The orphan girl hoofdstuk 5

De witte ork keek Helena grijnzend aan terwijl zijn warg naar haar gromde. Een golf van onzekerheid overspoelde haar. Algauw kwam de rest van de orks uit de struiken. Helena raapte al haar moed bij elkaar en mikte op de ork. Toen ze de pees los liet wist ze al dat het geen goed schot was. Haar handen bibberden veel te hard. Pijlen afschieten zou alleen maar verspilling zijn. Helemaal nat van het zweet wachtte ze af. Helena wist niet hoelang ze dit nog zou volhouden. In geval van nood had ze nog altijd haar jagersmes. Ze besloot het jagersmes onder haar wambuis te verstoppen voor het geval dat ze gevangen werd.
Plots scheen er een wit licht door de bossen. Een grijze gestalte met een lange baard en een punthoed maakte zich los van de schaduwen. De gestalte liet het licht op de orks schenen. Pas toen de orks jammerend wegvluchtten, had ze door wat de man had gedaan. De witte ork keek haar en de gestalte één voor één vuil aan waarna ook hij in het struikgewas verdween.
Orks zijn bang voor zonlicht schoot het door haar hoofd. De man draaide zijn hoofd naar Helena en keek haar vanaf de grond aan. Nu pas kon Helena hem helemaal zien.
Hij ziet er best oud uit dacht ze.

“Kom maar uit die boom Helena, ik ben geen ork,” zei de man
hoe weet hij mijn naam? dacht Helena die bijna uit de boom tuimelde van verbazing.
“Een tovenaar weet veel!,” antwoordde de oude man. Nog altijd verbaast begon Helena aan haar klim naar benden.
“Je vergeet je prooi!,” Riep de tovenaar naar haar. Met een rood hoofd klom ze terug en gooide het hert over haar schouder en begon opnieuw aan haar klim naar beneden.

“Wie bent u?,” vroeg Helena, die opeens heel verlegen was, aarzelend.
“De elfen noemen mij Mithrandir, wat grijze pelgrim betekend, maar de meesten kennen mij als Gandalf.” Hij keek haar verwachtingsvol aan.
“Moet ik mij ook voorstellen?,” stamelde Helena. Ze wist meteen dat ze iets doms had gezecht en kreeg ze kreeg meteen een knalrode kop.
“Meestal doen beleefde lieden dat maar ik geloof dat ik je in verlegenheid heb gebracht dus laat het maar zo,” Zei Gandalf.
“Wat weet jij over dwergen?” vroeg hij.
“Euh, ze zijn klein, goede mijnwerkers en evengoede vechters?” Uit haar ooghoeken keek ze naar Gandalf. Ze zag hoe hij goedkeurend knikte dus geloofde ze dat haar uitleg goed genoeg was naar zijn zin.

“Het is best als je voorlopig in Lothlórien woont. Vrouwe Galadriël zal je met alle zorg en toewijding onder haar vleugels nemen,” zei Gandalf na een tijdje stilzwijgend voor zich uit te kijken.
“Maar laten we eerst dat hert opeten!,” Ging hij verder. Daar kon Helena alleen maar mee akkoord gaan.