Een slapeloze nacht

'Rustig blijven ademen... dat werkt het beste' denkt Wyta. 'In... uit... in... uit...'. Nadat ze zich wat heeft gekalmeerd lijkt de bliksem ook wat meer rustgevend te werken. Stil luistert Wyta naar de Bliksem en de regen. Ze denkt aan een wolf die op haar lijkt. Wyta dommelt weg in haar gedachten en droomt over de wolf.
Ze zit alleen op haar lievelingsplek; een top van een hoge heuvel met uitzicht op een prachtige sterren hemel en water onderaan dat de mooie hemel weerspiegeld. Ook al is ze nooit op die plek geweest, het komt haar bekend voor. Dan opeens voelt ze iets warms dat om haar heen gaat. Het is een prachtige sterke vleugel. De vleugel lijkt op haar vleugels. Wyta volgt de vleugel en ziet dat er een andere wolf naast haar is komen zitten. De wolf kijkt naar haar en glimlacht. Wyta voelt zich gelukkig dat ze weet dat zij niet de enige "abnormale" wolf is. De wolf die naast haar zat was namelijk ook met stukken donker blauwe vacht. Hij heeft blauwe oren, poten, borst en de onderkant van zijn staart is ook blauw. Maar wat Wyta het mooist aan hem vindt zijn zijn blauwe ogen en de blauwe ster die hij op de zijkant van zijn buik heeft. Dan ziet Wyta dat de andere wolf zijn oren spitst. Wyta kijkt de wolf vragend aan; 'wat is er?'. De wolf draait zich om en loopt langzaam van de heuvel af. De vleugel glijdt van Wyta's rug af. Als de wolf vijf stappen weg is, draait hij zich nog een keer om. Hij heeft tranen in zijn ogen. Wyta begrijpt het niet, 'waarom moet de andere wolf weg? wat is er mis?'. De wolf loopt verder terwijl hij Wyta blijft aankijken. Hoe verder hij loopt hoe meer hij doorzichtig wordt. Dan opeens begint hij te zweven. Wyta loopt naar hem toe. De wolf gaat steeds hoger. Een traan valt van zijn wang. De traan valt op de ruit op Wyta's kop. Wyta kijkt ernaar en daarna weer naar boven. De wolf is verdwenen. Wyta gaat weer zitten waar ze zat. Een traan rolt over haar wang. Maar waarom is ze verdrietig? ze kende die wolf toch niet? Wyta staarde naar de sterren. Boven zich zag ze twee rende wolven. Ze hadden lol met elkaar. De sterren leken wel te dansen. Ze probeerde beter te kijken.
Wyta werd wakker. Ze had ongeveer een uurtje geslapen. Daarna keek ze naar buiten. Het onweer en de regen waren gestopt. Of... nee, het was niet gestopt maar het was niet zo hard meer.
Wyta vroeg zich af wat de droom betekende. Ze wist dat dromen bedrog waren, maar dit was gewoon heel erg raar. Wie was die wolf? Wat gebeurde er met hem? Waar moest hij naar toe? En waarom? Wyta duizelde van de vragen over die bizarre droom. Ze dacht na; 'op een of andere manier herkende ik die plek...'. Wyta vond het lastig om te zeggen wat ze er van vond. Misschien had het met haar verleden te maken, of misschien de toekomst. Een ding wist ze in ieder geval zeker: dat ze deze droom nog beter niet aan andere dieren kon vertellen. Wyta wist niet waarom, maar iets gaf haar het gevoel dat dat gewoon beter was. Ze draaide zich nog eens om, dacht na over alles wat ze mee had gemaakt en probeerde verbanden tussen dingen te sluiten. Misschien kwam ze zo meer te weten.