017 || Novita Mila Motega

'Die serveerster vindt jou wel erg leuk.' Fluisterde ik naar Paul toen ze ons naar ons tafeltje had gebracht en ons de menukaarten had gegeven. 'Wie?' Ik rolde met mijn ogen. 'Die ons naar onze tafel bracht.' Paul trok een verbaasd gezicht een keek me ongelovig aan. 'Hoe weet jij dat nou?' Vroeg hij me wantrouwend. Tja, vrouwelijk intuïtie zou je kunnen zeggen, maar ik denk niet dat Paul dat zou begrijpen.
'Ze keek mij afkeurend en arrogant aan en naar jou maar lief lachen.' Paul grinnikte zachtjes en legde vervolgens zijn hand op de mijne. 'Maak je maar geen zorgen hoor, ik heb alleen oog voor jou.' Direct schoten mij ogen van zijn prachtige gezicht, naar zijn gloeiende hand die op de mijne lag. 'Echt?' Ik twijfelde een beetje. Die serveerster was ook wel erg knap. 'Echt.' Bevestigde Paul, zijn blik trok alle twijfel uit mijn gezicht weg.

Paul en ik hadden heerlijk gegeten, hij heel erg veel en ik weinig, maar het was verrukkelijk. Om zeven uur had hij me opgehaald en om half elf waren we klaar. Ik wilde nog niet naar huis, ik wilde zolang mogelijk van dit moment genieten. Het leek wel alsof Paul dat gevoel met mij deelde, want hij had gevraagd of ik nog zin had om met hem naar het strand te gaan.
Ik had ingestemd en gevraagd wat daar dan nu te doen was, Paul zei dat de lucht helder was en dat je de sterren goed kon zien. Ik had dit nooit achter Paul gezocht, zo'n lieve en bezorgde jongen. Ik dacht altijd dat hij de stoere jongen was die overal lak aan had, maar niets was minder waar.
'Waar denk je aan?' We lagen op onze rug op het strand. Paul had me zijn jas gegeven want hij wilde niet dat mijn jurkje vies zou worden. Nu lag ik op onze jassen en hij op het koude zand, maar hij leek er niets van te merken. 'Aan jou.'
In zo'n korte tijd waren mijn gevoelens zo voor hem veranderd. Er was nu ongeveer een maand voorbij sinds mijn gevoelens zo waren veranderd, maar ik wist nu al zeker dat ik hopeloos verliefd op deze jongen was. Hij zei niets, hij pakte alleen mijn hand en vlocht onze vingers samen. Ik keek er even naar. Het voelde goed, zo verschrikkelijk goed.
Plotseling ging Paul staan en trok mij mee, waardoor ik tegen zijn borst kwam ze staan met mijn hand nog in de zijne. Verbaasd keek ik hem aan, ik durfde geen adem te halen uit angst om het moment te verpesten. 'Ik.. ik weet dat ik een ongelooflijke eikel ben geweest, maar ik ben echt tot over mijn oren verliefd op je.' Mijn hart maakte salto's in mijn borstkas en een glimlach nam bezit van mijn gezicht. 'Ik ook op jou.' Fluisterde ik zachtjes, bang dat ik hem zou afschrikken. Ook al wist ik van binnen dat dat niet ging gebeuren. Zijn gezicht kwam langzamer dichterbij, ik sloot mijn ogen toen ik zijn adem op mijn gezicht kon voelen, niet veel later voelde ik zijn heerlijke, warme,zachte lippen op de mijne. Het was alsof er een vuurwerk afgestoken werd in mijn hart. Dit was het bete gevoel in de wereld.


Vanaf nu zal het misschien wat snel gaan, maar dat komt omdat ik nu richting het échte onderwerp van het verhaal ga schrijven!