015 || Novita Mila Motega

Ik probeerde echt om me op het project te concentreren, maar mijn ogen gleden iedere keer weer terug naar de prachtige verschijning voor me. Naar Paul. 'Novita?' Hoorde ik zijn mooie stem vragen. 'Huh, sorry?' Paul lachte zachtjes en wees naar de site die hij op mijn laptop geopend had. 'Hier staat er wat informatie over, kijk,' Ik keek naar het scherm, maar ik kon niets in mijn hoofd opslaan.
'Sorry, ik heb echt het concentratie vermogen van een goudvis.' Mompelde ik toen ik na drie keer de zin gelezen te hebben, het nog niet kon onthouden. 'Zit je met je gedachten ergens anders?' Ik knikte, zonder weg te kijken van het scherm. 'Mag ik vragen waar?' Vroeg hij vervolgens. Dit keer blikten mijn ogen wél in de zijne.
'Het is even wennen dat we aardig tegen elkaar doen.' Paul zei niets, hij knikte alleen. Ik hoopte dat hij me nu wel een verklaring zou geven, maar toch was ik bang dat hij dat niet zou gaan doen. 'Ik merk nu pas hoe aardig je eigenlijk bent.' En knap. Galmde het door mijn hoofd, maar ik zei het niet hard op.
Paul glimlachte en knikte. 'Voor mij geldt hetzelfde.' Ik glimlachte nu ook. 'Misschien kunnen we elkaar beter leren kennen,' Ging hij verder. Verbaasd keek ik hem aan. Wilde hij mij écht beter leren kennen? 'Als een date?' Vroeg ik hem. Hij haalde zijn schouders op. 'Als jij wilt dat het een date is, dan is het een date.'
'Wat wil jij?' Vroeg ik door. 'Ik wil wel een date.' Hij keek me onzeker aan. 'Ik ook.' Ik flapte het er zo uit, ik voelde me er niet eens ongemakkelijk bij. Waarom dat was, wist ik eigenlijk niet. Ik voelde me gewoon zo comfortabel bij Paul. Alles ging zo vanzelf, zo natuurlijk.
Paul glimlachte. 'Wanneer?' Ik dacht even na wanneer het het beste uitkwam. 'Vrijdagavond?' Dan hoefden we de volgende dag tenminste niet naar school en konden we het net zo laat maken als wij zelf wilden. Bovendien had ik nooit echt een vaste tijd waarop ik thuis moest zijn.
'Is goed.' Paul glimlachte nu ook, maar toen hij op de klok keek verdween zijn lach. 'Ik moet gaan.' Het was zeven uur 's avonds, mijn ouders zouden zo ook wel thuis komen.
'Tot morgen, op school.' Paul glimlachte en liet zijn vingertoppen even over mijn wang glijden, waardoor ik moeite moest doen om mijn ogen niet te sluiten van genot. Het voelde heerlijk om zijn warme huid op de mijne te voelen. 'Tot morgen.'
Ik keek hem na tot dat hij mijn straatje uit was gereden, al was mijn huis zowat het enige huis in deze straat. In La Push had je natuurlijk niet echt straten met rijtjeshuizen.
Zuchtend sloot ik de deur weer en bleef even staan, waarom wist ik niet. Ik was zo in gedachten verzonken. Drie weken terug konden we elkaar nog de hersens inslaan, daarna heb ik me twee weken lang verward en ziek gevoeld door de switch die mijn gevoelens plotseling hadden gemaakt en nu had ik het gevoel alsof ik de hele wereld aan zou kunnen zolang ik Paul maar aan mijn zijde had. Wat was dit toch?