The orphan girl hoofdstuk 4

Bard werd 20 en Helena leek 9. Bard had zijn eigen boot gekocht en elke keer ging Helena mee om te jagen. Door het vele varen wist Bard elke rots onder water en boven water van buiten waardoor ze geen problemen kregen. Daar aangekomen gingen ze elks hun eigen weg. Helena ging op jacht en Bard plaatste de tonnen op het dek van het schip. Toen Helena de verse sporen van een hert vond, volgde ze het tot ver in het bos. Na een tijdje vond ze het hert. Ze legde een pijl op de pees, spande en liet de pees los. Het hert was op slag dood.
Juist toen ze het hert op haar rug had genomen en van plan was om terug te gaan, hoorde ze een afschrikwekkende kreet. Ze had het geluid nog nooit gehoord maar ze was er zeker van dat het orks waren. Ze hoorde aan de geluiden dat de orks tussen de boot en haar waren, dus ze zou nooit bij het schip raken. Ook had ze, behalve haar boog en een jagersmes om het vlees te villen, geen wapens bij zich en schreeuwen had al helemaal geen zin, zo verraadde ze zichzelf en vonden de orks haar zeker. Dan bleven er nog een optie over, vluchten voor haar leven.

Helena rende maar door terwijl de geluiden die de orks maakten steeds dichter klonken. Ze had het dode hert nog steeds op haar schouder. Als ze dan toch moest vluchten kon ze best meteen eten meenemen. Onderweg keek ze uit voor een goede boom om in te vluchten. Vanuit de boom zou ze op de orks kunnen schieten zonder dat zij haar aan stukken reten met hun wapens. Ze had geluk een beetje verder zag ze een boom die er stevig genoeg uit zag om haar en het hert te dragen maar tegelijk ook broos genoeg om ervoor te zorgen dat de orks haar niet achterna zouden klimmen. Terwijl ze halverwege de boom was hoorde ze geschreeuw onder haar. Ze keek angstig naar benden en zag een bleke ork met één hand op een witte warg. Nu wist ze ook waarom ze haar zo goed konden volgen. Haar hart bleef twee tellen stil staan. Ze vond de ork alleen al nog enger dan alle verhalen die ze over orks had gehoord. Ze kwam weer bij zinnen en klom verder de boom in. Toen ze eenmaal boven was hing ze het hert over een tak naast haar en viste alvast een pijl uit haar koker. De witte ork zou er het eerste aan gaan.