02 Avery

Als de kaart, die Jeberdiah ons had uitgetekend klopte, bereikten we over 3 dagen de bergen. Waar we vanaf daar heen moesten, wist ik niet. Ik zeg wel duidelijk Als, want veel vertrouwen had ik niet in die gekke, oude man die we tegenkwamen voor de bezetting.
De deurbel ging, mijn tante legde haar boek neer en stond op. Nieuwsgierig keek ik op van de tv, wie belde er nu op 10uur ’s avonds aan bij ons? Ons huis was zo verborgen in het bos dat niet zomaar iedereen het kon vinden. Tante Laurelin vond het beter zo, afgescheiden van de buitenwereld, zodat we ons eigen leventje konden leiden. Sinds de dood van haar broer, mijn vader, had Laurelin de taak om ons op te voeden overgenomen. En dat deed ze heel serieus. Zij gaf ons les, dus geen school, we kregen onze portie taken op een dag en zagen niet veel mensen buiten elkaar. Sinds de dood van haar man, was ze dit leven gaan leiden, afgezonderd van de buitenwereld die ons enkel kwaad kon doen. Daarom was ik extra verbaasd over de vreemde man die voor de deur stond, maar tante Laurelin begroette hem hartelijk. Een oude bekende, kon ik uit hun gesprek opmaken. ‘Jeberdiah! Dat is lang geleden, hoe gaat het met je?’ Hoorde ik mijn tante verrukt zeggen. ‘Dag Laurelin MacKenzie Brewer, inderdaad veel te lang geleden! Met mij gaat alles voorlopig goed.’ Antwoordde de vreemdeling. Toen hoorde ik hem een verhaal vertellen over de gebeurtenissen die de laatste tijd vaker op het nieuws verschijnen. Moordenaars die zich spontaan gaan aanmelden, patiënten met terminale ziektes die vrolijk weer het ziekenhuis verlaten. Al het nieuws wat door mij als goed en blij werd beschouwd, vond deze man vreemd en verdacht. De rest van zijn verhaal vond ik moeilijker te begrijpen, maar tante Laurelin leek het helemaal niet raar te vinden. Ze knikte begrijpend bij zijn verhaal en zijn vaststellingen. Uiteindelijk gaf hij mijn tante een vreemde kaart. Dit zou het toevluchtsoord worden zodra het zover was, zei hij. Ze namen afscheid en tante Laurelin liet me de kaart zien. ‘Zodra ik er niet meer ben, moet je deze kaart volgen, meisje. Begrijp je dat?’ vroeg ze me. Ik knikte, ook al begreep ik niets van wat ze allemaal zei. De ‘kaart’ die ze me liet zien was gewoon een papier met rare kribbels. Niet veel later werd tante Laurelin overgenomen door een ziel.