De ontmoeting.

' Zijn ogen staarde me aan. Zijn mooië blauwe ogen die je nooit meer los lieten. ''Ik zal altijd bij je zijn. Ik zal je altijd vinden, waar je ook bent.'' Zijn stem klonk zacht en lief. Ik sloot mijn ogen en wachten tot zijn lippen de mijne vonden.'

''Noa!'' Ik schrok waker van het geroep en besefte dat het een droom was. '' Noa? Ben je wakker?'' Waker? wakker voor wat? Toen schoot het me te binnen. De nieuwe school. Toen ik er aan dacht kwamen de herinneringen terug in mij op. ' De vuurzee die voor mijn ogen alles wat me iets kon schelen wegbranden. Het ouwe schuurtje met al de spulllen er in en natuurlijk mijn dagboek die in rook waren opgegaan. De brandweer wist niet hoe de brand onstaan was, maar iedereen leek mij de schult te geven. Zelfs mijn ouders. Toen mijn school en mijn klasgenoten het hoorden hadden ze gezegt dat ik misschien beter naar een andere school kon gaan. Iedereen leek bang voor mij te zijn , ook mijn ouders.' Ik stond op uit mijn bed en pakte de kleren van mijn burreau die ik gisteren had uitgezocht uitgezocht en liep de badkamer in. Ik trok mijn kleren aan. De zwarte broek, het witte t-shirt en men blauw golfje. Toen ik klaar was liep ik de trap af, naar beneden. Toen ik beneden in de hal stond deed ik men zwarte stoffe schoenen aan die net tot onder men enkel kwamen. Toen ik ze aan had liep ik de gang door om naar de keuken te gaan. Mijn ouders zaten samen te ontbijten aan de tafel. Ik ging bij hen zitten en nam een slok van men fruitsap en begon mijn bord leeg te eten. De croissant ging snel naar binnen, het was echt mijn favoriete ontbijt.
'' Zo, het is tijd.''; zei men vader. De woorden die ik niet wouw horen. Mijn moeder ruimde de tafel af en ondertussen ging mijn vader mij koffer halen.

Alles was klaar. Mijn vader stak mijn koffer in dde auto en riep:'' Stap maar in.'' en ondertussen sloot hij de koffer van de auto en stapte zelf in. Hij starte de motor en ik besefte dat het nu echt tijd was. Ik bekeek de windel rond mijn rechter arm en besefte dat dit een nieuw begin kan zijn. Een nieuw begin om iemand anders te zijn.

We reden een lange oprit op, tussen bomen. Na een uur te rijden kwamen we eindelijk aan. We reden onder een enorme boog met een bordje waarop stond:' Welkom in de school Angels and Demons'. De naam alleenal maakte me bang.
'' Zo, we zijn er.'' zei mijn moeder vrolijk. ''Ja, welkom in de hel.'' wist ik er op te antwoorden. ''Noa niet boos zijn. Dit is voor je veiligheid.'' Het maakte niet uit wat ze zei het maakte me alleen maar bozer. Ik stapte uit en liep naar de koffer van de auto die mijn vader opendeed. Ik nam mijn koffer er uit en liep naar een grote ijzere paart. Mijn vader stond achter me en duuwde op een knopje op de poort. ''Hallo?'' kwam er uit het machientje bij de bel. ''We komen Noa Thores afzetten.'' antwoorden mijn vader beleefd.''Oké, ik kom opendoen.'' zei de stem terug. Eeen paar minuten later kwam er een vrouw opendoen.De vrouw leek ver in 40 jaar. Ze hed een vlecht in haar haar, een rok tot onder haar knieën en een t-shirt tot tegen haar nek en een vestje met knopen erover. ''Welkom op onze school.'' zei ze met een lach op haar gezicht. Ze schudden de handen van mijn ouders en draaide zich naar mij en zie: ''Jij moet Noa zij?''
''Ja mevrouw.''ze lachte en knikte. ''Oké zullen we?" Ze gebaarde naar een weggetje in het grasveld. we volgde haar een groot gebouw binnen dat aan de anderkant van het veltje stond. We liepen een trap op en we sonden voor een grote deur . De vrouw deed de deur open en gebaarde ons naar binnen te gaan. Toen we de deur binnen gingen kwamen we in een enorme hal binnen. De houte vloer kraakte onder men voeten. Zelfs met de enorme mat die er bovenop lag, aan de muren hingen schilderijën van mensen. Bij 1 van de schilderijën hing een naambordje op ' Angel og the dragon' stond er. Op haar linker arm had ze een tattoo van een draak die rond haar arm zat en het hoofd kwam uit op de rug van haar hand. Ik nam men rechter arm vast en dacht aan mijn litteken die ik op mijn arm had. Ik schrok op van de hand die mijn schouwder beetnam. Het was mijn vader. '' Kom je mee? . Ik knikte en volgde de vrouw verder het gebouw in . we liepen een lange trap op en kwamen uit in een lange gang met verschillende deuren. "Dit zijn de kamers, aan deze kant(rechts) heb je de meisjes kamer en links de jongens. Iedere kamer heeft zijn eige badkamer met bad. En je ligt samen met een ander meisje op de kamer. De vrouw deed de deur open van de laatste kamer in de gang. Er sonden 2 bedden. "Je kan rustig uitpakken."zei de vrouw. Ik knikte en lagde mijn koffer op het lege bed e, ritste hem open. "Lieverd?" Het was de stem van mijn moeder." Wij gaan terug naar huis dan kan je rustig uitpakken." of met andere woorden ' Je bent bang dat de hel gaat losbreken en je wilt dus van mij af'. Die woorden kreeg ik niet uit mijn hoofd.Ze waren te sterk om te vergeten, mijn verleden was te sterk om te vergeten. Ik zag mijn ouders vanaf de deur zwaaiën, maar ik besefte niet dat ze echt weg liepen. Het lege gevoel kroop weer binnen, het gevoel dat ik alleen was. Ik sloot mijn ogen en dacht terug aan de droom die ik al heb sins ik me kan herinneren. IK wouw die blauwe ogen weer zien. Even later opende ik mijn ogen en ging verder met uitpakken. 'Fijn om in het midde van oktober naar een nieuwe school te gaan. Waar je niemand kent.maar er was 1 plus punt: niemand kende mij.'
"Hallo!" Ik schoot waker uit mijn eige gedachten en zag dat er eein meisje voor mij stond. " Hallo, Ik ben Masha en jij moet Noa zijn." Zei het meisje mer opgewekte stem. " Ja, maar hoe weet jij dat?"
"O , gewoon een gok." Loog het meisje. Ik ging er niet verder op in." Kom je mee iets eten in de kantine?" Ik keek naar het uurwerk op de bureau van Masha en zag dat het al 12 uur was. Ik knikte en volgde haar. We liepen de gang door en de trapen af zo naar buiten. Achter het enorme gebouw stond er een glaze gebouw met ervoor een lange gang van hout. We liepen de gang door naar het glaze gebouw. Toen we eindelijk de gang door waren kwamen we uit in het enorme glaze gebouw.Het was zo mooi. Achter het gebouw lag een soort bos en aan de zijkanten grasvelden.' knip' Masha was voor me gaan staan." hey dromer. Gaan we nog eten halen en zewees naar een rij van eten. Masha nam 2 dienbladen en gaf er 1 aan mij. Ik keek naar het enorme aanbod van eten. Masha nam een hamburger en spuitwater. Ik nam maar een slaatje en een flesje water en volgde haar naar een bank dichtbij het raam, helemaal vanachter aan de kant van het bos. Ze ging met haar rug naar het bos toe zitten. Ik ging voor haar zitten en staarde er in. "Hoe heb jij je haar zo gekregen?" Ik schrok waker." Wat?" vroeg ik. "Ik vroeg : hoe heb jij je haar zo gekregen,met dat blauw?" herhaalde ze." O dat, dat is natuurlijk."antwoorde ik maar terug. " Best wel cool zo'n blauwe lokke tussen je bruine haar en dan nog zo lang." Ik lachte alleen maar vriendelijk terug. Ze lachte terug en begon daarna met eten. "Hey Masha." Ik draaide me om, om te kijken wie het was. Hij staarde me aan . " Hallo, Ik ben Atylio en jij bent?"
"Niet geïnteresseerd." Beet Masha hem terug. Ik lachte en antwoorde hem:"Ik ben Noa." Hij knikte en ging naast me zitten. Hij had net als Masha een hamburger en spuitwater en ook hij begon met eten.

Na een tijdje waren we klaar en had ik geluisterd naar hun verhalen over de school." Kom we moeten echt gaan." zei Atylio. "Naar waar?" Masha en Atylio keken me aan. Ik voelde me nu zo dom dat ik het gevraagd had. "We hebben L.O. gekkie." Zei Masha al lachend . Het voelde alsof ze me uitlachten, maar dat maakte me niet uit. Ik stond op en nam mijn dienblad mee en volgde hen. Ik keek even het bos in , maar ik wist niet wat ik zag."De blauwe ogen uit mijn dromen."
"Ooo, kijk toch uit wat je doet!" Ik schrok wakker en keek voor me. Ik zag een meisje, ze was klets nat. Het duurde even voor ik besefte dat mijn flesje water open op de grond lag." Het spijt me. Ik had het niet gezien." stamelde ik tegen het meisje. Ze droeg een rok tot boven haar knie, een bloesje met knopen met daarover een blauwe vest, haar kousen waren hoog tot onder haar knieën met daaronder open hakken. "Ja, dat was duidelijk!" snauwde ze terug." Het was een ongeluk!" riep Masha haar toe. "Ja het is maar water hoor!" riep Atylio. 3Hier ga je nog spijt van krijgen!" riep het meisje en liep weg. Atylio kwam naar me toe en raapte het flesje op. "Je hebt net de diva van de school ontmoet. Dat was Yasmine." Hij keek me bezorgd aan. "Gaat het?" Ik kon geen woorden meer uitbrengen dus knikte ik maar. "Kom laten we gaan." Hij nam het dienblad uit mijn handen en hield zijn hand op mijn rug alsof hij dacht dat ik elk moment kon vallen.Ik volgede zijn beweging de gang in nadat hij het dienblad op een kar had gezet. We liepen alle drie de trap op van het gebouw waar onze kamers lagen.Vanaf boven volgde ik Masha onze kamer in. "Hier ik heb er twee." Masha gooide me een zwarte t-shirt met de naam van de school er op en een bijpasende short. Het waren L.O. kleren. Ik liep de badkamer in om me om te kleden. Een paar minuten later liep ik de badkamer uit en zag dat Masha zich ookal had omgekleed. Ik ging op mijn bed zitten om mijn sportschoenen aan te doen. Masha keek me aan." Het is niet jouw schuld. Yasmine krijgt graag aandacht."
"Dank u."
"Geen probleeem. Kom we gaan." zei ze met een knipoog. We liepen de gang door en de trap af naar buiten.We volde het padje dat naar rechts ging, de andere richting uit dan de kantine. Atylio stond al op ons te wachten. Masha gaf me een rekertje voor mijn haar." Je moet een staart maken bij de L.O. les." Ik nam het rekertje en binde mijn haren. Tegen de tijd dat we bij Atylio aankwamenwaren onze haren samen gebonden. " Daar zijn jullie. Straks zijn we te laat."
"Flip niet zo. We zijn er toch." riep Masha hem terug. We liepen het terein over en kwamen aan, aan een enorm sportterein met aan de buitenkant een enorm loopveld. "Zie je nu dat we niet te laat zijn. Somige zijn er nog niet." zei Mash tegen Atylio. "Natuurlijk die bende is nooit optijd."zei Atylio ter verdediging. "Wie is er nog niet?" vroeg ik terwijl ik rond keek. "Het is niet belangrijk Noa. Maak je geen zorgen;"Masha haar stem klonk bezorgt , alsof ik zou sterven als ik het wist. Ik keek nog is en zag Yasmine staan met een groepje van 4 andere meisje om haar . We misten er nog 3, we waren een klas van 10. Ik draaide me weg van het wegetje dat achter me lag , waar wij over waren gelopen om hier te komen. "Zo, we zijn compleet." zei de leerkracht. Toen ik me omdraaide zag ik dat de 3 die we misten, achter mij en de rest van de klas een groepje hadden gevormd. Ik voelde een warme gloed over me heen gaan. " Hij is hier."fluisterde ik maar Masha en Atylio hadden het toch gehoord. " Wie is hier?" vroeg Masha. "Hm, niemand. Laat maar ." antwoorde ik aarzelend. De jongen die met zijn rug naar mij stond lachte in zichzelf alsof hij wist wat ik bedoelde, maar dat kon niet. Niemand wist iets van mijn dromen." Oké, we beginnen" zei de leeraar." " We gaan loopwedstrijdjes doen. Eerst meisjes tegen meisjes en jongen tegen jongens en daarna de winnaar van de meisjes tegen de winnaar van de jongens.Yasmine en Sarah jullie beginnen."Yasmine en een meisje uit haar groep met blond/bruin haar gingen naast de leeraar staan. "meneer, u verwacht toch niet dat wij ons best gaan doen om daarna te verliezen van een jonge?" Yasmine haar stem klonk lief , maar haar ogen stonden vals. Net als die van haar vriendin. "Dan krijgen jullie een slecht punt en nu op u plaats gaan staan. We gaan beginnen." antwoorde de leeraar haar fel. Yasmine haar ogen stonden zo boos, maar ze ging op haar plaats staan. een beetje verder va, jey a,dere meisje Sarah. " Klaar, start!"
Het was best grappig om te zien. Yasmine was al een paar stappe verwijderd van de start en ze was al aan het klagen en begon te wandellen. Ondertussen was het andere meisje Sarah verder aan het lopen. En dat was pas grappig.ze liep als een kindje dat pas had leren lopen. Voor ik het wost lachte ik hardop. Uit reflex legde ik mijn hand over mijn mond en probeerde ik er achter te komen of iemand het gehoord had. Toen hoorde ik gelach achter mij. Ik durfde me niet om te draaiën, ik was te bang om er achter te komen voor wat die persoon lachten. En toen:" Maak je geen zorgen. Alleen ik heb het gehoord." De stem klonk zo bekend, maar ik wist niet van waar.Toen ik me omdraaide was er niemand achter mij. Ik moest het mij verbeeld hebben. Ik schrok waker en besefte dat de twee meisjes eindelijk terug waren en de twee andere van Yasmine haar groep waren gestart met hun race. "aangezien ik weet dat jullie twee toch niet meer moeite zullen doen houden we het maar op één race en een één als cijfer." Yasmine leek er n,iet echt blij mee dat de leeraar haar dat cijfer gaf. Ondertussen waren de andere twee meisjes van Yasmine haar groepterug en zij kregendezelfde preek als Yasmine en Sarah en zij leken er ook niet blij mee te zijn. Nu kwam het op mij en Masha aan. Masaha liep naar haar plaats, dus ik volgde haar."Jullie zijn de laatste. Doe dus niet als de rest." Ik hoorde de lach weer na dat de leeraar dit had gezegd. Maar ik probeerde me op de race te concentreren. We stonden klaar." Start!". Uit reflex begon ik met lopen en Masha ook. We waren bijna even snel.Bijna. Maar ik was net sneller. " Goed gedaan meisjes." We waren beide buite adem. " Oké en nu de jongen." De leekaar keek op zijn lijst." Williamp en Bram. Jullie zijn. " Twee van de jongens van de groep van drie liepen naar voor. "Dat is William." Masha wees naar de blond harige jongemet een kuifje,zijn ogen ware donker bruin. "En dat is Bram" Nu wees Atylio naar de andere jonge. Zijn hare waren meer bruin, maar de rest was precies het zelfde als William. "Ze zijn een tweeling." Masha keek me aan. "Dat dacht ik al." antwoorde ik. " Start!" Ik keek op en zag de twee jongens lopen. Zij aan zij. In de tussen tijd zag ik dat de leeraar een chronometer had om hun tijd te metenen om zo te zien wie van de jongens het snelste was. Toen ik opkeek zag ik dat de jongens bijna aan de finish waren. Ze liepen even hard en liepe samen over de finish. " Goed jongens, zolas altijd even snel." De jongens lachte samen naar de leeraar en liepe terug naar het derde lid van hun groep. "Oké, nu de laatste twee. hm Atylio en Luka." De derde jongen van de groep liep naar voor. Hij keek niemand aan, hij keek naar beneden." Wens me geluk." zei Atylio. Masha lachte:" Ja , dat kan je wel gebruiken, niet dat het veel uitmaakt." lachte Masha." Hoezo?" Ik voelde me wat dom het te vragen . " Hij heeft al elk jaar gewonnen." zei Masha. Toen ik opkeek zag ik dat Atylio en de jongen van de groep klaar stonden. "Klaar, start!" De jongens liep, maar voor ze in de helft waren was Luka al ver voor Atylio. En zoals verwacht heeft Luka gewonnen. Luka liep onmiddelijk naar de tweeling en draaide zijn rug naar de rest van de klas." Oké en nu zou ik graag Noa en Luka willen zien lopen."
" Meneer, dat is toch niet eerlijk." riep Atylio naar de leeraar. " Het is maar voor het plezier. Als ze het beide goed vinden." We knikte beide en liepe naar de start. zelfs toen keek hij niet op. Het eenigste wat ik zag waren zijn zwart/ bruine hare die voor zijn ogen lagen en van de linker kant naar de rechter liepen. "Start!" Ik schrok op en begon met lopen. Maar het maakte niet uit. Luka liep ver voor. "Noa, wat ben je aan het doen?!" Ik hoorde dat Masha het schreeuwde. Het maakte me zo kwaad dat ik sneller begon te lopen, zo snel dat ik Luka had ingehaald. We liepen zij aan zij, het leek er op dat we tegelijk zouden aankomen. Maar toen. Het leek alsof hij terug trok. Hij liet me winnen. Toen ik over de streep was remde ik af.Atylio en Masha rende naar me toe. "Je hebt gewonne! Niemand heeft hem ooit verslachen." riep Masha blij.Maar ik was te druk met om heen te zoeken naar Luka. Toen zag ik hem, hij liep samen met de tweeling over het terein naar het gebouw waar we sliepen. 'Tring!' Het was de bel.Masha, Atylio en ik volgde het voorbeeld van de jongens en liepen naar het gebouw. Een hand geep men arm, het was Yasmine. "Denk maar niet dat je nu speciaal bent." Ik trok mijn arm van haar los toen ze het zei en liep door zonder een woord te zeggen.
Ik ging op mijn bed zitten en staarde voor me uit. "Wat is er?" Masha keek me bezorgd aan. "Hij liet me winnen." fluisterde ik. Ik zat nog altijd voor me uit te staren. "Wat maakt het uit. Vergeet dat gewoon. Komaan we moeten ons klaar maken voor de volgende les."

Een uur later ging de bel voor de volgende les.De laatste les van de dag. Geschiedenis, niet het leukste vak, maar ja. We liepen door de gang, Masha en ik. Zodat we naar het lokaal konden. "Zo, Masha een nieuw vriendinetje?" We keken beide op en zagen een jongen tegen een muur leunen. Hij had nethetzelfde haar als Luka, zijn ogen waren zwart. "Wat moet je Zero?" riep Masha hem kwaad toe." Eve vriendelijk als altijd. En jij bent?" hij keek naar mij. "Hm, ik ben Noa." stoterde ik. Hij bleef me aanstaren. " En wij zijn door." zei Masha en ze trok me mee. "Ik zie je nog wel Noa." zei hij ons na. Ik keek terug naar Masha. "Wie was dat?" Ze keek me aan.. "Dat is Jim, maar iedereen noemt hem Zero." antwoorde ze terug. "Waarom noemen ze hem zo?"
"Hij is altijd alleen,dus daarom Zero." Het lijkt me nogal stom , maar als hij er zelf niets over zegt. Voor ik besefte stonden we in het klaslokaal.Voor in het oude gebouw was het lokaal best modern . Met een enorme tv aan de muur. De banken waren niet zo groot, maar groot genoeg voor met twee aan te zitten. Ik ging naast Masha op de tweede rij zitten, aan de linker kant van het lokaal.De bank naast ons werd ingenomen door Atylio en voor ons zat Yasmine samen met Sarah en daarnaast de andere twee meisjes.achter Atylio zat de tweeling en achter ons Luka. En weer zag je zijn gezicht niet." Goed, idereen is er"
"Dat is meneer Gilbe." zei Masha. Toen hij zich omdraaidezag ik hem goed.Hij was best groot en jong als leeraar. Hij had bruin haar en groene ogen. Zijn kleren waren deftig, maar niet oud. "Oké, deze maanden neginnen we met mythische wezens. Waar denken jullie aan bij deze woorden?"
"Weerwolven!" riep de tweeling te samen. "Knape vampiers natuurlijk." natuurlijk kwam dat uit Yasmine haar mond." Ja,oké. Wat nog?"vroeg de leeraar verder." Zombies." dat was Atylio. "Ja,goed."
"Eenhorens." riep Sarah. "Zo'n half paard , half mens dier." zei Masha "Zeemeerminnen." zei één van de andere meisjes. "Geesten." zei het andere meisje stoterend. "Ja,heel goed. En jij Noa?" vroeg de leeraar." Hm, engelen."
"Ja dat is goed. en jij Luka?" niemand durfde zich naar Luka te draaiën, alleen de leeraar en de tweeling. "Demone." Zijn stem kwam mij zo bekend voor. Zo zacht, maar toch luid. Zo veilig maar toch beangstigend. Zijn stem klonk zoals de stem in mijn dromen. Maar dat kon niet. Ik kende hem nog niet tot vandaag. Ik wouw me omdraaiën, zodat ik zijn ogen kon zien, maar ik durvde niet. Wat als hij het niet was. Wat moest ik dan zeggen of doen. Alles zou raar uitkomen. "Oké, we gaan beginnen bij de bron van alle magie. De heks." ...

De bel ging, de les was voorbij. Maar het eenigste waar ik aan dacht was de stem en de droom.Ik moest het weten. Toen ik me omdraaide om te kijken naar zijn ogen ,was Luka al weg. "Kom je mee?"vroeg Masha. Ik zag dat zij en Atylio al klaar stonden aan de deur. Ik greep snel mijn tas en liep naar de deur. Halverwegen de terug weg besefte ik dat ik mijn boek vergeten ben. "Ga al maar. Ik haal jullie wel in."
"Zeker?" vroeg Atylio. "Jaja!" riep ik terug want ik was al vertroken. Ik liep snel de gang door, het lokaal in. Het was donker in het lokaal en de lichtknop werkte niet.Ik nam mijn gsm om er mee te schijnen , zodat ik toch iets meer zag. Ik nam mijn boek van het tafeltje waar ik gezeten had. Ik hoorde ineens een harde klap. Toenik naar de deur keek zag ik dat hij toe gewaaid was. Ik liep naar de deur om hem te openen, maar het lukte niet. Ik keek om me heen maar het was te donker om iets te zien. Ik hoorde een harde klap. Het was mijn gsm en boek die uit mijn handen waren gevallen. Ik wouw ze oprapen, maar ik kon me niet bewegen. Ik kon geen woord zeggen. Ik was in een trans door de ogen, zijn ogen."Je hebt me dus gevonden." zei zijn stem. Ik probeerde zijn gezicht te zien maar het lukte niet. Uiteindelijk lukt het me toch om te praten. "Je zei toch dat we elkaar altijd zouden vinden."
"Ja, dat is waar." Ik hoorde dat hij moest lachen. Opeens voelde ik een hand rond mijn middel. Hij trok mij naar zich toe. Zijn blauwe oge kwame dichter en zijn mooië stem klonk weer. "Je weet niet hoelang ik hier op heb gewacht." En toen voelde ik zijn lippen op de mijne. Dit was de eerste keer dat ik me hier thuisvoelde. Zolang hij bij me was had ik geen bang en als onze lippen elkaar weer raakt voelde ik me sterk en vrij.