006 | Novita Mila Lahote

Nog altijd verrast keek ik naar de dokter. 'Je heet Novita, Notiva Mila Lahote.' Ik snapte er niets van. Mij was verteld dat ik betrokken was bij een auto ongeluk, dat ik daarom hier lag en dat ik dus blijkbaar geheugenverlies had. 'Hoe oud ben ik?' Vroeg ik de dokter. 'Drieëntwintig.' Ik knikte en keek even de kamer rond. 'Heb ik een vriend?' Vroeg ik hem vervolgens. Hij knikte en keek even op zijn papieren. 'Je bent getrouwd.' Wat? 'Getrouwd?' Vroeg ik hem verbaasd. Hij knikte.
'Met die jongen, waarvan je dacht dat hij de dokter was.' Met grote ogen keek ik naar de dokter. 'Maar ik ken hem niet.' Opperde ik iet wat vertwijfeld. De dokter keek me medelevend aan, niet goed wetend wat te zeggen. 'Je geheugen komt terug, maar het heeft tijd nodig.' Ik knikte.
'Hoe heet hij?' Vroeg ik, toen de dokter aanstalten maakte om weg te lopen. 'Paul, Paul Lahote.' Ik knikte, precies op dat moment kwam hij binnen. Hij zag eruit alsof hij weken niet had geslapen. Zijn haar zat warrig en hij had donkere kringen onder zijn ogen. 'Hé.' Zei hij zachtjes. 'Hé.' Zei ik terug. Ik vond dit een beetje ongemakkelijk.
'Weet je helemaal niets meer?' Ik schudde mijn hoofd van nee.
'Je mag naar huis hoorde ik, zullen we gaan dan? Dan kunnen we dit samen uitzoeken en oplossen.' Twijfelend beet ik op mijn lip. 'Maar ik ken je niet.' Zijn ogen stonden gekwetst en zijn mondhoeken zakten omlaag. 'Wil je iets over jezelf vertellen?' Vroeg ik hem. Misschien dat ik hem dan wat beter leerde kennen. 'Zoals?' Vroeg hij terwijl hij op de stoel naast mijn bed ging zitten. 'Je hobby's en zo, over je leven.' Hij knikte en haalde even een hand door zijn haar.
'Nou, ik ben dus Paul Lahote. Ik ben drieëntwintig jaar oud, mijn hobby's zijn..' Hij leek even te twijfelen over wat hij zou zeggen, alsof hij niet zeker wist of hij een geheim aan mij mocht vertellen of niet. Uiteindelijk leek hij een besluit te hebben genomen. 'Mijn hobby's zijn wandelen door het bos of op het strand, met onze vrienden chillen, ritjes maken op mijn motor, tijd met.. tijd met jou doorbrengen.' Hij stopte en keek me aan. 'Ga je niet uit?' Hij schudde zijn hoofd van nee, als teken dat hij niet uit ging. 'En je baan?' Paul schrok duidelijk van mijn vraag. 'Of ga je nog naar school?' Hij schudde zijn hoofd van nee. 'Werk je?' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik ben zoekende.' Ik knikte als teken dat ik het begrepen had.
'Wil je alsjeblieft mee naar huis?' Ik speelde nerveus met mijn vingers. 'Maar ik weet niets meer.' Opperde ik vervolgens twijfelend. Ik wist echt niets meer. Als ik me hem kon herinneren zou ik zo zijn meegegaan, maar ik wist echt niet wie hij was. Nou ja, ik wist wel wie hij was. Hij was mijn man, al drie jaar en hij heette Paul Lahote. Maar ik wist niet hóe hij was.
'We kunnen het thuis uitzoeken?' Probeerde hij vervolgens met een wanhopige ondertoon in zijn stem. 'Hoe dan?' Ik was om eerlijk te zijn gewoon bang. 'Ik heb honderden foto's van ons, jij maakt.. maakte graag foto's van ons samen en printte ze dan. Ik heb ook nog films van onze bruiloft.' Ik twijfelde op dit moment geen seconde. Misschien zou dit wel helpen om mijn geheugen terug te krijgen. Bovendien dacht ik niet dat Paul me iets zou flikken, anders had de dokter mij hoogst waarschijnlijk niet met hem mee laten gaan. Dan had hij hier waarschijnlijk niet eens mogen komen en had hij me niet verteld dat hij mijn man was. Maar waarom bleef ik dan toch zo ongerust? En waarover?

Jaja, deze meid heeft vandaag in een keer haar rijbewijs gehaald! Vrijdag ochtend ga ik op vakantie, dus zal ik 8 dagen geen hoofdstuk activeren!