Hoofdstuk 3: Yes, I d-

2 jaar nadat ze terugkwamen naar the Enchanted Forest...

Drie dagen waren verstreken na de datum waarop haar huwelijk was gepland. Door de grote lading magie die ze had moeten gebruiken had Regina het niet gered en de bruiloft die dag gecanceld. Alle gasten hadden zolang op een kamer mogen blijven slapen in het paleis, dit was zowel handiger als veiliger.

Ze zag hoe Snow haar slaapkamer binnen stapte. De vloek had haar leven gebeterd alhoewel ze Henry erdoor nog elke dag miste. Op de wand was een grote boom geschilderd en op de stam hadden zij en haar man hun namen geschreven met gouden verf. Ook de naam van Rowan stond erop, verbonden met een vloeiende lijn aan Robin en met een gestippelde lijn aan haar. Een traan rolde over haar wang en voelde hoe er langzaam een hand op haar schouder werd gelegd. "Je mist hem hè?" hoorde ze Snow zacht vragen wat haar uit haar gedachten op liet schrikken. Met een iets wat treurige blik keek Regina haar aan zuchtte: "Is het raar dat ik, terwijl ik weet dat hij gelukkig zal zijn bij haar, toch geen rust kan vinden zonder hem? Ik heb in dit land een man en ook een kind om voor te zorgen maar toch blijf ik terug denken aan hem. Voorheen dacht ik nooit dat een kind mijn gelukkige einde zouden kunnen vormen. Ik wil gelukkig zijn Snow, ik wil hem terug." De tranen stroomde over haar wangen terwijl ze treurig neerkeek. Voorzichtig stond ze op en streek met haar handen de lange witte bruidsjurk waarin ze gehuld was glad. Het was tijd, dat wist ze zeker.

Een paar minuten later stond ze er al, achter twee grote deuren die naar de trouwzaal leidde. Bloednerveus was ze. Langzaam werden de deuren geopend, in haar hoofd stond de wereld stil, dit was haar moment. Het orkest begon te spelen en met Snow achter haar staand liep ze de zaal in. Ze keek recht in de prachtige ogen van Robin die haar glimlachend aan keek. De kleine Rowan stond voor hem en staarde haar met grote ogen aan. Toen ze bij haar toekomstige man aangekomen was bleef ze stil staan en voelde ze hoe hij haar handen liefdevol vast pakte. De speatches werden gehouden, en uiteindelijk kwamen ze aan bij het moment. "Ja, ik wil" hoorde ze hem zeggen wat haar deels wakker liet schrikken uit haar gedachten. "En u, Koningin Regina, neemt u deze man als uw wettige echtgenoot?" vroeg de pastoor haar. Ze glimlachte naar hem en knikte: "Ja, ik w-" Bewusteloos viel ze op de grond neer. Het laatste wat ze zag was een figuur gehuld in een donkere mantel dat achter haar verscheen.