019 || Novita Mila Motega

Vanavond was het kampvuur. Paul had me opgehaald met de motor en samen liepen we nu over het strand naar het vuur dat ik in de verte al kon zien. De vlammen dansten en een aantal mensen zaten er omheen. Ouderen, zo te zien. Paul had mijn hand vast, waar hij krampachtig in kneep.
'Paul..' Alsof hij ontwaakte uit een trans keek hij me aan. 'Ja?' Hij leek zo.. zenuwachtig. Maar waarvoor wist ik niet, ik kon mijn vinger er niet op leggen. 'Je ehh, je knijpt me.' Geschrokken liet Paul mijn hand los, vervolgens sloeg hij zijn arm om mijn schouders. Ik zou later wel vragen waar hij zo zenuwachtig voor was.
'Hallo, dit is ehh, dit is Novita.' De zenuwen waren duidelijk te horen in zijn stem. 'Dit zijn Sam, Emily, Billy, Sue en oude Quil.' Ik knikte, glimlachte vriendelijk en gaf ze allemaal een hand. Iedereen deed vriendelijk terug, gelukkig. Ik was net zo zenuwachtig als Paul, alleen liet ik dat niet merken.
We namen plaats op een van de boomstammen die er lagen en naarmate de tijd verstreek kwamen de rest van de jongens, plus Kim en Leah aan lopen. De een met meer tegenzin dan de ander, alsof ze deze dingen al tachtig keer hadden meegemaakt.
Zodra iedereen er was eiste Billy alle aandacht, de vader van Jacob. Ik was er ook al gauw achter dat Sue de moeder was van Leah en Seth en dat oude Quil de opa was van Quil.
Billy vertelde over de legendes, over de cold ones en de shape shifters. Over het verband dat ze sloten, over de wolven die hun lichaam deelden met mensen, die op de cold ones joegen. Op die die niet bij het verband hoorden. Op die die wel op hun land kwamen.
De rest leek niet heel geïnteresseerd te luisteren, maar Billy had mijn volledige aandacht, ik vond het ook jammer toen zijn verhaal afgelopen was.
'Eh, Novita?' Ik keek naar Paul, die nog zenuwachtiger keek dan dat hij eerder deed. 'Kunnen we even praten?' Een gevoel van ongemak raasde door mijn lichaam, zoals het altijd deed wanneer iemand zulke dingen tegen mij zei. 'Eh, ja.' Samen stonden we op en liepen we terug naar de bosrand. 'Wat is er? Vind je me niet leuk meer? Heb je een ander? Die serveerster?' Barstte ik los, nadat we uit gehoor van de rest waren. Paul leek even verrast door mijn uitbarsting.
'Nee, ik ben nog steeds gek op je, ik ben geen ander en al helemaal niet die serveerster.' Een opgeluchte zucht verliet mijn mond. Dan kon er niets ergs aan de hand zijn toch? 'Eh, over de legendes die net zijn verteld,' Paul speelde nerveus met zijn handen. 'Die zijn waar, een soort van,' Verwonderd keek ik hem aan. Had hij hallucinaties of zo? 'Wat?' Paul knikte.
'Ik ben een shapeshifter, net als de rest, het zijn geen legendes, het is echt waar.' Overdonderd keek ik hem aan, niet wetend of ik hem moest geloven. 'Maak je een grapje?' Hij schudde met een verdrietig gezicht zijn hoofd. 'Mag ik je zien dan?' Paul twijfelde even, maar liep vervolgens toch aar naar de bosjes toe. Niet veel later kwam er een gigantische, donkergrijze wolf uit.