007

Het is even stil, in de gehele hal. Even lijkt Thorin als verlamd en ik druk mijn nagels harder in mijn handpalmen, terwijl ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden. Ik weet dat ik in de problemen zal zitten. Ik ga toch maar voor die omweg, ik heb Rohan toch al tijden willen zien. En het klinkt aanlokkelijker dan over the Misty Mountains en door Mirkwood, dan loop ik sowieso al die elven mis. De spanning is voelbaar, het is alsof iedereen gestopt is met ademen om niks te missen van dit moment. Ik weiger om mijn oom aan te kijken en kijk dan maar naar de kroonluchter, die overigens prachtig gemaakt is, het glas lijkt te schitteren als diamant. Misschien is het wel diamant. Ik heb nooit gezien dat die lamp zo mooi is, nu ben ik hier nog maar net, het is me niet opgevallen. 'Lili..'
'Dat is mijn naam,' zeg ik zacht. Ik probeer mijn emoties niet te tonen. Ik weet dat ik slecht gehandeld heb, ik was dom en roekeloos, maar daar hoef ik me niet voor te schamen, ik hoef daar toch niet bang voor te zijn? Ik ben gewoon zo. 'Bilbo,' zegt Bofur snel. 'die tuin van jou, is volgens mij erg mooi, zou je me eens wat meer kunnen laten zien en vertellen?' Bilbo lijkt de hint te snappen en knikt. De rest mompelt ook wat en ik merk dat het huis leeg stroomt, tot alleen Thorin en ik nog binnen staan. 'Wat in de naam van Mahal bezielt je?'
'Wat denk je?' Ik kijk Thorin nog steeds niet aan, maar kijk wat rond. 'Ik heb dit al veel te vaak gezegd, maar ik kan meer dan iedereen denkt. Ik ben geen prinsesje, ik hoef geen mooie kleren die vreselijk zitten en bescherming, ik wil schutkleuren, buiten zijn, mijn wapens bij de hand. Iedereen denkt dat ik van porselein ben, maar ik heb meer Mithril in me dan je verwacht! Ik wil ook vechten voor ons thuisland, ik wil Erebor zien, ik wil buiten zijn! Ik kan net zoveel met pijl en boog als Kili, maar niemand lijkt me te geloven!'
'Je bent nog te jong?'
'Denk je dat ik dat nooit eerder heb gehoord? Dat is het enige wat iedereen zegt! Maar ik ben slechts tien jaar jonger dan Kee! Wat is daar zo erg mee? Iedereen doet alsof ik niet voor mezelf kan zorgen, terwijl ik dat best kan, alleen geeft niemand me een kans het te laten zien!'
'Je gaat niet mee,' snauwt Thorin. 'hoe vaak moet ik het nog zeggen?'
'Totdat het me iets boeit,' bits ik terug. Koppig kijk ik voor me uit. 'en wat wilde je ertegen doen? Ben ik niet te jong om alleen naar huis te gaan? Want wie weet, misschien valt een agressief konijn me wel aan!' Ik rol met mijn ogen en vermijd kundig de blik van Thorin. Dat was misschien geen goede zet, maar ik heb het gezegd en ik neem het niet terug. Ik raak hierdoor gefrustreerd, dat mag hij best wel weten, het is toch ook zijn schuld. 'Lili,' ik hoor dat Thorin's stem trilt van woede, maar hij probeert het niet zozeer te laten merken, dat heeft hij te vaak met mij in de buurt. 'Dat ben ik inderdaad,' zeg ik snel, voor hij nog iets anders kan zeggen. 'en ik heb ditzelfde tegen Fee gezegd: ik ben verantwoordelijk voor mezelf! Als ik doodga, is dat mijn schuld, mijn verantwoordelijkheid, niet die van wie dan ook!'
'Lili, luister voor één keer naar me!'
'Ik probeer het al de hele tijd, maar ik hoor alleen maar onzin, dus dan stop ik ook snel met luisteren.'
'Je gaat niet mee! Je blijft vannacht hier en morgen ga je rechtstreeks naar huis...'
'Waarom moet ik luisteren? Je bent mijn vader toch niet?' Ik slik als ik denk aan papa, ik heb niet veel herinneringen aan hem, maar ik mis hem wel vreselijk. Maar ik laat dit niet merken, ik moet toch iets doen om aan te tonen dat ik minder breekbaar ben dan hij denkt? 'Ik ben hier, ik ga niet weer terug voor ik prinses van Erebor ben! Ik ben niet op mijn paard gestapt om de dag nadat ik aangekomen ben, weer naar huis te gaan!' Ik kan hem echt niet aankijken nu. Ik ben zo woedend op hem, hij zou me moeten vertrouwen, hij heeft gezien hoe ik omga met pijl en boog en zwaard. Ik ben goed met pijl en boog, niet om op te scheppen, maar ik raak de doelwitten altijd in de roos, en ik ben ook bedreven in het zwaardvechten, ik ben niet zwak! Maar niemand gelooft me en dat irriteert me. Iedereen gaat af op mijn leeftijd en geslacht, niemand kijkt dieper. Ik zucht en rol met mijn ogen. Mijn ogen flitsen de gang door en ik zie een aantal deuren. Zonder na te denken wat ik doe, ren ik naar één van die deuren en sluit mezelf op in de kamer die erachter zit.