004 | Paul Lahote

Drie dagen. Al drie dagen zat ik aan het ziekenhuisbed bij Novita. Al drie dagen sliep ze. Waarom moest zij nou gewond raken en niet ik? Waarom lag zij hier nu en niet ik? Op dit moment liep ik door de gang, terug naar haar kamer. Ik was even koffie gaan halen, aangezien ik bijna in slaap viel. Ik was al drie dagen wakker, soms viel ik in slaap aan haar bed, maar ik week nooit van haar zijde.
'Meneer Lahote?' Klonk de stem van de zuster achter mij. 'Ja?' Ik draaide me om en keek haar hoopvol aan. 'Ze is wakker?' Direct voelde ik adrenaline door mijn lichaam razen. 'Echt?' De zuster knikte met een glimlach op haar gezicht.
Direct snelde ik mij naar haar kamer, ik rende nog net niet. Ik stormde door de gang met de zuster achter mij. Allemaal scenario's vlogen door mijn hoofd. Hoe ik haar weer mee naar huis nam, hoe we weer samen zouden zij en ons leven zouden voortzetten. Hoe gelukkig ik haar zou maken en hoe gelukkig ik zou zijn zolang zij maar gelukkig was.
'Wacht even!' De zuster kwam naast mij lopen en trok aan mijn arm. 'Je moet wel rustig zijn, ze praatte een beetje wartaal.' Ik stopte met lopen en keek naar de zuster, ze was iets jonger dan ik. Net afgestudeerd waarschijnlijk. 'Hoe bedoel je?' Wantrouwend keek ik haar aan. Waar had ze het in godsnaam over?
'Ze vroeg waar ze was en wat er gebeurd is, waarom ze hier is. Ze raakte ik paniek.' Geruststellend legde ik mijn hand op de schouder van de zuster. 'Maak je geen zorgen, ze is wel vaker in paniek, ik krijg haar altijd wel weer rustig.' Toch leek ik de zuster niet gerust te kunnen stellen. Haar ongeruste blik bleef.
We vervolgde onze weg naar de kamer van mijn vrouw, iets rustiger dit keer. Vlinders raasden als gekken door mijn buik, ik was zo blij dat ik haar straks weer in haar prachtige ogen kon kijken, dat ik haar lippen weer kon proeven, haar haren weer kon ruiken en haar heerlijke, zachte huid weer tegen de mijne kon voelen. Haar lieve lach die als een kus van een engel in mijn oren klonk, haar lieve woordjes die ze voor het slapengaan in mijn oor fluisterde. Hoe ze mij soms uit het niets een knuffel gaf, zonder waarschuwing. Hoe ze grapjes maakte, die alleen zij grappig vond en waardoor ik dan moest lachen omdat haar eigen lach zo aanstekelijk is. De lieve dingen voor me doet, hoe ze voor mij zorgt, haar kookkunsten, alles aan haar was perfect.
Ik klonk misschien nu als een enorme slijmbal, maar het was wel zo. Voor ik haar had dacht ik dat het gevoel van inprenten heus niet zo sterk was, maar ik had het gigantisch onderschat. Novita maakte mijn leven beter, ik werd een beter mens. Mijn woede aanvallen waren zo goed als verdwenen, heel af en toe had ik nog een terugval, maar dat was nooit in haar bijzijn. Alleen die keer met die badkamerdeur, maar dat wilde ik liever vergeten.
Ik opende de deur langzaam en stapte naar binnen. Novita keek me aan, met een niets zeggende uitdrukking op haar gezicht. 'Hé,' Zei ik zachtjes tegen haar, ik moest wel voorzichtig doen, zei mijn gevoel. 'Hallo.' Vreemd keek ik haar aan. Zo begroette zij mij nooit.
'Hoe voel je je?' Vroeg ik vervolgens maar, misschien voelde ze zich gewoon niet zo lekker. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg ze. 'Je was betrokken bij een auto ongeluk.'
'Ik heb hoofdpijn.' Mompelde ze zachtjes. 'Ik haal wel wat voor je.' De zuster maakte aanstalten om te vertrekken, tot Novita haar mond weer open trok. 'Is er nog iemand gewond, dokter?' Vragend keek ze mij aan, net als de zuster. Maar die keek eerder verbaasd. 'Maar.. je weet toch wel wie ik ben?' Vroeg ik twijfelend. 'Ja.' Antwoordde ze. 'Oké, gelukkig.' Zuchtte ik opgelucht. 'Jij bent mijn dokter.' Zei ze vervolgens. Ze herinnerde mij niet meer.