19

Nu de rest weg is heb ik eindelijk even tijd voor mezelf. Net als ik besluit om in bad te gaan word er aangebeld. Het kan papa of Xandra toch niet zijn? Die zouden weer eens de hele dag druk zijn met meetings en vergaderingen. Nieuwsgierig open ik de deur, waarachter Zayn met een grote grijns op zijn gezicht staat. "Heee!" roep ik verrast. Natuurlijk ben ik blij om hem te zien, maar wat doet hij hier? "Ik kom je ophalen!" zegt hij enthousiast. Verbaasd kijk ik hem aan. "Ophalen? Waarvoor?" Zijn grijns wordt alleen maar groter. "Pak je jas nou maar, dan zul je het wel zien!"

We zijn nu al bijna twee uur onderweg en ik moet hoognodig naar de wc. "Zaynn, zijn we er nou bijna?" vraag ik voor de honderste keer. Het enigste wat hij kan doen is grijnzen en meezingen met de muziek die uit de autoradio komt. "Je kan best goed zingen." merk ik op. "Best goed?" verontwaardigt kijkt hij mij aan. "Ik zit in een wereldberoemde band en dan zeg jij dat ik bést goed kan zingen?" Ik begin te lachen. "Jezus Zayn, wat een arrogantie." Hij begint me steeds arroganter aan te kijken. Nu ben ik degene die grijnst. Maar dat is al snel verandert. "We zijn er" Ik kijk om me heen. We staan op de parkeerplaats en voor ons staan een paar piepkleine huisjes. Meer kleine schuurtjes. "Kom, stap uit!" Ik volg zijn bevel en stap uit. "Zayn, wat doen we hier?" Hij zegt niks en loopt weg. Ik volg hem maar, omdat ik niet zou weten wat ik hier in mijn eentje op de parkeerplaats zou moeten doen. Als we de kleine schuurtjes voorbij zijn zie ik het. De prachtige zee. Het is er nog best druk. Mensen met honden, kinderen en verliefde stelletjes lopen vrolijk op het strand. Een glimlach ontstaat op mijn gezicht. "Dit is perfect." Mompel ik tussen mijn glimlach door. Weer ontstaat er die grijns op Zayn's gezicht.

Het is prachtig weer en we lopen al een tijdje op het strand te praten over van alles en nog wat. Zayn stelt me vooral veel vragen over hoe het leven in Nederland was. Gewoon heerlijk ontspannen.
"Heb je weleens paardgereden?" vraagt hij opeens. Verbaasd schud ik mijn hoofd. "Nee, nog nooit." "Mooi" knikt hij tevreden terwijl hij naar links wijst, waar een manege staat. Mijn ogen worden groot. "Zayn, i-i-k ben b-b-bang voor pa-paarden." stotter ik schamend. Een klein schaterlachje komt uit zijn mond. Normaal had ik er van genoten maar nu baal ik er hevig van dat hij me uitlacht. "Ik meen het, toen ik klein was stond er een keer een paard bij mij op mijn tenen, het deed zo'n zeer dat ik nu een trauma heb aan die beesten." vertel ik vol zelfmedelijden. Hij begint nog harder te lachen. "Kom" beveelt hij terwijl hij m'n hand pakt en meesleurt. Hoewel ik bang ben geeft zijn hand in mijn hand me toch het gevoel dat het vertrouwd is.

"Ah" daar zijn jullie!" Klinkt er een mannelijke stem achter ons als we op het terrein van de manege staan. We draaien ons om en daar staat een niet al te grote man met prachtige donkere ogen, licht gebruinde huid en donkerbruine haren. "Aangenaam, ik ben John." knikt hij vriendelijk naar me terwijl hij me een hand geeft." "Britty" glimlach ik wat ongemakkelijk. "John is een vriend van mijn vader." verteld Zayn me. "Hey Zayn! Leuk je weer te zien! De paarden zijn al opgezadeld hoor." glimlacht hij. "Zaynn.." kreun ik zachtjes. Hij grinnikt. "Zouden we misschien op Taiko mogen?" Verbaasd kijkt John ons aan. "Die had ik inderdaad al opgezadeld ja, maar 'we'?" "Britty is bang voor paarden." verteld Zayn grijnzend. John knikt en haalt zijn schouders op. "Dan vind ik het prima. Zal ik dan maar meegaan?" Bang kijk ik John aan. "Meegaan? U bedoelt toch niet dat we weg gaan? We blijven toch wel gewoon hier?" MIjn ogen worden groot. "Nee meisje, deze manege licht niet voor niets aan het strand." peinst John. Alles wat ik nu nog kan doen is beetje stom knikken.

Ongeveer een kwartier later staan we met de paarden op het strand, en ik heb niet het gevoel dat ik nog lang rechtop sta. Mijn benen shaken zo erg dat ik me stevig vasthoud aan Zayn, die nog altijd grijnst. Zo te zien heeft hij er zin in. "Zet je cap vast op Britty." We hadden caps en schoenen gekregen van John. Het paard dat Zayn vast heeft en John van hem overneemt heet dus Taiko. Een megagroot zwart paard. Eerlijk gezegd wel super mooi. "Stap maar op Britty!" kondigt John aan. Angstig kijk ik naar Zayn. Hij knikt dat het goed is. "Ik help je wel." zegt hij lief. Het paard heeft geen zadel, dat kon niet als je met z'n tweeën op een paard wou volgens John. Zayn komt achter me staan en pakt me bij mijn middel. Voorzichtig tilt hij me op.

Al snel zitten samen op het paard. Ondanks ik nog steeds zit te trillen van bangheid voelt het goed. Zayn zit achter me en het voelt net alsof we in een of andere romantische soap zitten. "Wil je al draven?" vraagt Zayn lief. Ik schud mijn hoofd. "Dat durf ik niet hoor" "Wees maar niet bang Britt, Taiko is een superlief paard en ik ben bij je." Ik knik. "Ik vertrouw je Zayn, maar ik wil liever gewoon stappen." "Is goed Britty" fluistert hij liefjes.