002 | Paul Lahote

'Rij jij of rij ik?' Vroeg Novita mij toen we richting de auto liepen. Vandaag waren we drie jaar getrouwd, vandaag was dus de dag dat we uiteten zouden gaan en naar de film. 'Rij jij heen, rij ik terug?' Vroeg ik haar. Ze knikte en glimlachte naar mij. Haar hand pakte de mijne vast, die ze naar haar mond bracht om er vervolgens een kus op te drukken.
'Ik ben gek op je, Paul Lahote.' Ik glimlachte en stapte in de auto. 'Ik ook op jou, Novita Lahote.' Zei ik met een brede glimlach toen ze eenmaal naast me zat. Ze startte de auto en reed weg. Gedurende de auto rit zeiden we niet veel, maar dat was ook niet nodig. Ik genoot evenveel van de stiltes tussen ons als dat ik genoot van onze gesprekken. Ik genoot van iedere minuut samen met haar.
'Ik ben zó blij dat we juist bij dat restaurant gaan eten Paul,' Begon ze plotseling enthousiast. 'Ze hebben zulke lekkere varkenshaas daar.' Ik glimlachte en legde mijn hand op haar knie, waar ik zachtjes in kneep. 'Daarom heb ik dat restaurant uitgekozen, ik weet dat dat je favoriete restaurant is.' Glimlachend keek ze me aan, voor een seconde maar. Daarna richtte ze haar blik weer op de weg.
'Dat vind ik nou zo leuk aan jou.' Verbaasd keek ik naar haar gezicht. 'Wat?' Vroeg ik haar. 'Dat je ieder dingetje van mij onthoudt, hoe klein het ook is.' Vlinders vlogen wilt door mijn buik. 'Dat komt omdat alles aan jou, mij interesseert.' Een giechel kwam uit Novita's mond, waardoor ik ook zachtjes moest lachen.
'We zijn er.' Zei Novita overbodig. We konden beiden zien dat we er waren, maar dat hadden we allebei vaak. Dat we dingen zijn die eigenlijk niet nodig waren of niet van toepassing. Novita kon perfect fileparkeren, wat nu maar weer bleek. Ze draaide hem zo zonder enige moeite in de parkeerplaats. Ikzelf deed er soms wel drie pogingen over. Als het helemaal tegen zat moest ik Novita wel eens vragen of zij het voor me wilde doen. Met alle tegenzin van de wereld natuurlijk. Ik liet het niet graag zien als iets me niet lukte, dat wist zij ook.
'We hebben gereserveerd voor twee.' Zei Novita tegen de ober zodra we binnen waren. Hij glimlachte vriendelijk naar ons en vroeg op welke naam er gereserveerd was. 'Op Lahote.' Glimlachte Novita breed. Het was heerlijk om te zien hoe trots ze was op het feit dat ze mijn achternaam mocht dragen. Dat had ze die vervelende serveerster dan ook van harte ingewreven. Die werkte hier tot voor kort nog, ze had haar met alle liefde verteld dat we gingen trouwen. Nou ja, liefde?
'Kan ik wat te drinken voor u inschenken?' Vroeg de ober ons uiterst vriendelijk. 'Doe mij maar een droge witte wijn.' Glimlachte Novita. 'Doe mij maar een cola.' Ik ging natuurlijk niet drinken, aangezien ik terug moest rijden. Ik wilde geen ongeluk veroorzaken, ik kon Novita niet kwijtraken. Ik kon niet zonder haar.
Novita pakte mijn hand die op tafel lag en vlocht onze vingers samen. 'Heb ik jou al eens verteld hoe gek ik op jou ben?' Vroeg ze mij met grote puppy ogen. Glimlachend boog ik een stukje voorover. 'Nee, vertel eens?' Ze giechelde zachtjes en speelde met mijn vingers. 'Ik ben super verliefd op jou, ik wil met jou samenwonen. Trouwen niet, want dat zijn we al.' Ik lachte nu ook zachtjes en keek in haar prachtige kijkers. 'Je bent mooi.' Zei ik zachtjes, zodat alleen zij het kon horen. Alsof het een top geheim was, wat natuurlijk niet zo was. 'Jij bent mooi.' Glimlachte ze terug.