8. Nachtmerrie

We kwamen aan op school waar Mike al op me wachtte. Alex stapte uit de auto en liep naar een groepje 2de jaars. Ik stapte uit mijn Mini en deed die op slot.
‘Hey, Jade. Alles goed met je?’ vroeg Mike en hij aarzelde verdacht veel.
‘Ja, natuurlijk. En met jou?’
‘Ja...goed denk ik.’ Hij aarzelde alweer.
‘Mike, wat is er?’ ik zuchtte geërgerd.
‘Wel er… zou je met mij… naar het lentebal willen gaan?’ hij keek me bang aan.
‘Er… Ik ga niet, ik kan niet dansen.’ Ik kon wel dansen maar een bal is zo dom en schaamtelijk. Als je daar dronken werd, wist iedereen van de school het.
‘Oh, dat is spijtig.’
‘Sorry Mike, ik wou je niet kwetsen.’ Het nasale gezoem van de bel gaf aan dat het tijd was voor de eerste les van de dag, Spaans.
‘Zo, je wees Newton af. Zou ik ook gedaan hebben.’ Edward liep naast me met een grote grijns op zijn gezicht.
‘Alsof hij jóú zou willen uitvragen.’
‘Ja, dat bedoelde ik nu weer niet.’ Hij keek bedenkelijk in mijn ogen.
‘Wat is er? Heb ik een grote puist die ik vanmorgen niet zag?’
‘Ja, in het midden van je voorhoofd.’ Het sarcasme droop van zijn stem.
‘Oh neen, heb je een spiegeltje bij!’ Nep dramatisch begon ik te panikeren.
‘Altijd, ik moet toch tegen mezelf kunnen zeggen hoe geweldig en mooi ik ben.’
‘Oké stop, nu overdrijf je en dat is eng.’ Ik keek serieus naast me – we zaten ondertussen al op onze plaatsen.
‘We hebben Studie, mevrouw Goff is afwezig.’ En inderdaad, een of andere man kwam ons melden dat dit uur wegviel. Ik pakte mijn boekentas van de grond en slingerde hem op mijn rug.
‘Zo… Wat gaan we doen? In de spiegel kijken en vragen wie het mooiste van het land is?’ zei Edward serieus.
‘Jij leest echt teveel sprookjes. Ben je mentaal nog maar 5 jaar oud?’ de opmerking was sarcastisch.
‘Ja, ik ben mentaal gehandicapt.’ Ik lachte om zijn debiele opmerking toen een jongen van onze klas naar me toe kwam, ik geloof dat hij Jack noemde.
‘Hey Jade. Ik heb een vraagje.’ Oh neen, niet weer.
‘Zou je met me mee willen gaan naar het lentebal?’
Nog voor ik kon antwoorden, antwoordde Edward voor me.
‘Neen, ze gaat iets met mij doen. Het spijt me.’ Jack zijn gezicht was uitermate hilarisch, eerst geschokt, daarna boos en als laatste treurig.
‘En wie zei dat ik iets met jou wil doen? Ik date geen kindjes van 5, dat is pedofilie.’ Edward schudde lachend zijn hoofd.
‘Ben je dan niet blij dat ik hem voor jou afwees?’
‘Nou, dat weet ik nog niet precies.’ Zei ik nep bedenkelijk.
‘Wel, gebruik die 4 overige hersencellen om te denken.’ Hij grijnsde breed naar me. Ik gaf hem een tik tegen zijn arm.
‘Je bent echt gemeen! Ik wed dat ik meer hersencellen in mijn hoofd heb dan jij in je hele lichaam.’ Toen was het een tijdje stil.
‘We klinken als 2de jaars.’ Zei Edward serieus terwijl hij naar de bomen keek.
‘Is toch leuk? Voor jou toch, kleine man.’ Mijn lichaam schudde van het lachen.
‘Jade?’ Iemand stond achter me. Ik draaide me om en zag Eric staan.
‘Wat is er, Eric?’
‘Wel… zou je naar het bal met me willen gaan?’ Godv… laten ze me nooit met gerust.
‘Neen, ze gaat met mij ergens naartoe.’ Herhaalde Edward verveeld.
‘Oh, oké. Ik zie je nog, Jade!’ en hij was eindelijk weg.
‘Zit ik in een nachtmerrie of is dit Punked!, of zo?’ vroeg ik verbaasd aan Edward.
‘Je word hier aanbid door bijna alle jongens, geloof mij.’
‘Onmogelijk! Ik ben niet eens mooi! Als ze Rosalie zouden aanbidden, zou ik het begrijpen, maar mij?’ Ik zuchtte en haalde mijn hand door mijn haar.
‘Je zou eens moeten weten wat alle jongens denken over jou.’ Ik keek hem aan met een wenkbrauw opgetrokken.
‘Hoe zou jij dat weten?’ Hij keek verschrikt maar herstelde zich meteen.
‘Alle jongens kijken je na alsof je het enige meisje op aarde bent.’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Jongens in Amerika hebben géén smaak.’ Ik rolde met mijn ogen.