Chapter 1.

7 maanden eerder -

Het geluid van een dicht gegooide deur klinkt door het appartement. Ik zucht diep, zo ging het altijd. Louis' en ik maakten ruzie, hij ging naar boven en ik bleef hier achter, de eerste paar keren dat het gebeurde probeerde ik nog met hem te gaan praten maar nu weet ik dat ik hem gewoon zijn tijd moet geven en dat hij vanzelf wel weer terug komt. De dicht gegooide deur was niet het enige wat zich altijd herhaalde, ook de reden waarom we ruzie hadden was altijd hetzelfde: Ik vind namelijk dat hij moet stoppen met zijn duistere zaakjes, en met duistere zaakjes bedoel ik drugs dealen, wapens handelen enzovoort, bijna alles eigenlijk wat strafbaar en illegaal is. Het is echt niet dat ik hem niks gun of dat ik hem aan een lijntje wil houden maar ik maak me gewoon zorgen hem, de mensen waar hij mee omgaat zijn niet veel goeds en de zaakjes al helemaal nietEen misstap en hij kan makkelijk een paar jaar in de bak belanden, maar ja, zo eigenwijs als hij is wil hij natuurlijk niet naar me luisteren en dat ben ik nu behoorlijk zat.

Ik heb hem voorgesteld met me mee te gaan naar een klein vissersdorpje genaamd Mevagissey, in de buurt van Cornwall, een plek waar niemand ons kent en waar we (met name Louis) helemaal opnieuw kunnen beginnen. Ik zelf vind het een goed idee, ik was klaar met mijn opleiding en daar kan ik verder leren, en ik weet zeker dat Louis ook iets vind ook al zeurt hij nu dat hij toch niks zal vinden.

Ik schrik op uit mijn gedachten als ik iemand de trap af hoor stormen, ik bereid me al voor op een schreeuwende Louis maar tot mijn verbazing blijft het stil in de kamer op het geluid van onze ademhalingen en het getik van de klok na. Nadat hij een tijdje zwijgend in de deur opening heeft gestaan opent hij zijn mond. "Oké, ik ga met je mee." Zegt hij en hij likt eventjes over zijn lippen. Ik trek één wenkbrauw op en kijk hem ongelovig aan. "Onder één voorwaarde." Vervolgt hij dan. "We laten alles achter, alles. We verbreken het contact met alles en iedereen wat te maken heeft met ons verleden, als we opnieuw beginnen doen we het ook goed." Mijn mond valt een stukje open. Alles? Dat kan ik niet. Ik kan niet achttien jaar van mijn leven zomaar opeens laten "verdwijnen." En hoe zat het met Luna, mijn beste vriendin? Moest ik haar ook zomaar maar vergeten. "Ik weet dat ik zelf met het idee ben gekomen maar vind je niet dat je nu erg overdrijft? Ik bedoel, jij hebt makkelijk praten. Je hebt hier geen vrienden, althans, geen echte vrienden, je hebt hier geen familie wonen enzovoort, ik wel." Zeg ik en ik kijk hem aan. "Ik heb hier geen vrienden? Ik heb hier genoeg vrienden, dat jij dat niet ziet daar kan ik niks aan doen! Waarom moet het altijd gaan zoals jij het wil?" Roept hij gefrustreerd. And here we go again, de volgende ruzie. Soms sta ik echt op het punt om een einde te maken aan onze relatie, hij is bijna nooit thuis en als hij er is maken we alleen maar ruzie. Maar aan de ene kant, ik zou hem nooit kunnen verlaten. Ik hou van hem, met heel mijn hart en het maakt niet uit wat er gebeurt ik zal altijd voor onze relatie blijven vechten. "Het hoeft niet altijd te gaan zoals ik het wil, ik zeg gewoon dat ik niet alles kan achterlaten. Ja, ik wil graag opnieuw beginnen maar dat kan ook als ik nog contact heb met Luna?" Zeg ik en ik kijk hem aan. "Ik doe dit voor jou, snap je dat? Jij bent de persoon die hier weg wil, niet ik. Je kan je best wel een beetje aanpassen aan wat ik wil. Luna is de enige, oké? Niemand anders, alleen zij." Ik kijk hem dankbaar aan nadat hij dit heeft gezegd.

"Dankje dat je mee gaat Louis." Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om zijn nek. "Hmpf, het zal wel." Hoor ik hem nog koppig zeggen waarna ik hem stevig knuffel.