03 || Let the battle begin

"En, wat vind je ervan?" vraagt mijn moeder. "Nogal anders..." zeg ik zacht. Ik kijk om me heen, en hoor allemaal mensen Duits praten. Ik besef nu echt, dat ik niet meer in Nederland ben. Langzaam rolt er een traan over mijn wang. Naar wie moet ik nu toe, als ik met iets zit? Ik kan niet zomaar naar Tori gaan en mijn ouders begrijpen me toch niet, dus dat heeft ook al geen zin. "Het is zeker anders, we moeten er even aan wennen. Maar dat gaat vanzelf, straks wil je hier niet meer weg." lacht mijn vader. "Dat zal ik niet te snel zeggen pap." zeg ik chagrijnig en loop weg. "Schat, wacht nou even. Ik en pap willen nog even wat foto's maken." zegt mijn moeder en trekt me terug. "O ja, tuurlijk. En dan zeker op je facebook zetten, zodat iedereen kan zien hoe 'leuk' we het hier hebben?" zeg ik boos. "Nu is het genoeg! Ik snap dat je moet wennen aan het idee dat we nu in Duitsland wonen en niet meer in Nederland. Maar dat gezeik van je ben ik zat en het lost niets op. Je zal er maar aan moeten wennen, hoe moeilijk het ook is. Is dat duidelijk Jenna?" zegt mijn moeder boos. Ik zie het in haar ogen, ze is echt boos. Aan de ene kant heeft ze gelijk en snap ik haar wel. De hele tijd zeuren, lost inderdaad niets op. We gaan toch niet terug. Maar aan de andere kant, heeft ze ook geen gelijk en snap ik haar niet. Wat moet ik dan? De hele tijd maar doen alsof ik het hier leuk vind? "Maar wat wil je dan? Dat ik de hele tijd maar doe alsof ik het hier naar me zin heb? Is dat wat je wil?" zeg ik zacht en begin te huilen. "Wij zijn hier naar toegegaan met een doel. Om het beter te hebben. En dat doen we ook voor jou. We willen niet dat je straks bekend staat als het 'arme kind' want ik weet hoe dat voelt. En ik zal je vertellen, leuk is dat niet. Het voelt alsof je er helemaal alleen voor staat. Dat wil jij niet meemaken neem ik aan, of wel soms?" "Nee... zeg ik zacht. "Ik begrijp je ook wel, alleen... Het is zo anders. Ik mis Tori, ik mis mijn vrienden en ik mis zelfs school. Het voelt gewoon zo vreemd dat we niet meer in Nederland zijn." "En dat begrijp ik ook, echt. Maar beloof alsjeblieft dat we nu ophouden met zeuren en er gewoon het beste uithalen? Geloof me, dan wordt het hier een stuk leuker. Ookal denk jij dat dat niet mogelijk is. "Ik zal het proberen..." zeg ik zacht, en kijk naar beneden. "Fijn." zegt mijn moeder. Zullen we dan nu naar ons nieuwe huis?" vraagt mijn vader. "Ja, laten we gaan." zegt mijn moeder. Als we bij het nieuwe huis zijn aangekomen, kijk ik strak voor me uit. Het is een groot huis, met een oud uiterlijk, maar lelijk is het niet. Het is eigenlijk best mooi. "Wat vinden jullie ervan?" vraagt mijn vader. "Ik vind het schitterend, echt schitterend." zegt mijn moeder. "En jij Jenna? Wat vind jij ervan?" vraagt mijn vader. "Het is best mooi." zeg ik. Dan kijk ik naar mijn moeder , en zie dat ze een lach op haar gezicht heeft. "Mam, zullen we vanmiddag gaan shoppen? Hier?" vraag ik. "Heel graag." zegt mijn moeder. Mijn vader opent de deur, en gaat naar binnen. "Wauw, moet je eens kijken." hoor ik mijn vader zeggen. Snel stap ik naar binnen, om ook te kijken. Het is hier inderdaad mooi. Nadat we zowat het hele huis hebben gezien, gaan mijn moeder en ik naar de stad. Even tijd voor iets leuks!