Season 2 Chapter 8

Zoals beloofd kwam er inderdaad een helikopter in de middag een helikopter aangevlogen waarvan de deuren open gingen toen het op de grond terecht kwam.
‘Probeer niet te erg onder de indruk te zijn’ zei Madelief nog voordat ik instapte. Ik knikte en stapte de helikopter in.
De helikopter kwam met flink geweld in beweging en schoot vervolgens de lucht in. Ik zat in de helikopter met een aantal ijsmannen en vrouwen die mij aanstaarden.
‘Zijn jullie wel is in het hoofddistrict geweest?’ vroeg ik.
‘Ja, ik ben er al verschillende keren geweest’ zei de voorste vrouw.
‘Kun je er mij wat meer over vertellen?’
‘We zijn nu onderweg naar vuurdistrict 1, het grootste district dat er is. Helemaal in het midden staat het paleis wat vroeger van de vuurkoning was. Het is ingenomen toen de vuurkoning gevangen werd genomen en sindsdien zitten er hoge officieren van het ijsvolk. De belangrijkste gebouwen van het district zijn nog intact, aangezien wij die nu zelf gebruiken’.
‘En zijn er nog veel mensen die in opstand komen?’ vroeg ik.
‘Opstand?’ vroeg de vrouw verbaasd. ‘Er is al ongeveer zo’n 20 jaar geen opstand meer geweest. Er zijn überhaupt geen tekenen van hoop of moed getoond door het vuurvolk’.
De vrouw moest lachen om mijn vraag en de andere ijsmannen deden mee. ‘Een opstand zegt tie dan’ zei een man die naast haar zat. ‘Het vuurvolk is zo hopeloos, die gaan echt geen opstand beginnen hoor’.
Ik lachte mee als een boer met kiespijn en staarde toen weer uit het raam.

Het was wel duidelijk dat de ijsmannen en vrouwen opdracht van Madelief hadden gekregen om niet te praten over de kleine conflicten die de afgelopen dagen aanwezig waren geweest. Madelief kon natuurlijk ook niet weten dat ik weldegelijk de kleine conflicten had gezien in de controlekamer met de 14 beeldschermen.
De helikopter begon langzaam te dalen en na een paar minuten stonden we op de grond. De deuren gingen open en twee wachters hielpen mij met uitstappen. Toen ik een beetje zicht kreeg voor mijn ogen, viel mijn mond een stukje open.
Kleine kinderen zwierven op straat terwijl de ouders half bewusteloos onder een afdak lagen. Verschillende ruiten waren ingeslagen en net zoals vuurdistrict 14, waren verschillende huizen of delen daarvan gekleed met ijs.
Een gespierde man kwam op mij afgelopen. Hij had een blauw ijs pak aan en hij gaf mij een hand.
‘Welkom in vuurdistrict 1, ster’ zei hij beleefd. ‘We waren al op de hoogte van uw bezoek. Ik zal u een kleine rondleiding geven’.
Ik knikte naar de man en liep achter hem aan. Zo te zien liepen we richting het grote rode gebouw dat ongeveer een kilometer van ons verwijderd voor ons lag.
‘Wat u daar ziet liggen, is het paleis wat vroeger van de vuurkoning was, maar nu van ons is’ zei de brede wachter met een schuine glimlach.
Overal keken mensen vanuit hun ramen richting mij. Ik liep tussen verschillende wachters en ik besefte me meteen dat ik in hun ogen hulde met de vijand. De blikken in de ogen van de mensen waren bitter en verwijtend. Ik kon haast niet geloven dat sommige mensen nog vechtlust in zich hadden, na al die jaren in zulke armoedige omstandigheden moeten leven.

Na een uitgebreide rondleiding door het hoofddistrict, kwamen we weer terug aan bij de helikopter.
‘Heeft u nog vragen over dit district?’ vroeg de hoofdwachter.
‘Nee, ik heb gezien wat ik wilde zien’ zei ik onder de indruk.
‘Dan zal de helikopter u nu’ maar verder kwam hij niet.
‘HOE KUN JE AAN DE KANT VAN DAT ARROGANTE VOLK STAAN’ werd er ineens geschreeuwd. Een vrouw met een verrimpeld gezicht stond voor haar huis. Achter haar stonden 3 mannen van middelbare leeftijd.
‘Zo praat je niet tegen de ster!’ riep een wachter. De wachters renden op haar af en vuurde ijsstralen af. De vrouw hield haar handen voor haar ogen, maar werd beschermd door een muur van vuur die afkomstig was van e mannen die achter haar stonden.
‘Jullie zijn er je van bewust dat vuursturen illegaal is verklaard door de ijskoningin?’ vroeg de wachter met een scheve glimlach. De wachters kwamen in actie en bevroren de mannen in ijs. De vrouw begon te gillen en viel de wachters aan. De mannen werden bevroren van de grond gelicht en een herinnering schoot door mijn hoofd.
Het was de herinnering van de vrouw met de baby. Ik wist wat nu zou gaan volgen. Snel rende ik naar de wachters toe.
‘STOP!’ riep ik. De wachters en de vrouw keken mij aan. ‘Ik wil niet dat er gewonden gaan vallen, alleen maar door mij. Ik denk dat de vuurmannen nu wel genoeg gestraft zijn’.
De wachters twijfelde even, maar zetten toen weer de mannen op de grond. Het ijs verdween en de mannen keken mij dankbaar aan.
Op dat moment kwamen er verschillende wachters op mij af.
‘Je moet de helikopter weer terug in, we gaan naar het ijspaleis. Nu’.
Ik knikte en keek nog een laatste keer naar het groepje vuurmannen. Ik stapte de helikopter weer terug in en toen ik net zat, kwam de helikopter alweer in beweging, terug richting het ijsrijk.

Maar wat ze niet in de gaten hadden, was dat de helikopter geschaduwd werd, door een jonge vrouw van het vuurvolk.