Hoofdstuk 61

Het kwam op terwijl ik richtte. Door de vlammen die aan de pijl likten was mijn doel een beetje vervaagd, maar we hadden geleerd daar doorheen te kijken. Het begon wat hoger in mijn buik, bij mijn middenrif, en het kroop vliegensvlug naar beneden tot het zich nestelde op de vertrouwde, warme plek die het altijd uit leek te kiezen. Daar ontplofte de bom. En goed ook. Ik had de neiging om me klein te maken en de boog te laten voor wat hij was. Iemand anders bluste de brand van de pijl maar.
Ik deed het bijna. Mijn handen begonnen al open te gaan. Maar toen klonk er een enorm tromgeroffel wat me herinnerde aan de reden dat ik hier was. Ik kneep mijn vingers weer samen en probeerde me uit alle macht te concentreren op de ring. Het geroffel hield op. Ik telde een seconde af en liet de pijl toen vliegen.
Ik rechtte mijn rug nog maar een keer en liet mijn handen langzaam zakken. Ik keek naar het vuur, probeerde niet aan de brand in mijn buik te denken. Bijna mochten we gaan, kon ik mijn hoofd afwenden van de zeven brandende ringen. Dat getal kwam net als de kleur rood constant voor in wat de Regering ook deed. Het stond zowel voor geluk, als voor de zeven deugden die de Regering zou moeten bezitten, als voor de zeven zonden die ze wilden bannen uit de samenleving.
Maar… er klopte iets niet. Er brandden maar zes ringen. Iemand had zijn doel gemist. Mijn ogen verwijdden zich en zochten verwoed naar mijn collega’s. Wie was het geweest? Waarom had hij of zij gemist? We hadden het zo goed geoefend.
De ringen direct naast de mijne brandden gewoon. De niet-brandende ring was de ene naast mijn rechterbuurman. Het was de ring van Norman, een jonge gast met een eeuwige ondeugende schittering in zijn ogen. Die was nu niet weg. Zijn ogen fonkelden als nooit tevoren, brutaal en zeer bewust van wat voor schade hij zojuist had aangericht. De ceremonie kon nu als verpest beschouwd worden door George en zijn collega’s. Het was wel zeker wie ze daarvoor de schuld zouden geven.
Maar de show moest doorgaan zolang er publiek was. De Regering toonde alleen haar ware aard aan mensen die al wisten hoe het eraan toe ging binnen de muren van de bureaucratie. Of aan de mensen die, door onwetendheid over hoe het spel in het huis van onze allesoverheersende leiders gespeeld werd, de fout in gegaan waren. Norman kon in de eerste en de laatste categorie geplaatst worden, al was hij zeker niet onwetend. Hij was wat we een mol zouden noemen, maar hij was niet míjn mol. Ik had hem opgezocht in de dossiers zodra ik de kans had. Alle boogschutters. Ik was de enige uit een centrum.
We namen onze plaats weer in in de groep. Iedereen om hem heen hield Norman scherp in de gaten. Iedereen had het gezien. Hij was de sigaar zodra we straks binnenkwamen. Ik zag een paar soldaten die de orde moesten bewaken hun post al verlaten. Hun wapens in de handen. Een vastberaden, maar schuldige blik op hun gezicht. Niemand wilde een collega vermoorden.
We zouden allemaal gedwongen worden om te kijken.
Mijn plekje in de groep was ver genoeg van Norman verwijderd om hem niet meer te kunnen zien, dus de afleiding was weg. De pijn kwam met alle kracht terugslaan. Ik herinnerde me een oud trucje van mam. Ze had het me geleerd toen ik hier voor het eerst last van had, een week voor de eerste keer dat ik bloedde. Ze had gezegd: ‘Als je pijn hebt, moet je bedenken waar de pijn nuttig voor kan zijn. Je hersenen zullen er zonder hulp van buitenaf niet weg van willen kijken, dus laat ze dan een abstractere vorm van pijn nemen om iets mee te doen. Laat ze de pijn bewerken totdat het niet meer jouw pijn is, maar iets anders, en laat ze daar dan mee verder gaan tot er wél hulp van buitenaf is. Tot je afleiding kan vinden.’ Dus dat deed ik.
Ik nam afstand van de bekende pijn. Ik nam het woord, de essentie, en ik probeerde te bedenken waar het nuttig voor was. Mijn brein wilde alleen niet meewerken. Het dwaalde af naar wat er straks zou gaan gebeuren, zodra iedereen in de grote zaal zat. Een deel, het deel wat de show met de pijlen en het vuur en de ringen niet had kunnen zien, zat daar straks te wachten op de complimentjes die we zouden krijgen.
Die zouden we niet krijgen.

Die kregen we niet. Dat bleek twintig minuten later. Wat we wel kregen was een heel erg boze, heel erg rode George in een te groot pak. Hij schreeuwde, maar had helaas wel de microfoon aangenomen, dus zat de helft van de mensen in de zaal met hun handen voor hun oren.
De woorden die hij gebruikte om duidelijk te maken wat voor schande dit wel niet was en hoe ‘we’ dit wel niet hadden kunnen maken, waren niet de moeite van het herhalen waard. Het was zeker niet de taal die je verwachtte dat uit de mond van een politicus zou komen.
Terwijl hij zijn tirade afstak perfectioneerde ik mijn plan. Maar terwijl ik bezig was, moest ik ineens denken aan Cams woorden voor hij gepakt werd. Het verbaasde me eigenlijk dat hij nu pas weer mijn gedachtegang binnen kwam sluipen. Ik had hem efficiënt uit mijn hoofd kunnen zetten.
Wees voorzichtig, Mae. Hij had de afkorting gebruikt.
Norman werd het podium op gesleept. Hij was uit de rij gehaald toen we binnenkwamen. Hij had zo te zien al een flink pak rammel achter de kiezen. Als al zijn kiezen er nog in zaten, tenminste. Ik kon me niet voorstellen dat het alleen bij blauwe plekken in de vorm van een knokkel was gebleven.
Dit was het moment om mijn plan uit te voeren. Om op te staan en het uit te gillen van de pijn. Om zo alle aandacht op mij en mijn samentrekkende baarmoeder te vestigen. Op mijn maandelijkse vloek, een grote tekortkoming van de Regering: die pijn hadden ze nog steeds de wereld niet uit kunnen helpen.
Als ik dat deed, kon ik Norman misschien uitstel van executie bieden. Kon ik het schot wat straks zou weerklinken, wat door de microfoon zou komen en wat daar twintigduizend keer versterkt uit zou komen, tezamen met een piep vanwege de gebreken van techniek. Dan zou de kogel die zijn einde zou betekenen, nog iets langer in het magazijn blijven zitten.
Maar ik kon niet tegen mijn broertje ingaan.
De trekker werd overgehaald. Iemand had zojuist zijn collega vermoord.