02 || Doei Nederland, hallo Duitsland...

Hier sta ik dan. In de deuropening, kijkend hoe pap en mam één voor één alle spullen in een supergrote auto stoppen. Ik besef geeneens dat dit waarschijnlijk de laatste keer zal zijn, dat ik hier zal staan. Ik heb zulke goede herinneringen aan dit huis, en het voelt alsof al die herinneringen in één klap van me af worden genomen. Het is een vreselijk gevoel, en zo wil ik me helemaal niet voelen. Maar wat kan ik er aan doen? Juist, niets. Ik moet wel mee, ookal wil ik het zelf helemaal niet. Ik moet, en ik zal het moeten accepteren... Als alle spullen in de auto zijn gezet, kijkt mijn vader me vragend aan. "Ga je mee? Ik heb nog een verrassing voor je." "Een verrassing? Wat voor verrassing pap?" vraag ik nieuwsgierig. "Tsja, dat kan ik natuurlijk niet zeggen. Dan is het geen verrassing meer hé, haha!" Onzeker stap ik in de auto. Een verrassing? Gaan we misschien tóch niet naar Duitsland? Hij zal me zo blij maken, als dat de verrassing was. "Pap, gaan we niet naar Duitsland? Is dat de verrassing?" "Als dat de verrassing was, had ik al die spullen ook niet in de auto hoeven tillen grapjas." lacht mijn vader. Verdrietig kijk ik naar mijn beneden. "Sorry pap, maar dan moet ik je teleurstellen. De verrassing leek me alleen leuk als je zou vertellen dat we niet naar Duitsland zouden gaan, dus je verrassing stelt niets meer voor." zeg ik boos. "Dat zal ik niet te snel zeggen schat. Wacht nou maar af, je ziet het vanzelf wel." "Nee pap, hou nou eens op met dat stiekeme gedoe! Eerst vertel je me uit het niets dat we naar Duitsland gaan verhuizen, en nu wil je me dit niet vertellen? Je moet blij zijn dat ik uberhaupt nog meega!" zeg ik boos en kijk uit het raam. "En waarom zijn we bij mijn school? Wil je me nog verdrietiger maken dan ik al ben? Jemig pap!" "Let nou maar op." zegt mij vader, en hij rijdt naar de achterkant van mijn school. Zie ik dat nou goed? Staat daar nou de hele school? Speciaal voor mij? Omdat ik ga verhuizen? "Pap, wat is dit?" vraag ik voorzichtig. "Ik zei toch dat je het leuk zou gaan vinden." zegt mijn vader en sleept me uit de auto. Dan zie ik Tori staan, en ik ren naar haar toe. "Tori? Wat is dit?" vraag ik lachend. Ik ben zo blij om haar te zien, ik kan gewoon niet geloven dat dit allemaal voor mij is. "We kunnen je toch niet zomaar laten gaan, gekkie?" lacht Tori en pakt me bij mijn arm en sleurt me naar het hoofd van de school. "Hallo Jenna." zegt hij. "Hallo." zeg ik zacht. Ik vind het best wel eng eigenlijk, want ik ben niet echt zo van de aandacht. En vooral niet als IEDEREEN naar me kijkt. Dan pakt het hoofd van de school er een microfoon bij, en begint te praten. "Beste leerlingen, vandaag zal Jenna naar Duitsland verhuizen. Jenna, je was een fantastische leerling, en je hebt het super gedaan hier op school. We gaan je allemaal super erg missen en wensen jou het beste." Iedereen begint te klappen en te juigen. Dankuwel meneer." zeg ik zacht, en begin verlegen te lachen. Ik zie mijn ouders een gebaar maken, dat betekent dat het tijd is. "Dit is het dan." zeg ik tegen Tori. "Ja, voor nu ja." lacht Tori. Maar ik kom je snel opzoeken, beloofd. En dan gaan we samen naar Killerpilze, agfesproken?" "Afgesproken." zeg ik, en geef haar de langste knuffel ever. "Ik hou van je." zeg ik zacht. "Ik ook van jou." zegt Tori. De tranen vloeien over onze wangen. Nu ik weet dat dit niet het einde zal zijn, loop ik langzaam naar mijn ouders en kijk nog een keer om. Dan stap ik de auto in en open het raam. Snel steek ik mijn arm eruit en begin zo snel ik kan te zwaaien. Mijn school word steeds kleiner en steeds kleiner. Uiteindelijk zie ik alleen nog maar een paar bomen en struiken. Dit was het dan, op naar een nieuw begin. Na vier uur in de auto te hebben gezeten, zijn we in Duitsland aangekomen. Langzaam open ik de deur. Vol verbazing kijk ik naar buiten. Het is hier best mooi eigenlijk. Misschien is het toch niet zo erg als het er allemaal uitzag.