O27.

Foto bij O27.

Klaar was ik er zeker mee. ‘We zijn net terug waarom ga je nu al weg Audrey?’ Ik hoorde de stem van Tom achter mij. ‘Jullie zijn er ook zo goed in, ik ga het ook proberen.’ Snauwde ik naar hem toe. ‘In wat?’ Ik was woedend. Hadden ze het nou echt niet door? ‘Jullie zitten eerst elke dag op mijn lip en daarna verdwijnen jullie en laten niets meer weten. Ik heb besloten dat ik dat veel beter kan aangezien ik niet meer terug kom.’ Ik liep naar boven om mijn dagboek te pakken. Al snel hoorde ik andere voetstappen achter mij. ‘Er is nooit een ander geweest, ik heb alleen jou gewild. Ik kan echt niet zonder je..’ Dat was wat de stem zei. ‘Dan heb je dit keer pech, Bill!’ Riep ik naar hem. Niet verwacht dat hij al achter mij stond. Ik draaide mij en om en Bill zoende mij. Ik duwde hem weg en liep boos weg. Al snel stond ik in de achtertuin een sigaret te roken.

‘Met Audrey?’ Mijn telefoon ging en ik was benieuwd wie het was dus ik nam maar op. ‘Hoe bedoelt u niet meer beschikbaar in Frankfurt?’ Het was even stil, mijn wereld viel in elkaar. ‘Ik zie u over 2 dagen, bedankt.’ Ik voelde een snuitje in mijn rug en ik draaide mij om en daar zag ik de hond. Met de tranen in mijn ogen was ik hem aan het knuffelen. Ik wist niet meer wat ik moest denken over wie dan ook. Bill, Tom, dit huis, Ryan en mijn leven?

Het werd al schemerig en ik zat nog in de tuin, op het zelfde plek. ‘Christina ik wil naar haar toe.’ Ik hoorde de discussie die binnen gaande was. ‘Dat kan je beter niet doen, laat haar even met rust.’ Toen de stemmen weg waren ging ik liggen en al snel viel ik in slaap. Niet veel later werd ik wakker geschud. ‘Meisje, kom je eten? We hebben pizza.’ Ik zag Simone boven mij hangen. Ik knikte en pakte de pizza. Iedereen zat al aan de eettafel en ik ging er maar bij zitten in stilte.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen