Hoofdstuk 62

Mijn idee om Norman’s dood een paar minuten op te houden was hem duidelijk niet geworden. Ik was gewoon blijven zitten en had niet tegengesputterd toen Appel me het zicht op het podium benam door me iets te ver in zijn persoonlijke zone te trekken. Ik had nog steeds geen idee of hij het wel had gezien.
Ik keek niet naar het inmiddels bebloede podium. Ik was moe. Ik nam een slecht werkende pijnstiller – serieus, dit was nota bene een regeringsgebouw, maar ze hadden geen goede medicijnen voor buikpijn – en ging naar bed.
In bed droomde ik, of nachtmerriede ik. Alweer.

Ik werd wakker naast Nathaniëls in dekens gehulde lichaam. Het ochtendlicht was zwak vandaag, het kon de cel alleen maar verlichten tot een donkere schemering. In die schemering bleef ik nog even lekker liggen. Opeens werd de stilte die heerste in het lokaal op ruwe wijze verstoord. Niet eens door soldaten die rondrenden en begonnen te schreeuwen dat we op moesten staan, maar door een wekker.
Uit gewoonte sloeg ik hem chagrijnig uit, draaide me om en kroop weer terug onder de dekens. Maar pas een paar seconden later drong tot mijn nog slaperige brein binnen dat er geen wekker was in mijn cel. En dat dit bed wel verdacht lekker lag.
Ik schoot overeind en smeet de dekens over Nathaniël heen. Ik zocht verwoed naar een lichtknopje, toen ik dat had gevonden keek ik geschokt om me heen. Dit was een minimalistisch ingerichte, maar luxe slaapkamer. Hoekige meubelen zonder krassen, de muren waren wit en beige en zorgen voor een prettig licht met de gordijnen dicht. Een toilettafel stond vol met potjes en flesjes. Er stond een deur open naar een betegelde ruimte – de badkamer. Toen ik er doorheen liep om te kijken wat ik hier aan zou treffen, was eigenlijk het enige wat me verbaasde de batterij aan pillen die op de planken boven de wasbak stond. Mijn naam stond erop, met een heel vreemde houdbaarheidsdatum. Over… elf jaar?
Mijn groeiende angst bereikte een toppunt toen ik een blik in de spiegel waagde. Mijn anders zo bleke, een beetje ingevallen gezicht was nog smaller geworden. Een paar onbekende vlekjes en littekentjes rond mijn neus en ogen. Zelfs een paar rimpeltjes. De meest opvallende was een permanent deukje tussen mijn wenkbrauwen, alsof ik fronste.
‘Nathaniël!’ gilde ik paniekerig. ‘Nathan, kom, alsjeblieft.’
Vanaf het bed klonk een kreun en een zucht. Ik struikelde terug en liet me weer op de matras vallen. ‘Nath…’
‘Liefje, ik ben jouw “Nathaniël” niet, oké? Hoe vaak moet ik je dat nog uitleggen? Hoe vaak vergeet je dat nou nog? Want eerlijk gezegd begint het me nu behoorlijk te irriteren.
Serieus, Maeve, moet je niet eens stoppen met die pillen van je? Je slikt ze al bijna… hoe lang? Tien jaar?’ De man in het bed was niet Nathaniël. Deze jongen had een zwarte kop haar en heldere, grijze ogen. Verder een vlekkeloos, gaaf gezicht zonder zorgrimpels. Hij zag er al met al wel vriendelijk uit. Dacht ik.
Volgens mij.
Hij was een volkomen onbekende voor me.
‘Wie ben je?’ Ik deinsde terug, weer richting de badkamer, waarvan ik me meende te herinneren dat er een slot op de deur zat.
Misschien kon ik uit het raam klimmen, als dit niet de zolder van een huis was… Ik wierp een blik naar buiten en huiverde. Uit het raam klimmen was zeker geen optie. Een heel erg slecht idee. Ik kon geen dertig verdiepingen naar beneden klauteren zonder te pletter te vallen. Misschien twee, en dan hopen dat er ergens een raam open stond zodat ik daar naar binnen kon, maar zo te zien was er niets om me aan vast te houden. Die gok durfde ik niet te wagen. Honderd procent kans op mislukking.
‘Ik ben Boyce. Je partner. De vader van je dochter.’
‘Bloesem?’
‘Bloesem?’ vroeg hij. ‘Nee, geen bloesem. Wat is dat nou weer voor een volkomen willekeurig woord?’ Hij keek me aan alsof ik werkelijk knettergek was geworden. Dat was ik misschien ook wel. ‘Ze heet Roma, ben je dat ook al… Jemig, Mae, we gaan nu naar de dokter met die pillen. Haal Room uit bed, wil je.’ Hij kroop van het bed af en maakte zijn eerste stapjes naar de badkamer. Toen hij me zag kijken, midden in de kamer, staand als een zoutpilaar, rolde hij met zijn ogen. ‘Die deur daar uit. Rechtsaf, tweede deur die je tegenkomt. O, en kijk daarvoor nog even naar dat liefdadigheidsproject van je. Links, eerste deur aan je rechterhand.’
Hij vroeg me niet of ik het wilde doen. Hij beval het. Hij deelde bevelen uit en duldde geen tegenspraak. Was hij een soldaat?
Omdat ik simpelweg heel erg nieuwsgierig was naar dat wat kennelijk mijn… liefdadigheidsbezigheden waren, deed ik wat de toch onbekende ‘vader van mijn kinderen’ me opdroeg. Ik liep naar links en vond de deur. Toen ik die opende kwam ik in een kleine, heel erg slecht verlichte kamer terecht met slechts één klein, hoog raam. Het was er warm en een beetje bedompt. Een constant gezoem op de achtergrond. Toen ik het lichtknopje had gevonden zag ik wat het gezoem was: een paar heel erg grote schermen en een vreemde cirkel op een ronde tafel in het midden van de ruimte. De muren waren behangen met een vreemd, dik materiaal wat volgens mij al het geluid dempte wat hier vandaan kwam. Net als in de badkamer zat hier een slot op de deur.
Die zat er niet voor niets. Dit was mijn project, had Boyce gezegd. Als het helemaal alleen van mij was, zat er alleen een slot op de deur als ik niet wilde dat Boyce of iemand anders dit zag.
Ik draaide de knop om en tikte op het middelste scherm. Ik moest een wachtwoord intikken, voorspelbaar. Maar wat zou dat in godsnaam kunnen zijn?
Ik probeerde een paar van de standaard oude beveiligingscodes. Degene die ik gebruikte in de jaren die in mijn hoofd ‘nu’ waren. Die deden het niet.
Mijn eigen naam. Fout. De naam van Camren. Fout. Achterstevoren deden ze het ook niet. Geboortedata. Fout. Ik probeerde alle mogelijke combinaties, maar niets werd geaccepteerd.