Hoofdstuk Vier

Tristen sloeg zijn straat in en ging net als Natalie richting zijn appartement.
Misschien had ze gelijk, misschien was dit hun kans om een succesverhaal te schrijven en bekende journalisten te worden. Maar hij wilde de man eigenlijk niet storen, hij had duidelijk een pijnlijk verleden en hij wilde die herinneringen niet terug naar boven brengen.
Tristen kwam bij het appartementsgebouw aan, liep naar binnen en begroette de mensen die in de inkomhal stonden.
Op zijn gemak liep hij de trap op, hij had geen haast, de rest van de avond ging hij denkelijk vullen met een douche, een warme kop thee en wat televisie.
Hij kwam aan op de derde verdieping en liep richting zijn deur, nummer 36. Na een draai van de sleutel opende de deur en Tristen wandelde naar binnen. Zijn tas zette hij in zijn vaste hoek, hij gooide zijn jas op de zetel en liep richting de badkamer voor een snelle douche.

In de douche dacht hij na over de dag, hoe ze niemand vonden die iets interessants te vertellen had over een gebeurtenis in het dorp en hoe gedreven en hoopvol Natalie de hele tijd bleef. Zo was ze altijd, heel positief over alles en met veel geduld.
Zelf was hij nogal een snelle opgever, misschien niet ideaal voor een journalist, maar hij had genoeg andere eigenschappen die hem wel een goede journalist maakten. Hij was vloeiend in Engels, Frans en Duits, nieuwsgierig en toch wel een goede schrijver.
Zijn gedachten keerden terug naar vandaag, hij had niets opgeschreven, omdat niemand hen iets verteld had. De baas ging woest zijn als ze geen vooruitgang geboekt hadden, Natalie had gelijk, ze moesten het verleden van die man onderzoeken, anders konden ze misschien hun job verliezen. Hij moest zijn televisieplannen maar annuleren en kijken of hij iets vond over de bewoner van het huisje.

Tristen stapte uit de douche en deed een effen groene trui en een geruite pyjamabroek, die toevallig nog in de badkamer lagen, aan en liep naar zijn 'thuiskantoor'. Je kon het niet echt een kantoor noemen, het waren gewoon een paar kasten en een tafel met een computer erop en een bureaustoel. Het was wel de best opgeruimde kamer in zijn hele appartement, op de tafel lag buiten de computer enkel een notitieblok met een pen ernaast en in de kast stonden zijn boeken mooi gerangschikt volgens schrijver en onderin een van de kasten stond een doos met oude kranten en tijdschriften gesorteerd per jaar, en dat is precies wat hij nodig had. Hij bukte zich en pakte een doos gelabeld “Tomorrow in Richmond 2003”. Het waren de oudste kranten die hij had, hij hoopte dus ook dat het niet voor 2003 gebeurd was.
Hij zette de doos op de grond naast zijn stoel en haalde de eerste krant eruit, dit kon wel even duren.

Tristen sloeg de laatste krant uit de doos dicht en keek op de klok, het was al elf uur en hij had nog maar één van de elf dozen doorzocht, hij besloot om wat thee te zetten en dan verder te gaan met de kranten van 2004.

Na een tijdje was de thee klaar en kon hij verder met de volgende doos, dit keer met een kop groene thee om hem wakker te houden.
Hij begon weer met het lezen van alle kranten en stopte bij een krant van zondag 18 april 2004. Het artikel op de voorpagina ging over een verkeersongeluk in Richmond.


Verkeersongeval doodt jonge moeder en kinderen

Gisteren is op het kruispunt in het centrum van Richmond een verkeersongeval gebeurd. De botsing was tussen een vrachtwagen die door Richmond reed voor een levering en een moeder en haar twee zonen, zij hebben het niet overleefd.

De bestuurder was een vrachtwagenchauffeur die door Richmond reed om in Oakham een levering te maken. Hij overleefde het ongeluk met drie gebroken ribben en een verstuikte arm.
Het gezin aan de andere kant van het ongeluk was net op weg naar de supermarkt toen de vrachtwagen tegen hun auto aanreed en hen doodde.

Volgens de politie had de bestuurder van de vrachtwagen, Paul Morrison, een bocht verkeerd ingeschat waardoor de vrachtwagen horizontaal op het wegdek eindigde. Morrison heeft dit toegegeven en zal later dit jaar voor de rechter moeten verschijnen.

Echtgenoot en vader Bavarf Strafrecht is geschokt maar heeft toch even met ons gepraat:
"Ik weet niet wat ik moet doen, alles wat mij dierbaar was, is... weg! Ik ga ze nooit maar kunnen zien, Alies, Brandon en Mark, ik ben ze kwijt! En het ergste is, ik kende de bestuurder, we werken voor hetzelfde bedrijf, ik...ik." Dit waren de woorden die hij tegen ons zei, terwijl hij tegen tranen vocht.

Het ongeval wordt door verschillende bewoners van Richmond "een van de meest tragische gebeurtenissen in jaren" genoemd. Het is zeker geen leugen, Richmond staat in de regio bekend als 'het veiligste dorp voor jong en oud' of 'het dorp waar niets gebeurt'. De dood van drie jonge mensen is dus ook een grote schok voor alle bewoners van het dorp.


Bij het artikel stonden twee foto's, een van het ongeval en een van het gezin. Tristen wist zeker dat de vader, Bavarf Strafrecht de man was die ze gezien hadden, hij stond misschien ver, maar dit was hem, alleen tien jaar jonger en een stuk gezonder.
Tristen was tevreden, hij had vooruitgang geboekt, morgen ging hij dit aan Natalie vertellen.