-O1-

'De wielen van de tourbus draaien rond en rond, rond en rond, rond en rond. De wielen van de tourbus draaien rond en rond, zo rijden we terug naar huis!' Zingen we allemaal luidkeels. We zitten in de tourbus, op de terugweg van een wereldtour. We zijn in de VS, Canada, Portugal, Brazilië, China, Italië, Frankrijk, Rusland, Australië, Duitsland, Nederland, België en in nog veel meer landen geweest. En nu, nu zijn we op weg naar ons huis, de tour is ten einde.
Eindelijk.
Ik haal vermoeid een haar door mijn bruine krullen. Niall staat op en loopt naar de minibar even verderop. Daarvoor heeft hij natuurlijk zijn gordel los gemaakt... Zayn en ik kijken elkaar aan, we voelen hem al aankomen...
Plots remt Paul heel hard en Niall, die net een zak tortilliachips heeft geopend, vliegt bijna letterlijk door de bus. Wij schieten zelf ook naar voren. Niall ligt op de grond en is lijkbleek. De zak chips ligt naast hem en is half leeg. De inhoud ligt op de grond en er zit zelfs een chipje in mijn haar! Ik grinnik en ik eet het chipje op. Mijn gegrinnik gaat over in gelach en voor we het weten liggen we allemaal dubbel van het lachen!
'We zijn er boys! Uitstappen allemaal!' Roept Paul vanaf voor en Niall staat meteen op, tegelijk met Louis. Die twee hebben vaak last van heimwee. Niall naar zijn familie en Louis naar Eleanor. Zelf sta ik met Zayn en Liam relaxt op en lopen door het gangpad naar de deur. Onderweg pik ik de zak chips uit Nialls handen en neem een hand vol chips. Lekker! Paul opent de schuifdeur en iedereen springt jaar buiten, ik als laatste.
Eenmaal uit de bus laat iedereen zich neervallen op het grasveldje in de voortuin.
'Aah! Eindelijk thuis,' zucht Zayn en hij glimlacht naar de lucht. Ik knik en sta op, ik wil naar binnen! Ik voel in mijn zakken, geen sleutel! Het zal toch niet? Ik inspecteer alle ramen, er heeft al die tijd dat we weg waren iemand op het huis gepast, dus er moet wel ergens een raam open zijn om het huis te luchten. Dan valt mijn blik op een open raam: die van de WC... Ik loop er naartoe en duw hem verder open. Ik kruip naarbinnen. Aan de andere kant val ik bijna in de WC-pot.
'Auw...' Kreun ik en ik wrijf over mijn bovenbeen. Zuchtend sta ik op en ga de WC uit. Volgende keer aan een sleutel denken... Mijn hand beweegt zich richting de deurknop, maar opeens klinkt het geluid van een sleutel in het slot. Ik schrik en trek mijn hand terug. Een tel later gaat de deur open en de jongens staan in de deuropening. Ze kijken naar mij, naar het grasveldje, naar mij, naar het grasveldje en weer naar mij.
'Hoe kom jij-' Begint Liam, maar ik onderbreek hem. 'Lang verhaal!' Zeg ik vlug en ik wenk ze binnen te komen. Ik sluit de deur achter ze. Ik wil achter ze aan lopen, maar plots haar ik de struiken ritselen. Ik kijk door het luikje in de deur, maar ik zie niks, hoor niks, merk niks op. Het is doodstil, je hoort alleen de wind, vreemd... Ik haal mijn schouders op en doe het luikje weer dicht. Dan vervolg ik mijn tocht naar de woonkamer en eenmaal daar plof ik op de bank. Ik werp nog een laatste blik op de voortuin, niks.
'Wie wil er cola met chocoladekoekjes?' Vraag ik semi-opgewekt en ik sta op. Iedereen reageert enthousiast en stuiteren bijna op de bank.
'Oke oke,' grinnik ik, 'dat is duidelijk.' Ik loop naar de keuken. Ik pak de bak koekjes uit de keukenla. In mijn ooghoek zie ik wat bewegen in de voortuin. Ik kijk op, niks te zien.
'Oh Harry, nu ga je ook nog spoken horen én zien...' Fluister ik tegen mezelf. 'Onzin, spoken bestaan niet, het is gewoon de wind die de struik laat ritselen! En de jongens wachten op koekjes en cola.' Ik zucht en loop naar de koelkast. Ik pak een fles cola en haal 5 glazen uit de kast. Ik pak alles goed vast en loop terug naar de woonkamer. Ik zet de glazen op tafel en leg de koekjes op een bordje dat er nog stond. Ik schenk de glazen tot de rand vol en zeg:
'Tast toe!'