O31 • Let me go...

'Dat had ik echt even nodig.' verzuchtte Hermione op onze weg terug naar het kasteel. Het was nog steeds hard aan het sneeuwen buiten, maar de kou leek nu minder aanwezig dan voorheen. Waarschijnlijk door het boterbier dat nog ergens door mijn lichaam stroomde en mij verarmde.
Hermione kwam tussen mij en Ron in lopen en sloeg haar armen om ons heen. Ik grinnikte zachtjes en keek even naar Harry die ons hoofdschuddend aankeek met een grijns rond zijn lippen.
Hermione opende haar mond om opnieuw iets te zeggen, maar werd onderbroken door een gil die diep in mijn botten leek door te dreunen. Het gillen van één enkel persoon hield niet op en zonder er ook maar bij na te denken begonnen mijn benen mij voort te bewegen, richting het gegil.
Ik hoorde ergens achter mij de voetstappen van Hermione, Ron en Harry die mij volgden. Toen het gillen steeds luider werd kon ik zien hoe een gedaante de lucht in schoot. Het was Katie Bell die minstens vijf meter boven de grond rees.
Haar armen hingen slap langs lichaam terwijl haar mond en ogen wijd open stonden. Ondanks haar opgesperde ogen was de blik daarin leeg. Alsof ze niet bij ons was, maar ergens heel ver weg haar ondragelijk veel pijn bezorgde. Haar bruine haren wapperde om haar heen door de gure wind die om Katie heen leek te wervelen. En plots, zonder enige waarschuwing van wat er zou volgen, stortte Katie haar lichaam op de grond neer. Als een lappenpop lagen haar leden maten in onmogelijke hoeken om haar lichaam heen gebogen op de grond.
'Katie!' Leanne, een meisje van Hufflepuff die de oorzaak was van het gillen, snelde naar haar vriendin toe en knielde naast haar neer, snikkend.
In een soort van trance kon ik enkel toe kijken hoe Leanne snikkend allemaal dingen tegen Katie brabbelde, in de hoop dat die ervoor zouden zorgen dat ze weer bij zou komen. Maar de klap die Katie zo juist had gemaakt kon hoogstwaarschijnlijk fataal zijn geweest. Niemand wist het in ieder geval. Want zowel Harry, Ron en Hermione konden enkel toe kijken.
Hermione leek de eerste te zijn die uit haar trance kwam en vlug richting de twee meisjes liep. Ze knielde naast Leanne neer en voelde direct Katie haar polsen. Aan Hermione haar blik te zien, die opgelucht leek, leefde Katie nog.
Een raar gevoel maakte plaats in mijn binnenste. Dit kon toch niet het werk van de duisternis zijn geweest. Had ik ze weer toestemming gegeven om te moorden?
Harry, die ook uit zijn trance leek te zijn, keek echter naar iets anders dan Katie. 'Wat is dat?' vroeg hij, wijzend op een zwarte doos waar een zilveren ketting in lag. Onder de ketting lag een soort zijden doek die woest heen en weer wapperde, een poging wagend onder de ketting vandaan te komen.
'Ik weet het niet,' snikte Leanne, nog steeds overstuurd. 'toen ze de ketting aanraakte viel ze ineens op de grond neer. Dat moet de oorzaak zijn geweest.'
Mijn vermoedens van de duisternis die hier enig zins mee te maken zouden kunnen hebben gehad, ebde weg. Dit was niet het werk van de duisternis! Dit was niet mijn schuld!
'Hoe kwam ze aan dat pakje?' vroeg Harry zonder zijn blik los te scheuren van de ketting. Hij liep er dichter naar toe en boog zich over de ketting heen. Hij kreeg echter geen antwoord op zijn vraag doordat Hagrid met stevige passen op ons afgelopen kwam.
'Raak da-nie aan met je blote handen!' schreeuwde Hagrid boven het geluid van de wind uit. 'Alleen met dat stof!' Hij liep recht op Katie af die nog steeds bewusteloos op de grond lag, en tilde haar op.
'Neem die ketting mee en ga terug naar het kasteel. Ga direct opzoek naar Professor Snape en Professor McGonagall!' eiste Hagrid die zich daarna omdraaide en direct de sneeuw in verdween, met Leanne achter zich aan.
Ik wisselde een korte blik met Harry uit, en ik wist precies wat hij dacht. Als dit niet het werk van de duisternis was geweest, wie was er dan nog meer bezig met het vermoorden van de leerlingen. En was de dood van Anthony wel degelijk veroorzaakt door de duisternis in de eerste plaats?