007 | Paul Lahote

Ze was meegegaan. Ze was godzijdank meegegaan. Ik had het niet verwacht, ze leek zo te twijfelen. Maar uiteindelijk had ze ingestemd en waren we samen vertrokken. Ze hielt afstand van me, dat was me allang opgevallen. 'Vertel eens iets over mij.' Vroeg ze me. Ze zat op de bank, in haar pyjama. Ze vroeg of ik een joggingbroek voor haar had, maar ik had haar favoriete pyjama gepakt. Hij bleef ook haar favoriet, want toen ze hem zag klaarde ze op en zei ze dat ze hem heel leuk vond. Het was een lichtrode broek met donkerrode panterprint vlekjes en een simpel zwart shirt met lange mouwen.
'Wat wil je weten?' Ze klemde de mok thee die ze vast had stevig tussen haar handen. 'Hoe ik ben, of nou ja hoe ik was.' Ik leek even te twijfelen hoe ik dit ging brengen. 'Je bent, was, altijd heel energiek. Als je iets wilde stopte je daar al je energie in,' Begon ik zorgvuldig. 'Je bent een fantastische kok, en een goede vrouw. Je kan niet tegen dingen die vies zijn, die maakte je altijd direct schoon. Je hielt van tv programma's zoals The Hills, Law & Order, Once upon a time en zo, zegt dat je wat?' Ze leek even te twijfelen, maar schudde toen toch haar hoofd.
'Je was altijd erg goed in hardlopen, je houdt heel erg van mode en schoonheid, je beste vriendinnen zijn Kim en Emily, die wonen hier op loopafstand.' Ze knikte en leek alles even te moeten verwerken. Het moest wel raar zijn om jezelf opnieuw te leren kennen. 'Je bent ontzettend lief, nooit gemeen. Ook ben je prettig gestoord, met je grapjes waar je alleen zelf om lacht, iedereen begint uiteindelijk te lachen omdat je lach aanstekelijk is. Je favoriete eten is varkenshaas en je favoriete drinken is ijsthee, als het met alcohol is, is het likeur 43 met sinaasappelsap.' Verward keek ze me aan. 'Echt?' Vroeg ze mij. Ik knikte. 'Oh, het klinkt best wel vies.' Ik grinnikte zachtjes en haalde mijn schouders op. 'Dat zeg ik ook altijd, maar jij vindt het lekker blijkbaar.' Ze glimlachte zwakjes. 'Heb ik een baan? Wat heb ik gestudeerd?'
'Je hebt verpleegkunde gestudeerd, je bent verpleegkundige in het ziekenhuis in Port Angeles.' Ze knikte. 'Hou ik van uitgaan?' Ik schudde mijn hoofd van nee. 'Kan je ook iets over onze relatie vertellen?' Ik knikte.
'Je kwam in het laatste jaar van de middelbare school bij ons, wij hadden in het begin altijd ruzie en konden elkaar niet uitstaan. Maar stiekem vond ik je altijd al leuk en jij mij ook, bleek.' Ik besloot nog maar niets te vertellen over het zijn van een shapeshifter, dat was te vroeg. Dan zou ik haar afschrikken denk ik. 'Toen we twintig waren zijn we getrouwd, we hebben nooit ruzie, zijn het meestal altijd eens, je bent super lief voor mij altijd en zorgt heel goed voor me, dat probeer ik dan ook altijd terug te doen.' Novita knikte en zette haar mok op de tafel.
'Ik ga slapen, waar is de slaapkamer?' Samen stonden we op en liepen de trap op. Ik begeleidde haar naar onze slaapkamer en knipte het licht aan. 'Maar, waar ga jij slapen dan?' Zei ze toen ze het tweepersoonsbed zag. Het voelde alsof ze mijn hart uit mijn borst had gerukt en er tachtig keer op had staan stampen. 'Ik slaap wel op de bank.' Ik kon het haar niet kwalijk nemen, maar het deed me alsnog pijn. Ze kende me niet meer, dus ze wilde niet dat bij haar zou slapen. Het viel te begrijpen, maar het deed zo verdomd veel pijn. Ik wilde haar gewoon weer in mijn armen kunnen sluiten en haar gelukkig maken.