De ontmoeting

De volgende dag was het zover, tijd voor mij om te vertrekken. Ik had besloten om met mijn eigen auto naar daar te rijden, zo had ik die toch ter beschikking in de UK. Ik gaf mijn ouders een dikke knuffel en met enige tegenstribbeling moesten mijn broers er ook aan geloven. Een laatste keer keek ik achterom naar mijn gezin en ons huisje, voor ik in de auto stapte. Dit was het dan, tijd om te vertrekken. University of Leeds, here I come! Het was een aangename rit naar de boot. Met de muziek op het luidste, zong ik mee met Imagine Dragons. Voor ik het wist, was ik aangekomen in Leeds, ik zocht een parkeerplaats voor mijn auto en besloot om eerst eens op zoek te gaan naar iets om te eten. Snel zocht ik mijn portefeuille en mijn gsm, ik liet even het thuisfront weten dat ik veilig was aangekomen en stapte uit. Mijn spullen zou ik straks wel naar mijn kamer zeulen, ik was best wel nieuwsgierig naar mijn roommate. Maar dat waren zorgen voor later, nu was eten de prioriteit. Ik was nog maar net de parking uit en werd al bijna omgereden, door een penny board. Met een jongen op, een zeer knappe jongen welteverstaan. Ik zag dat hij zijn fotocamera had laten vallen, snel raapte ik hem op. ‘Heey, jij!’ De jongen viel bijna van zijn board toen hij me hoorde, ik kon het niet laten om even te lachen. Hij draaide zich om en zei ‘Dus eerst besteel je me, dan laat je me bijna verongelukken en lach je me uit?’ ‘Wel jij hebt me bijna omgereden, dus ik heb reden genoeg!’ antwoordde ik fake-arrogant. ‘en wees blij dat ik je camera heb gered!’ De jongen lachtte, met zo een superaantrekkelijke halve lach. ‘Je bent geweldig, hoe kan ik je bedanken!’ ‘Door me te zeggen waar ik hier ergens goedkoop eten kan halen?’ vroeg ik lief. ‘Nieuw?’ vroeg hij toen hij mijn verdwaald gezicht zag. ‘Valt het zo hard op?’ vroeg ik quasi-beschaamd. ‘Valt mee, je wist nog dat je aan de linkerkant van de weg moest rijden, hoop ik?’ ‘Hoe weet je dat…’ vroeg ik me verbaasd af. ‘Je accent, je klinkt niet erg brits.’ Onderbrak hij me. Ik lachtte en bedankte hem voor het ‘compliment’. ‘Finn Harries’ stelde hij zichzelf voor. 'Emely Costers’ beantwoordde ik zijn vragende blik ‘en je hebt gelijk, België. Ik kom studeren aan Leeds Uni.’ Finn bukte zich om zijn penny board op te pakken en zei ‘Weet je wat, ik heb best wel honger. Kan je gezelschap gebruiken?’ ‘Dat van jou wel’ dacht ik, maar ik glimlachtte en knikte even.