014 || Novita Mila Motega

We zaten nu bij de les waarbij Paul en ik samen moesten werken aan het project. Paul zat naast me, en voor het eerst vond ik het niet vervelend of voelde ik me nerveus naast hem. Ik voelde me wel fijn en op mijn gemak. 'We gaan dit nooit op tijd af krijgen.' Besloot ik ondertussen. Door ons geruzie had geen van beide iets aan deze opdracht gedaan, die overmorgen al af moest zijn. Pauls ogen stonden vertwijfeld en hij beet even op zijn onderlip. 'Wat is er?' Vroeg ik vervolgens. 'We kunnen er ook vandaag en morgen na school aan werken?' Ik dacht even na. 'Bij iemand thuis bedoel je?' Paul knikte. 'Tenzij je dat niet wilt natuurlijk.'
Een glimlach verscheen op mijn gezicht en ik knikte vervolgens. 'Ja, is goed.' Pauls twijfeling verdween nu uit zijn ogen en ook hij glimlachte. 'Bij wie gaan we er aan werken?' Ik had besloten om het achter me te laten waar zijn switch vandaan kwam, ik voelde me nu goed en dat wilde ik niet verpesten. 'Bij jou? Bij mij kan het niet.' Ik knikte en stemde in met zijn plan, zonder te vragen waarom het bij hem niet kon. Misschien ging mij dat wel helemaal niets aan.

De laatste bel was gegaan en toen ik de school uit liep, kon ik Pauls vriendengroepje al zien staan. Ik zoog even mijn longen vol lucht en verzamelde de moed om er vervolgens naartoe te lopen. Ik kon Paul al zien staan. Ik kuchte even zodat Paul mij zou opmerken. Zijn hoofd draaide richting het mijne, waardoor er direct een glimlach over zijn gezicht trok. Ik kon niets doen dan terug glimlachen.
'Is hier soms een wonder gebeurd?' Hoorde ik Leah vragen. De jongens lachten allemaal met haar mee. 'Hoe ben je hier?' Vroeg Paul de grapjes van de andere negerend. 'Lopend.' Het was waar, ik was voor het eerst niet met de auto.
'Ik ben met de motor, kom je achterop?' Ik haalde mijn schouders op en knikte. 'Prima.' De jongens keken ons verwonderd aan. 'Hebben jullie een date of zo?' Vroeg de jongen die Seth heette vervolgens. 'We gaan ons project maken.' Beantwoordde Paul zijn vraag. 'Zonder oorlog?' Vroeg Seth door. Paul knikte en glimlachte weer. 'Zullen we?' Ik knikte en samen zeiden we de andere jongens gedag. Ik volgde Paul naar zijn motor, die er groot en gevaarlijk uit zag.
Hij overhandigde mij zijn helm en stapte op. Zodra ik de helm vast geklikt had stapte ik ook op en bracht hij het gevaarlijke ding tot leven die woest gromde. Ik vertelde Paul waar we moesten afslaan, maar om de een of andere reden leek het alsof hij het al wist. Wat natuurlijk onzin was, hoe zou Paul nou moeten weten waar ik woonde? Zijn haat was vast nooit zo sterk geweest, dat hij in een stalker zou veranderen. Hij parkeerde zijn motor netjes op de oprit en ik zuchtte opgelucht toen ik doorhad dat er niemand thuis was.
Mijn moeder zou vast en zeker gaan zeuren en een kruisverhoor op Paul afvuren omdat ze direct zou denken dat het mijn vriendje was. Aangezien ze al een lange tijd wilde dat ik me ook in de armen van een jongen zou werpen. Ik was er zelfs minder mee bezig dan mijn moeder, kan je na gaan hoe wanhopig ze eigenlijk wel niet is. Alles op zijn tijd, dacht ik altijd maar. Alhoewel de vlinders in mijn buik ineens wel heel erg hevig tekeer gingen in mijn buik.


hahaha leuk die shipnamen! Ik heb zo mijn tussentijdsetoets voor auto rijden, ik schijt zeven kleuren hahaha.