Chapter 67
Het is gewoon... Ik ben niet zo gemotiveerd... Ik krijg geen reacties, en dat motiveert me echt niet
$ Het klinkt mss cliché en zielig, maar zo is het gewoon....Ik wilde gewoon dat jullie dat weten..
Geniet van dit (korte) stukje! Ik schrijf echt verder, beloofd! Maar zouden jullie mij van tijd tot tijd mee willen motiveren?
Dankjewel, schatties! xx
“Wat is jouw probleem?” vlieg ik meteen tegen hem uit als ik de deur achter ons heb dichtgedaan. “Wat dacht je? Zal ik Anna eens goed schrik aanjagen en weggaan zonder iets te laten weten? Hoe grappig zeg! Je hebt me de schrik van mijn leven bezorgd, weet je dat wel?” raas ik verder door. “Het spijt me” murmelt hij met nog steeds een dubbele tong. Ik schud mijn hoofd. “Het spijt me, het spijt me. Wat ben ik daar nu mee?” Ik stop met razen door een zacht gesnurk. Ik zucht. En nu valt hij in slaap, typisch. Wel, hij mag een nachtje tegen de muur slapen! Morgen ga ik wel verder.
De volgende ochtend ben ik als eerste wakker. Hoe zou het ook komen. Ik besluit om het ontbijt beneden al te gaan halen en hem daarna pas wakker te maken. Ik glip uit bed, doe vlug een makkelijk truitje en jeans aan en stommel naar beneden. Eenmaal terug boven is hij blijkbaar al wakker. “Goeiemorgen” zeg ik bits. “Aahw, niet zo luid roepen” kreunt hij om daarna meteen terug neer te vallen. “Robin…” zeg ik zachtjes. Hij kijkt op. “Ja?” antwoordt hij met een schorre stem. “Waarom? Waarom weggaan? Waarom mij ongerust maken? Om interessant te doen? Om aandacht te krijgen?” Mijn stemvolume stijgt alleen maar waardoor hij terug een ‘aauw’ laat horen. Ik zucht. “Leg het straks maar uit” zeg ik nog, waarna ik aan mijn ontbijt begin.
Net als ik naar de badkamer wil gaan om me op te frissen, houdt hij me tegen. “Ik zal het uitleggen” zijn zijn stille, maar duidelijke woorden. Ik knik en ga weer op bed zitten. “Begin maar” zucht ik.
Er zijn nog geen reacties.