005 | Paul Lahote

Mijn poten maakten harde geluiden op de bosgrond, maar het stoorde me niet. Mijn hoofd liep over van gedachten en gevoelens, die vooral bestonden uit woede.
Maar wat is er dan gebeurd? Hoorde ik de stem van Jared vragen. Ik gromde. Ze is wakker. Gromde ik vervolgens naar hem. Hij leek verbaasd, hij vroed zich vast en zeker af waarom ik dan zo boos was.
Dat is toch juist goed nieuws? Ik hoorde dat hij het zo voorzichtig mogelijk vroeg, hij wilde mij niet nog bozer maken. Ze weet niet meer wie ik ben. Murmelde ik zachtjes. Ik durfde het niet hard op te zeggen. Dan zou het alleen maar meer realiteit worden. Ik wilde gewoon dat ze nog wist wie ik was, dat ze blij zou zijn om mij te zien en dan konden we samen naar huis.
Hoe bedoel je? Vroeg Jared door, duidelijk de situatie niet begrijpend. Ze heeft verdomme geheugenverlies, Jared! Tierde ik woest. Ik was niet boos op hem, meer op het feit dat ze niet meer wist wie ik was. Ze weet niet meer wie ik ben.. Ik jankte zachtjes, ik kon merken dat mijn verdriet nu tot Jared door leek te drinken en dat hij in elkaar kroop.
Hoe kan dat nou? Vroeg hij, wetend dat ik mijn hart nu moest luchten. Hij wist dat ik dat liever bij Novita deed, maar dat kon nu niet. Door de klap die ze op haar hoofd heeft gehad. Jared bleef even stil, hij leek na te denken.
Ik was blij dat hij nu de enige in wolvenvorm was. Ik had geen zin in het idee dat iedereen zich nu met mij ging bemoeien. Komt haar geheugen ooit nog terug? Vroeg Jared na een tijdje. Denkbeeldig haalde ik mijn schouders op. De dokter zei dat het een kwestie van tijd was. Jared knikte en liep verder. Hij moest in zijn eentje zijn ronde lopen omdat het de laatste tijd erg rustig was gebleven, qua vampiers en zo.
Ze herkent me gewoon niet, na alles wat we hebben meegemaakt. Snifte ik zachtjes. Geen van deze jongens had me ooit zien huilen, behalve Jared nu. De enige die me ooit had zien huilen, herkende mij niet meer. Wat nou als ze verliefd wordt op een ander? Vroeg ik Jared. Hij leek even van zijn stuk gebracht te zijn.
Jullie zijn ingeprent, dat kan toch niet? Ik twijfelde nog steeds. Maar ze zal de inprenting weer opnieuw moeten gaan voelen, ze zal weer opnieuw verliefd op mij moeten worden, hoe ga ik dat ooit voor elkaar krijgen?
Jared bleef stil, duidelijk niet wetend wat te zeggen. Ik nam het hem niet kwalijk, niemand had namelijk verwacht dat ze geheugenverlies zou hebben. We hadden om eerlijk te zijn alleen gerekend op een hersenschudding of zoiets, niet op het feit dat ze niet meer wist wie ik, de anderen of zij zelf was. Ik zou willen dat ik daar lag in haar plaats. Jared begreep waarom. Ik had alles voor haar over. Het zal ook wel frustrerend voor haar zijn, lijkt me. Ik knikte. Dat moest haast wel. Een diepe zucht rolde over mijn lippen, ik miste mijn lieve, lieve vrouw.