|| Lost 2.

| Lou Fields. |

"Ach Lou, kijk eens wat ik hier vind!" Ik draai me om zodat ik mijn moeder aan kijk en frons even. "En dat is?" Vraag ik aangezien ik niet goed kan zien wat ze vast heeft omdat ze aan de andere kant van de zolder staat. Ze glimlacht en wenkt dat ik naar haar toe moet komen, wat ik vervolgens ook doe.
"Hier." Zeg glimlacht en duwt me een armbandje in mijn handen. Of is het toch een ketting? Ik frons even. Het is duidelijk zelfgemaakt en in het midden staat de naam 'Liam'.
"Eh, wat moet ik hiermee mam?" Vraag ik niet begrijpend. De naam Liam komt me vaag bekend voor maar ik zou echt niet weten wat dit moet betekenen. "Ik zal het je uitleggen lieverd." Zegt ze waarna ze glimlacht. Ik knik en ga op een van de dozen zitten.
"Liam was je buurjongetje vroeger. Jullie speelden elke dag samen en jullie konden niet zonder elkaar." Oh god, waarom heb ik het gevoel dat dit een dramatisch verhaal gaat worden?
"Iedereen was er heilig van overtuigd dat Liam en jij later een relatie gingen krijgen. Jullie waren zo schattig samen en nooit uit elkaar te halen, je was zo vaak bij hem." Met een glimlach kijkt mijn moeder me aan. Ik glimlach even. Ik was blijkbaar wel erg close met Liam.
"Je was amper thuis want vaak zat je namelijk bij hun in de achtertuin op de schommel terwijl Liam je duwde. Als je eenmaal thuis was, was het of om te slapen of Liam kwam eens bij ons spelen. Op een bepaalde dag, ik denk dat dit zo ongeveer 2 maanden voor onze verhuizing was, gaf Liam je deze ketting. Hij had hem zelf gemaakt en zelf had hij er ook een om met jou naam erin. Jullie beloofden elkaar hem elke dag te dragen zodat jullie voor altijd met elkaar verbonden waren en zodat iedereen kon zien dat jullie beste vrienden waren. Toen onze verhuizing kwam heb ik er eigenlijk niet bij nagedacht en hem in de doos gedaan. Ik was zo bang dat ik hem kwijt was geraakt. De eerste weken na de verhuizing was je er dan ook erg boos om omdat je dacht dat ik hem was verloren. Maar naarmate je ouder werd vergat je hem en maakte je nieuwe vrienden." Zegt mijn moeder.
"Weet je ook hoe het nu met Liam gaat en hoe ik misschien met hem in contact kan komen?" Vraag ik en ik glimlach klein. "Nee sorry lieverd, ik heb geen idee. Misschien moet je hem opzoeken op facebook of zijn naam googlen of zo, wie weet wat daar uit komt." Zegt ze dan en ik knik even. Ik hoop dat ik hem kan vinden. Het lijkt me wel leuk om weer eens met hem te praten want het is blijkbaar echt al lang geleden.
Mama geeft me de ketting, die nu dus totaal niet meer past. Ik doe de ketting om mijn pols en sla hem een keertje dubbel. Zo past hij precies om mijn pols.

Zodra een stuk of tien volle vuilniszakken onder aan de trap liggen is het nog een grote klus om naar beneden te komen. Mijn moeder en ik pakken allebei twee vuilniszakken en brengen deze naar de begaande grond.
Wanneer alle zakken bij de voordeur liggen loop ik de woonkamer binnen en plof ik neer op de bank. We zijn echt bijna de hele middag bezig geweest met de zolder op te ruimen maar het resultaat mag er dan ook zeker zijn. Je kunt er nu gewoon lopen en spullen zijn makkelijk terug te vinden.
"Lieverd ik ga wat chinees bestellen. Ik ben veel te moe om nog te gaan koken. Wat wil jij hebben?" Ik kijk op en mam kijkt me vragend aan. "Doe voor mij maar wat nasi en gebakken bananen als dat kan." Glimlach ik. Mijn moeder knikt en loopt weer weg.
Het gene wat eigenlijk constant in mijn hoofd rond spookt is Liam. Morgen ga ik eens kijken of ik iets over hem kan opzoeken. Ik heb echt zoveel vragen voor hem. De eerste vraag is natuurlijk of hij mij nog wel kent. Al denk ik dat natuurlijk niet aangezien ik hem ook niet zo goed kon herinneren.

--