8.

‘Goed, laten we nu maar eens kijken of jij hierin staat.’ Ze opende het boek en begon de verschillende adellijke families te bestuderen.
Als ik hier echt in stond, betekend dit dat ik misschien wel een hele grote familie had. Hoewel het uiteindelijk wel heel verre familie was, toch stamde al deze mensen af van dezelfde familie. De familie van August Melanzo. Ze stamden allemaal of van zijn broers en zussen, neven, nonkels en tantes.
Anderling begon vooraan bij de minder belangrijke families en bestudeerde iedere pagina uitvoerig.Na enkele hoofdstukken begon me dit echter al te vervelen en staarde ik uit het raam. De vermoeidheid van de laatste dagen haalde me toch weer in, wat ik vreemd vond na drie hele dagen te hebben geslapen. Op het bordes liepen enkele leerlingen met hun boeken in de hand richting de kassen. Ik benijden hen. Ze hadden een normaal leven, vrienden en familie. Alles waar ik van droomde.
Met een zucht stond ik op en haalde mijn toverstok boven. Anderling keek even vragend op.
‘Ik ga proberen mijn spullen naar hier te brengen. Ze stonden al gepakt klaar op mijn kamer voordat ik vertrok, maar ik kon ze niet met me meenemen.’ verklaarde ik. Ze knikte kort en ging toen weer verder.
Ik mompelde een paar spreuken en wachtte toen gespannen af. Het was een grote afstand dus ik hoopte maar dat het zou werken. Maar ik had mijn krachten weer onderschat. In een flits verschenen mijn koffers, gepakt en wel zoals ik ze had achtergelaten.
Om iets te doen te hebben begon ik er wat in te rommelen om te zien of alles er was. Helaas was ik daar al snel mee klaar en zakte ik verveelt een beetje onderuit in mijn stoel. Het duurde even voordat ik het doorhad. Maar Anderling was gestopt met bladeren en staarde verbaasd naar het blad voor zich. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik me voorover boog om te zien waar ze naar keek. Mijn blik viel meteen op een grote foto rechts onderaan.
Haar lange, donker chocoladebruine haren glansden in het licht en waren aan de uiteinden lichtjes gekruld. Haar groene ogen twinkelden en een stel bloedrode lippen vormden een vrolijke glimlach. Ze was beeldschoon. Het was alsof de foto de mooiste versie van mij had weten te weerspiegelen.
‘Haily..’ Anderling keek me met een vreemde blik in haar ogen aan. Het leek wel… Medelijden. Maar ergens zag ik ook een spoor van eerbied. Ik liet mijn blik glijden naar de tekst onder de foto.
In sierlijk gekrulde letters stond daar geschreven: “Haily Helena Kribbens Petora Melanzo”
Melanzo. Er stond Melanzo. Als in Alexander Melanzo. Als in August Melanzo. Als in de eerste koning allertijdens Melanzo. Betekende dit wat ik dacht dat dit betekende?
‘Nee!’ stootte ik verbaasd uit.
Anderling legde troostend een arm op mijn schouder. ‘Haily. Jij ben de dochter van Helena Petora en Nicolaas Melanzo. Je had een broertje genaamd Max Melanzo. Toen Krempel met zijn volgelingen het koninklijke paleis bestormde meende we dat hij iedereen had vermoord. Er was in ieder geval niemand om het nog na te vertellen. Maar uit dit blijkt dat hij jou als enige gespaard heeft.’
Treurig keek ik naar de foto naast de mijne. Er stond een klein jongetje op van amper vier jaar oud. Hij had dezelfde haarkleur als mij en een stel onschuldige, bruine ogen. Onder de foto stond zijn geboortedatum en sterfdag. Mijn vingers gleden verlangend over de foto. Zo jong en onschuldig. Mijn oudere broertje dat ik nooit zou kennen. Waarom had Krempel mij gespaard in plaats van hem? Wat had hij in hemelsnaam in mij gezien?
‘Haily. Ik weet dat dit niet makkelijk voor je moet zijn. Maar dit betekend dat jij de enige troonopvolger ben. De enige die een rechtmatige claim kan doen op de troon. En jouw krachten…ik weet precies wat je allemaal in je mars hebt.’
Ik schudde een beetje dwaas mijn hoofd. ‘Maar dat kan ik helemaal niet. Ik…Ik weet niet of ik dat wel wil.’
Anderling trok me troostend tegen zich aan. ‘Het is je lot, meisje. Maar ik besef dat dit even wat veel voor je is. De oorlog zal morgen niet opeens voorbij zijn. We moeten ons nu focussen op het heden en ik zal je bijstaan en helpen waar ik kan.’
Een traan gleed over mijn wang en als snel volgden vele anderen zijn weg naar beneden. Ik snikte zacht en verstopte mijn gezicht in Anderlings schouder. Troostend hield ze me vast en wreef ze zachtjes over mijn hoofd tot ik uitgehuild was.
Toen ik eindelijk uitgehuild was liet ze me los en liep weer naar haar bureau. ‘Ik laat dit onmiddellijk weten aan de minister en aan de rest van de orde. Daarna gaan we naar de grote zaal. Het middageten begint zo dus alle leerlingen zullen aanwezig zijn.’
Ik knikte en veegde snel mijn wangen droog. Ik vroeg me af hoe de buitenwereld zou reageren op dit nieuws. Sommigen zouden blij zijn dat ik aan de ‘goede’ kant stond en hen wilde helpen, anderen zouden me wantrouwen en anderen zouden me nog steeds haten voor wat ik hun familie had aangedaan. Straks zou ik zonen en dochters van mensen die ik misschien wel vermoord, gemarteld of kwaad gedaan had moeten confronteren en misschien wel vriendschap sluiten met hen. Zouden ze dat kunnen accepteren?
Anderling bond een brief aan haar uil en opende het raam zodat het beestje naar buiten kon. Met mijn ogen volgde ik hem tot hij uiteindelijk tussen de wolken verdween.
‘Het is tijd.’ Ik knikte en stond op. Ik wierp een vlugge blik in de spiegel aan de muur. Ik zag er miserabel uit. Ik wees met mijn toverstok naar mijn gezicht en opslag verdwenen mijn wallen en zag mijn haar er niet meer uit als een vogelnest. Spijtig keek ik naar mijn spiegelbeeld. Waarom kon ik niet meer op het meisje van de foto lijken? Net zo perfect zijn als haar?
Met een zucht draaide ik me om en liep achter Anderling aan het kantoor uit. In haar handen had Anderling een oude, stoffige hoed. De sorteerhoed, besefte ik.
De gangen waren opnieuw verlaten en mijn hart klopte in mijn keel toen we de deur van de grote zaal naderde. Professor Anderling gooide de deur open en liep naar binnen. Ik liep haar snel achterna en probeerde hard niet plots bang naar buiten te rennen. Ik had zoveel gevaarlijke opdrachten gedaan in naam van Krempel, zo vaak aan de dood ontsnapt maar nooit was ik bang geweest ,tot nu. Ik was bang voor de blikken die meteen onze kant uitdraaide en op mij gericht waren. Ik was bang voor de leerlingen die geschrokken gilletjes slaakten en hun toverstokken trokken. Bang voor de kinderen die ik ooit zo verachte.