H 12

Ik werd wakker door het horen van verschillende stemmen. Het waren vrouwelijke, mannelijke en blaffende stemmen. Ik kwam overeind en open mijn ogen en kijk direct in dat van de persoon voor me.
Hij was lang, maar door zijn warrige bruine haren leek hij jong. Ik voelde ene rare tinteling in mijn lichaam en mijn gedachte schoot op hol, alleen maar dat ik naar hem kijk.
'Wie ben jij?' vroeg ik, waarbij de jongen overeind kwam. 'Ik ben Elias,' beantwoorde mijn vraag en keek om zich heen alsof hij iemand aan het zoeken was. 'En jij, hoe heet jij?' vroeg hij nu aan mij.
Ik kroop overeind, waarbij ik me kort uitrek en een gaap liet ontsnappen. Emayn slaakte een geschrokken kreet toen ze naar me keek.
'Keyte, je hebt hoorns, en er zit wat in je nek, en je tong, het lijkt eerder een slang,' rattelde ze en ik streek een hand langs mijn nek en voel een soort kieuwachtige openingen, dat trilde bij het ademhalen.
De jongen die Elias heette kwam op mij af gelopen en legt een hand op mijn schouder maar trok het vervolgens weer terug.
'ik raakte je aan en ineens kreeg ik een tinteling door mijn hand, alsof we broers zijn, of zo,' sprak hij en toen begon het witte vogeltje te gloeien. Fel wit licht scheen in de ogen van de drie personen en sloten hun ogen.
Ik voelde hoe een overweldigend gevoel mijn lichaam overnam en toen ik mijn ogen opende zag ik een beeld, een herinnering.

Het was een koude winterdag, een gedaante rende naar een huis aan de rand van een enorme berg. De gedaante was gehuld in een zwarte mantel, hij klopte op de deur en een jonge vrouw deed open. De man had een in doeken gewikkelde baby vast en gaf het aan de jonge vrouw. Hij sprak op een buitenaards sisachtige toon.
'Zorg voor deze baby, hij mag niet te weten komen wie zijn werkelijke vader is, zorg voor hem.' De jonge vrouw nam de baby aan een de gedaante rende weg van het huis en verdween in het niets.

Ineens sprongen de beelden over naar mijn moeder die al huilend op de grond zat en haar hand bij de lege wieg hing. Ze zag er zo zwak en breekbaar uit. ik wist niet dat ze al die jaren zo haar best had gedaan om zijn eerst geborenen op te voeden.
De beelden versprongen weer en nu zag ik dat mijn moeder bij de wieg op een schommelstoel zat en een klein kindje in haar handen had. De baby was gehuld in wollen doeken en toen zag ik dat ik het moest zijn, maar wie was die eerste baby die plotseling verdwenen was, en mijn moeder huilend bij de wieg zag zitten. Ik begreep het niet.
Plotseling schoot me iets te binnen en ik keek Elias aan. En hij dacht precies hetzelfde. kan het....Nee het kan niet.
...Kan hij.
Het is gewoon onmogelijk...
Hij is veel ouder dan ik...
Elias ogen glinsterde door de tranen en ik wist het nu. Het was gewoon onvoorspelbaar, misschien wist moeder het wel hoe het zat dat Elias en ik...

Broers van elkaar zijn...