Kyaran 4

Ik schoot overeind en zoog de zuurstof naar binnen. Nog voordat het mijn longen bereikt had hoestte ik het er ook weer uit. Met afschuw merkte ik dat ik water ophoestte. Mijn lippen proefden naar een scherp zout en waren gebarsten. Ik probeerde weer op adem te komen. Twee handen duwden me tegen mijn schouders weer naar achteren. Toen ik met mijn hoofd weer in het kussen lag nam ik eindelijk de moeite mijn ogen te openen. Zelfs mijn ogen prikten. Het was schemerig en het duurde even voordat ik eraan gewend was. Ook daarna zag ik alleen vage omtrekken van meubels. Er boog zich iemand over me heen. Lichte krullen vielen in mijn gezicht.
'Je hebt mijn leven gered,' mompelde ze zachtjes. Ze glimlachte bezorgd. 'Dank je.'
'Weet je het zeker?' Mijn stem schuurde langs mijn keel. De woorden kraakten. 'Zijn we niet gewoon allebei dood?'
Leela grinnikte zachtjes en verdween uit mijn blikveld. Ze schuifelde rond. Even later kwam ze terug en hielp ze me wat rechter op te zitten. Vlug propte ze een extra kussen achter mijn rug. Ze zette een flesje water aan mijn lippen.
Ik stopte haar. 'Leela, ik kan prima zelf drinken.'
Ze keek me ongelovig aan, maar gaf me uiteindelijk toch de fles.
Gulzig dronk ik van het water.
'Rustig, Kyaran.' Met een klein glimlachje keek Leela toe hoe ik dronk. Zelf zag ze er ook nog niet helemaal gezond uit. Haar ogen waren rood, alsof ze net gehuild had, en ze had diepe wallen.
'Je stopte met ademen, weet je dat?' vertelde ze. Ze keek naar haar handen. 'Je hart klopte nog wel, maar je haalde geen adem meer. Ze dachten dat je in een soort van trans was.' Ze keek me fronsend aan. 'Het is een wonder dat je nog leeft.'
Ik snoof. Dat had ik vaker gehoord. 'Hoe lang was ik weg?'
'Een uur of vijf,' antwoordde Leela. 'Ik ben net een uurtje wakker.'
Ik nam nog een slok water. 'Je zou weer moeten gaan slapen. Je ziet er moe uit.'
'Jij ziet er ook niet uit, maar dat zeg ik toch ook niet.' Leela glimlachte.
Ik gaf haar een zwak glimlachje en wreef in mijn oog. Leela gaapte.
'Ga toch slapen,' bromde ik.
'Ja ja,' mompelde ze. Ze haalde het extra kussen achter mijn rug vandaan en trok de deken hoger op. 'Misschien straks. Pas als jij in slaap bent.' Leela glimlachte naar me.
'Leela,' begon ik mijn protest. Ze nam het flesje water van me af en stopte me in.
'Ik blijf hier zitten totdat jij in slaap valt, Kyaran. Voorlopig ga ik nergens heen. Ik bleef me open ogen naar Leela kijken. Ze zag er zo moe uit. Uiteindelijk moest ik toch mijn ogen sluiten, al was get alleen om Leela wat rust te gunnen.