008 | Novita Mila Lahote

Dagen gingen voor bij, ik probeerde me alles weer te herinneren, maar het was zo moeilijk. Ik kon me qua werk en familie lles weer herinneren, maar waarom ik mijn man en vrienden nou niet meer herkende? Het was me een raadsel.
Paul was naar zijn, onze, vrienden gegaan. Hij had me meegevraagd zoals hij iedere dag deed, maar ik had nee gezegd zoals ik elke dag deed. Ik wilde het eerst allemaal uitzoeken.
Ik ging op mijn tenen staan en pakte een kartonnen schoenendoos die op de bovenste plank in de kast stond. Toen ik hem in mijn armen had opende ik de deksel, ja, precies wat ik zocht. Ik zocht foto's van ons, van mij en Paul. Ik pakte hem en klom op onze ontzettend grote, houten tafel. Een voor een legde ik de foto's voor mij neer. Hij had gelijk, ik hielt echt van foto's maken en van ze printen want het waren en gigantisch veel. Foto's van ons in Hawaï, wat onderaan de foto vermeldt werd, foto's van ons in Griekenland, op Chios. Foto's van mij en mijn vriendinnen, gok ik. Grappige foto's die ik van Paul had gemaakt toen hij net wakker was. Foto's waarop we kusten. Even ging er een kriebel door mijn buik heen, wat was dat?
Ik probeerde het me te herinneren, ik probeerde het terug te halen. Maar het lukte niet. Waarom lukte het niet? Ik zag er zo ontzettend gelukkig uit op die foto's. Mocht ik dan niet opnieuw gelukkig worden?
Gefrustreerd kneep ik mijn ogen dicht en schudde ik met mijn hoofd. Op dat moment ging dan ook de bel. Snel klom ik van de tafel af en liep ik naar de deur. Toen ik die open trok stond er een jongen voor mijn neus, die wel echt anderhalve kop groter dan ik was. 'Eh, hoi.' Het zal wel een vriend van Paul zijn, ze leken wel op elkaar met hun korte broeken, blote bovenlijven, getinte huid en hun korte, zwarte haren. De jongen keek me even aan en glimlachte, waarop ik twijfelend antwoordde. Door mijn blik kreeg hij direct door dat ik hem niet herkende. 'Ik ben Seth.' Ik knikte. 'Mij ken je waarschijnlijk al.' Hij knikte en glimlachte, maar het was een neppe glimlach. Zijn donkerbruine ogen lachten niet mee. Dat kon ik zelfs zien met ons lengte verschil er tussen. 'Kom je voor Paul? Hij is er niet.'
Seth schudde zijn hoofd. 'Ik kom eigenlijk voor jou, Paul heeft aan ons gevraagd om je zoveel mogelijk te helpen met herinneringen terug halen.' Ik knikte en liet hem verder binnen. Voor hetzelfde geldt was het een of andere inbreker die nu tegen me stond te liegen. Door mijn geheugen zou ik zelfs een zwerver nog binnen laten als hij zou beweren mij te kennen. Maar goed, Seth zag er betrouwbaar uit.
Toen ik de deur gesloten had en achter hem aan liep zag ik waar hij naar keek. Hij keek naar de foto's die verspreid over de tafel lagen. 'Wat was je aan het doen?' Vroeg hij mij oprecht geïnteresseerd. 'Ik probeer herinneringen terug te halen.' Seth knikte en pakte een foto op, die hij vervolgens naar me uit stak. Het was een foto van mij en hem. Ik kende hem dus echt. Hij had een arm om mijn schouders geslagen en ik mijn arm rond zijn middel. We stonden er beide breed grijnzend op, waaruit ik opmaakte dat we het goed met elkaar konden vinden.
'Dit was op de verjaardag van Paul.' Vertelde hij vervolgens. Ik staarde nog steeds naar de foto die ik in mijn handen had. Ik vond het zo ontzettend lastig allemaal. 'Ik weet het niet meer.' Zei ik sip. Seth legde even zijn hand op mijn schouder. 'Het komt wel goed.' Ik knikte. 'I hope so.'

Ik ga lekker op vakantie nu, tot over anderhalve week! Xoxo.