Het vervolg

Wyta had niet veel te doen. Ze keek maar wat naar de sterren. Toen ze goed keek, zag ze de kop van de andere wolf. Omdat de sterren nog steeds bewogen, deed de wolven kop dat ook. De wolf glimlachte en Wyta hoorde zijn mooie, gerust stellende stem. Niet hardop maar in haar hart. 'Wees niet verdrietig, mijn wolf. Niet met zo'n betoverende lach als van jou.'. 'Maar...'. Het sterrenbeeld keek Wyta recht in haar ogen. 'Vrees niet, mijn liefste. Eens, eens zal ik je ontmoetten. Niet in een droom, zoals nu. Maar is het echt, beloof me, dat je me niet zult vergeten.'. Wyta knikte. Nu was ze wat blijer om te horen dat ze hem in het echt zou ontmoeten. Maar hoe kon dat, terwijl de wolf eigenlijk al een stoort dood was? Wyta zat met veel vragen. 'Sorry, maar ik moet nu gaan' klonk in Wyta's hart. 'Morgen, kom ik je weer bezoeken, tot dan.'. Wyta keek snel omhoog naar de sterren. Het sterrenbeeld van de wolf was inderdaad verdwenen. Ook waren de sterren gestopt met dansen. Op de achtergrond hoorde ze een wolven roedel met elkaar huilen. Ze besloot ook mee te doen. Ze zette haar kop naar de prachtige spierwitte maan en huilde met de andere wolven mee. Het voelde anders, alsof ze een deel van deze groep was. Maar zij was alleen, niet in een roedel. Zij jaagde niet, zoals alle andere met elkaar maar in haar eentje. Er waren geen regels die ze hoefde te volgen. Een lone wolf zijn had toch wel zo zijn voordelen, maar het was niet hoe het hoorde te zijn. Dat kleefde aan Wyta's gedachten.
'Nu nog maar even mooi blijven huilen met de andere...' dacht Wyta. Veel meer had ze niet te doen, gewoon huilen, mooi huilen. Wyta stopte altijd veel in haar huil, alsof het je sterker maakte of beter. Ook was het erg relaxend.
Wolvengehuil galmde door het bos. Het leek net muziek. Veel dieren die van streek waren kwamen uit hun holletjes om te luisteren naar het prachtige wolvengehuil. Uiteindelijk stonden bijna alle bosdieren om de wolven heen. Het was een magisch moment. Toen besloot de wolven roedel dichter bij Wyta te gaan zitten en huilde samen met haar in een keer te gelijk, om iedereen te bedanken. De huil was erg lang en de andere dieren om hun heen maakten hun geluiden. Het was een prachtig geluid. De mooiste huil, die van Wyta, zweefde omhoog. Zodra de huil afwas gelopen ontplofte de zwevende huil met een felle flits. Alle dieren keken ernaar. Wyta begon ook te zweven en kwam steeds dichter bij de flits. Ze was zo dichtbij, ze kon de flits al aanraken.