Hoofdstuk 2: We are friends, right?

Zittend op bed staarde ze naar Leopold, het witte konijn, wat haar moeder haar net had gegeven. "Ik ben blij met je Leo, heel blij. Jij luistert zo goed en zegt me ook nooit dat ik dom of slecht ben. Het zou ook raar zijn want je bent een konijntje. Maar toch is het fijn om eindelijk een vriend te hebben. We zijn vrienden, toch? Ja, ik weet het zeker. We zijn vrienden, beste-" iets verstoorde haar.

Ze keek verschrikt om en zag Mikkeylah haar slaapkamer binnen komen. Ze zag de arrogante blik van haar zus die tegen haar begon te praten: "Lialé, jij dom kind, praat je nou serieus tegen een konijntje? Tegen een minderwaardig, klein, zwak konijntje? Hij kan niet eens iets terug zeggen. Je hebt blauw bloed in je zusje van me, maar jammer genoeg is daar op je tiara na niks van te zien. Ik ben teleurgesteld in je." Met tranen in haar ogen keek Lialé naar haar oudere zus. Ze keek naar Leopold en wilde hem aaien. Maar op het moment dat haar hand bijna zijn zachte vacht maakte zag ze hoe het konijn de lucht in vloog. Omringd door een wolk van rode rook hing hij daar in de lucht. "Stop! Je doet hem pijn!" schreeuwde ze hulpeloos. Met een klap liet Mikkeylah het konijntje van haar zusje vallen. Lialé deed haar best om Leo nog op te vangen maar het lukte haar niet. Ze keek naar het pootje van het beestje wat onhandig terecht was gekomen op het bed. Voorzichtig ging ze er met haar vinger naartoe en probeerde eraan te voelen. Meteen trok het beestje zijn poot weg. Ze beet zacht op haar lip en tilde hem toen voorzichtig op. Ze merkte dat hij niet wilde dat ze de poot aanraakte.

Heey mensen! Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd, ook is het hoofdstukje dit keer iets korter. Ik zal m'n best doen om volgende week minstens één nieuw hoofdstuk te plaatsen. Dit wordt denk ik een terugblik.

Ik zie dat m'n verhaal al meerdere keren is gelezen en ben benieuwd. Wat vinden jullie ervan? Zet het in je reactie!