Proloog.

‘Ga op je knieën voor de muur zitten, wacht tot ik terug ben.’ Ik keek met grote ogen op naar de vrouw die mij had opgevoed en me nu met een strenge maar lieve blik aankeek. ‘Waarom?’ antwoord ik zachtjes en ik zie hoe ze gefrustreerd knielt om op mijn ooghoogte te komen. ‘lieverd, vertrouw je me of niet?’ Mijn lip begint te trillen als ik antwoord wil geven en iets wil vragen maar ze is me voor. ‘Ja of nee?!’ Voorzichtig pakt ze me bij mijn schouders beet en ik knik bijna onzichtbaar. Met een diepe zucht staat mijn moeder op en voor het eerst in mijn zesjarige bestaan zie ik hoe oud ze is geworden. Haar ooit mooie en gladde huid had dankzij allerlei stressfactoren diepe rimpels in haar huid gegroefd, haar hazel kleurige ogen stonden droevig en dof en door haar ravenzwarte haren zaten witte strepen. Langzaam draai ik me om en kniel voor de muur, ik houd mezelf zo stil mogelijk en probeer het zachte gesnik van mijn moeder te negeren en ondertussen mijn eigen tranen in te houden. Het mislukt en ik voel ze langs mijn wangen naar mijn kin rollen en kijk toe hoe ze donkere vlekjes maken in het tapijt. Het licht wordt uitgedaan en ik heb het gevoel alsof er iets verschrikkelijks gaat gebeuren. Ik houd mijn adem in maar kan mijn nieuwsgierigheid niet langer inhouden en kijk voorzichtig opzij om vanuit mijn ooghoek in het donker het figuur van mijn moeder te zien die haar toverstok op mij gericht heeft. ‘Onthoud één ding lieverd’ zegt ze met een zachte stem ‘Alles wat ik ooit heb gedaan was voor je eigen bestwil.’ Op dat moment zie ik een groene lichtstraal door de kamer gaan en weet ik niet goed te onderscheiden waar die vandaan komt. Mijn moeders toverstok was op mij gericht maar de lichtstraal kwam duidelijk van bij de deur. Op dat moment valt er iets hard en dof op de grond. Trillend zit ik nog even gebukt bij de muur, zachtjes snikkend voordat ik me durf om te draaien. In het donker kan ik niets zien dus sta ik wankelend op en schuifel naar rechts met mijn hand over de muur glijdend op zoek naar het lichtknopje. Als ik hem vind knip ik het zachtjes aan en draai me dan om. De deur is dicht en daar midden in onze kamer ligt mijn moeder in een onnatuurlijke houding op de grond. Dood.



10 jaar later.

Verschrikt ga ik rechtop zitten, bezweet en hijgend besef ik me dat ik nog steeds in de taxi zit. Ik slik en probeer het opkomende gevoel van angst en gal weg te duwen. Ik kijk naar de taxichauffeur waarvan ik alleen zijn achterhoofd kan zien. Ik zucht, ga rechtop zitten en leun tegen de harde hoofdsteun van het kleine gele autootje. Ik bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden als het gevoel maar niet weggaat. Angst, verdriet, verwarring, woede... In de laatste paar weken is er zo ongelofelijk veel gebeurd. Arielle iss vermoord, de enige persoon die ooit echt van me gehouden heeft nadat mijn eigen moeder is overleden, is vermoord en iedereen probeert me wijs te maken dat het een ongeluk was. Ze was gelukkig en gezond, maar toen 'viel' ze van het dak van ons huis. Ik had nauwelijks tijd om alles te verwerken toen ik te horen kreeg dat ze me niet genoeg geld had achtergelaten voor mij om naar Beauxbatons te blijven gaan. Dit was ook een leugen die ze me om een of andere reden probeerden wijs te maken, want iedere zomervakantie ging ik met haar naar de bank om geld te halen en ik had gezien hoeveel ze had. het was niet enorm veel, maar de laatste keer dat ik er was lag er nog ruim genoeg voor mij om een hele tijd van te leven. Madame Mallemour wou me om één of andere reden weg hebben en dat zit mij flink dwars. Ik veeg voorzichtig een traan die ontsnapt is weg met de bovenkant van mijn hand. Arielle heeft mij geleerd altijd sterk te blijven, maar hoe doe ik dat als de hele wereld tegen mij is, en ik geen familie meer heb? Ik staar uit het raam tot we aangekomen zijn bij mijn bestemming: Perron 9 3/4. Op naar mijn nieuwe leven.