Hoofdstuk 60

‘En één, twee, drie, vier. En rust!’ Dramatische pauze. Iedereen keek vol verwachting naar de groepsleider. (Ja, we werden hier kennelijk behandeld naar hoe het gros van de aanwezigen zich gedroeg: als een stelletje kleuters. Dat was dus inclusief oppas.) Dit was de tweede oefendag. Gisteren hadden we de ochtend besteedt aan de individuele taken. Voor de meeste mensen dus nog meer marcheren in een bepaalde vorm, en doodstil blijven staan in de houding terwijl de rest de leuke dingen mocht doen.
Ik moest samen met een paar andere uitverkorenen een spectaculaire ‘oefening’ uitvoeren: een brandende pijl door een ring schieten met een vreemde boog.
Gisterochtend hadden we allemaal urenlang geoefend op het kracht zetten op de pees en het mikken. Iedereen in de groep was uitgekozen omdat hij of zij een goede schutter was, wat het er allemaal wel een stuk simpeler op maakte. Maar boogschieten was iets heel anders dan een pistool afvuren. Zeker als de bogen loodzwaar waren en versierd met allemaal nutteloze frutsels in de vorm van linten en bloemen en blaadjes en kristallentroep. Een heleboel opsmuk, eigenlijk alles wat de Regering nu juist niet vertegenwoordigde.
Mijn hersenen bedachten al die nutteloze feitjes terwijl ik een pijl aanlegde, in de vuurkorf naast me hield tot de punt ontvlamd was, en schoot. Ik miste de roos, maar als mijn doel niet de schietschijf, maar de ring van de ceremonie was geweest, was hij wel raak geweest.
De middag daarna oefende ook mijn groep het marcheren tot in den treuren, net zoals vanmorgen het geval was.
Dit waren de laatste vier – nu drie – minuten voor de generale repetitie. Daarna hadden we een uurtje voor onszelf, voor we gingen eten. Om ons vervolgend te moeten voorbereiden op de grote show.
Onze groepsleider was de vriendelijkste niet, dus waren we waarschijnlijk allemaal bang dat hij ons nu compleet belachelijk ging maken en het beetje moed wat we hadden verzameld finaal de grond in zou trappen. Dat deed hij al twee dagen lang, dus het zou me niet moeten verbazen.
‘Dat…’ begon hij. ‘… was zeker niet slecht.’
Vertaling: het was perfect.
Iedereen juichte. Een paar diplomatieke mensen gaven de groepsleider een hand. De meeste wat jongere meiden huppelden de ruimte uit, op weg naar de rekken met uniformen zodat ze er eentje konden bemachtigen die ze perfect pasten. Omdat ik hier niets meer te zoeken had liep ik achter ze aan.
De uniformen waren nu echt uniformen. Ze waren best mooi, heel chique. Voor de mannen een grijze broek, een wit overhemd en een rood, versierd jasje. Voor vrouwen een net iets te lange kokerrok in dezelfde kleur als de broek van de mannen, daarboven een witte blouse en een rode blazer. We moesten onze haren in een knot draaien en werden een beetje opgemaakt door een zooitje vrijwilligers.
Alles was al uitgelegd en de generale verliep voorspoedig. Zo kwam het dat ik daarna genoeg tijd had voor een douche en op zoek ging naar een lege ruimte waar ik een beetje privacy had. Ik nam mijn tablet mee en dwaalde door het gebouw, zoekend naar een kamer die misschien niet eens bestond. Het was niets voor dit land om ruimte ongebruikt te laten. Maar toch was die er wel in het centrum. De ruimte waar ik Adriënne voor het eerst ontmoette. Zou er ook ééntje zijn in dit gebouw? Ik kon niets anders dan hopen, zoeken en dwalen tot ik die kamer had gevonden.
Na zo ongeveer tien minuten van mijn kostbare pauze verspild te hebben vond ik die ruimte op de bovenste verdieping. Dit was geen luxe paradijs, zoals gewoonlijk was op de top van een flatgebouw, dit was een rommelhok. Maar wel en stil en comfortabel rommelhok zonder camera’s, precies wat ik nodig had.
Ik zette de tablet aan en keek wie er online was. Volgens de computer niemand, maar ik kreeg een uitnodiging voor een gesprek binnen van Camren. Ik nam de uitnodiging maar al te gretig aan. ‘Hey, broertje! Hoe gaat het?’
Zijn lachende gezicht kwam in beeld, maar het stond niet lachend vandaag. Het stond bezorgd en bestuderend. ‘Met mij prima, hoe gaat het met jou? Waar ben je? Ik kan je niet natrekken.’
‘Met mij gaat het prima, geloof ik. Ik voel me goed, in elk geval. Ik ben in Londen. En wat in godsnaam bedoel je met “natrekken”?’
‘Vertel ik je straks. Daar moet ik nog even iets voor regelen.’ Hij rommelde wat, draaide om en verdween heel even uit beeld. Dat gaf me een kijkje in de plaats waar hij zat. Niet in ons huis, in elk geval. De ruimte was overwegend wit en grijs, maar zijn bureaustoel was felrood en als ik het goed zag de vloer ook. Het deed me denken aan een Regeringsgebouw, al was hier alles wit en zwart. Nu ik er zo over nadacht was er voor een gebouw van de toch rode Regering, heel erg weinig rood aanwezig. Bizar.
‘Wat was de uitslag van je test?’ vroeg ik toen hij terugkwam.
Heftig tikken op… de tafel? Nee. Wacht. Was dat een toetsenbord? Die dingen waren oud. ‘Onderzoeker, zoals verwacht. Ik ben er echt super blij mee.’
‘Je klinkt niet zo,’ vond ik. ‘Je klinkt heel mat, een beetje teleurgesteld zelfs.’
‘Daar kan ik niet zoveel aan doen. Er is nogal wat gebeurd de laatste tijd. En je moet oppassen, Mae. Weet je nog dat ik de vorige keer begon over dat voorgevoel?’
‘Ja, natuurlijk.’ Ik vergat niet veel van mijn zeldzame gesprekken met mensen die ik lang niet had gezien. Daar waren die gesprekken veel te waardevol voor.
‘Ik houd dat gevoel. Het wordt zelfs steeds erger, nu ik met jou praat verstikt het me bijna. Het is een soort brok in mijn keel en een zeurderig gevoel in mijn buik, alsof ik ergens zenuwachtig voor ben. Het voelt verschrikkelijk. Zorg ervoor dat je niets overkomt, oké? Wees alsjeblieft voorzichtig.’
Ik had Camren nog nooit zo ernstig horen praten. Hij was altijd de lolbroek geweest. Zijn stem klonk het grootste deel van de tijd spottend. Ik wilde die stem terug, deze was te serieus. Hij maakte me bang. ‘Goed, ik zal voorzichtig zijn. Maar ben je er al klaar voor om me te vertellen wat je bedoelde met “natrekken”?’
‘Man, jij vergeet echt nooit iets, hè?’
‘Hoopte je daarop, dan? Waarom?’
‘Omdat dit niet iets is wat ik zomaar de wereld in wil smijten.’
‘Laat me dan een andere vraag stellen.’
‘Prima, ga je gang.’
‘Hoe kan het dat ik niet zie dat je online bent?’
‘Jemig, zelfde verhaal. Goed dan. Ik hack het systeem van de overheid. Serieus, die beveiliging is hopeloos. Een beetje computerverstand en je bent er zo langs. Ze kunnen mij nu niet zien, maar jou wel… denk ik. Ik kan niet bij jouw gegevens, wat me dan weer af laat vragen of jij wel onder het systeem van het bestuur valt. Zo ja, dan ben ik nu zo goed als dood, omdat er een prijs op mijn hoofd staat als ze dit gesprek in de gaten houden. Zo niet, dan moet je via een andere verbinding met mij in contact gekomen zijn. Daar ben ik nu naar aan het zoeken. Die moet dan bijna wel beter beveiligd zijn…’ Zijn stem stierf weg.
Ik keek op de klok onderin het scherm. Ik had nog een kwartiertje voor ik terug moest naar de slaapzaal. Glimlachend keek ik toe hoe mijn kleine broertje bezig was met zijn klusje. Ik had nooit gedacht dat er een hacker in hem verstopt zat, maar als ik erover nadacht klonk het me wel logisch in de oren. Hij ging helemaal op in zijn werk en de codes die ik hem hoorde mompelen.
Ik ging zo op in zijn gezicht en mijn gedachten dat geen van ons het doorhad toen de deur open ging en er een groep mensen verscheen in donkere kleren met zwarte stukken stof voor hun mond en neus. Pas toen Cam werd vastgegrepen en een luide kreet slaakte werd ook ik wakker geschud.
Ik gilde mijn longen uit mijn lijf.
Niemand hoorde me.