Kyaran 3

Het water spatte in mijn ogen en verstikte mijn longen. Het beukte tegen mijn lichaam. Ik dacht niet dat ik vooruitkwam.
'Leela! Leela!' Ik zag haar nergens boven de golven uit komen.
Ze kon wel zwemmen, schoot het door me heen toen ik onder water dook.Wanhopig zwom ik met open ogen rond. In het zeewater kwam ik amper vooruit.
Ik zag Leela nergens en werd gedwongen naar het oppervlak te gaan om adem te halen. Hoestend keek ik om me heen. Alles wat ik zag was het grote cruiseschip. Meteen dook ik weer weg.
Dieper en dieper zonk ik weg onder water.
Ik perste mijn lippen op elkaar om geen zuurstof te laten ontsnappen. Krachtig sloeg ik om me heen om niet weer naar boven te drijven. Ik dacht dat ik haar zag. Blonde haren die verder en verder wegzonken. Paniek en adrenaline dwongen me verder naar beneden te zwemmen, al had ik dringend zuurstof nodig. Ik zag haar, zeker weten deze keer. Leela zonk langzaam weg. Levenloos en met haar krullen zwevend in het water. 'Leela!' riep ik automatisch. Het laatste beetje zuurstof liep mijn longen uit en dreef in kleine bubbeltjes richting de oppervlakte. In mijn hoofd schold ik mezelf uit, maar ik zwom toch verder. Mijn longen stonden op klappen. Ik ging mijn bewustzijn verliezen. Leela was zo dichtbij. Nog maar een paar meter. In een laatste poging voor zuurstof opende mijn mond zich. Mijn longen liepen vol terwijl ik me door het water klauwde. Ik ging sterven. Leela ging sterven. Er verschenen zwarte vlekken voor mijn ogen, mijn hoofd implodeerde en ik had plots houvast. Ik had haar hand vast. Op wilskracht trok ik haar omhoog, trappend voor de oppervlakte. Ik ging het niet halen. Het was niet mogelijk dat ik het zo lang zonder zuurstof overleefde.