Chapitre Trente-et-Un

Amelia Rousseau

"Wat is er?", vraagt Ines als ik de kamer binnen kom.
"Niks, hoezo?", vraag ik onverschillig terwijl ik meteen stil sta.
"Jawel, je doet raar, wat is er gebeurd?"
"Ik doe niet raar", ga ik er tegen in als ik haar een boze blik geef.
"Sinds je gisteravond terug bent, ben je zo rustig en afwezig", gaat Ines erop door. Ik heb hier nu echt geen zin in. "En vanochtend op het werk deed Liam ook al zo raar." O, nee, Liam. Ik zucht en laat me op de bank zakken. "Er is dus wel wat", concludeert Ines. Ik reageer er niet op als ze naast me komt zitten. Vannacht heb ik amper kunnen slapen. Om Liam en om Luca. "Wat is het?" Wat moet ik zeggen? Als ik zeg dat het om Luca gaat krijgen we ruzie, waar ik echt geen zin in heb. "Kom, Amelia. Waarom vertel je niet wat er gisteren gebeurd is?"
"Omdat ik weet dat je je dan gaat ergeren en boos word."
"Je weet dat ik me maar om één ding erger en dat... O wacht, nee, dat meen je niet." Ze spert haar ogen open. "Luca?" Ik knik. "Wat heeft die nou weer gedaan?" Ze slaakt een zucht. Ik ook.
"Ik was gisteren met Liam gaan schaatsen en toen was Luca daar ineens vanuit het niets-"
"Hij stalkt je." Ik negeer haar opmerking en ga verder.
"Hij deed alsof we nog iets hadden en hield me vast."
"En dat zag Liam natuurlijk", komt Ines er alweer tussendoor, zo ongeduldig als ze is. Ik knik en bestudeer mijn nagels. "Dan duw je Luca toch aan de kant en zeg je Liam wat er aan de hand is", zegt ze, zo logisch en makkelijk als het klinkt. Maar dat was het niet.
"Luca hield me vast en voordat ik iets kon doen, trok Liam zijn conclusie en was hij weg." Ines zucht en is ook even stil.

"Dan snap ik dat Liam boos is, want dat is iets waar hij echt niet tegen kan. Echt he, die Luca. Rotvent", ergert Ines zich. Ik zeg er maar niets op. Ik denk nog steeds na over wat Luca me verteld heeft. Ik weet niet of ik het moet geloven of niet. Waarom zou hij hier over liegen? Maar aan de andere kant is het een vreemd verhaal. Hij zou ontvoerd zijn geweest? En onder druk zijn gezet, om het uit te maken. Ik snap daar echt niks van. Wat moeten ze dan van hem.
Alhoewel, de afgelopen tijd heb ik hem wel niet gezien op school, op één keer na dan. Toch is het bizar. Vreemd.

"Mel?" Ines zwaait met haar hand voor mijn gezicht.
"Ja?"
"Heb je Liam nog gesproken daarna?" Ik schud mijn hoofd. "Ga met hem praten dan."
"Hij is vast aan het werk of zoiets", wijs ik haar voorstel af.
"Nou en? Dan sms je hem toch?" Ik kom hier niet onderuit.
"Ja, is goed", mompel ik om hier vanaf te zijn. Voor Ines is het lekker gemakkelijk, maar... Ik zie Luca's gezicht weer voor me. Mij lief aankijkend. Liam's verbouwereerde gezichtsuitdrukking. En het gevoel dat ik had toen hij boos weg ging, borrelt weer op. Gauw grijp ik naar mijn telefoon en begin te typen.
Amelia: Sorry van gistermiddag. Volgende week maak ik het goed, xx
Vlak daarna krijg ik al een sms terug.
Liam: Volgende week kan ik niet.
Een teleurstellend gevoel overlaadt me. Maar... Paar weken geleden zei hij nog dat de woensdagen van ons zijn. Dit komt hard aan. Tranen prikken achter mijn ogen en gauw draai ik mijn hoofd weg van Ines voordat ze het ziet. Ik sta op en bel Liam op. Ik probeer mijn brok weg te slikken, maar tevergeefs. Nadat hij vijf keer over is gegaan, neemt Liam nog niet op. Ik krijg het benauwd. Hij neemt nog niet eens op, terwijl hij me één minuut geleden terug sms'te. Na nog een paar keer, en de hoop vervlogen lijkt te zijn, leg ik op. Ik zucht en zak weer op de bank.
"Liam is boos op me, om iets wat Luca geflikt heeft", zucht ik. Ines kijkt me met medelijden aan en trekt me in de knuffel die ik nu even nodig heb.


. . . .
Poor Amelia and Liam ): Ik wil even mijn nieuwe abo's welkom heten en al mijn trouwe lezers bedanken voor het lezen <3 thank you guys. I wouldn't be writing without you