013 || Novita Mila Motega

Emily had naar mijn huis gebeld en werd ik vervolgens opgehaald. Ik had Emily wel duizenden keren bedankt en ze had me beloofd om Jared nogmaals voor mij te bedanken. Ik vond het alleen nog steeds vreemd dat ze zo plotseling ineens aardig deden. Maar goed, ze weigerden een verklaring te geven, dan toch niet. Al was ik bang dat het een grap was en dat ik gigantisch in de zeik zou worden genomen. Maar dan had Jared me toch niet van het strand geplukt? Alhoewel, ik zou mijn grootste vijand ook niet in dat weer laten bevriezen op het strand.
Ik liep het schoolplein op en kon het groepje van Paul zien staan. Jared stond er niet bij, Paul daarentegen wel. Jared wilde ik nog wel bedanken, ook al zou Emily dat ook nog voor me doen. Paul wilde ik niet bedanken, daar had ik ook geen reden toe. We waren zoals altijd weer eens tegen elkaar uitgevallen waarna hij hem gesmeerd was.
'Novita!' Hoorde ik een hese stem achter mij roepen. Ik wist meteen wie het was omdat de vlinders weer door mijn buik raasden, ook al wilde ik het niet. Pas toen ik zijn warme hand op mijn schouders voelde, stopte ik met lopen. Ik draaide me langzaam om en keek in de prachtige, bruine irissen van Paul. 'Hé,' Hij krabde vervolgens een beetje ongemakkelijk in zijn nek. 'Hé.' Zei ik terug, mezelf geen houding weten te geven.
'Ik wilde nog even sorry zeggen van gister, je had gelijk.' Ik beet op mijn onderlip en keek even naar mijn handen. 'Waarvoor?' Vroeg ik. 'Omdat ik tegen je uitviel, ik snap dat je het niet begrijpt.' Ik knikte en glimlachte zwakjes naar Paul. 'Het geeft niet.' Paul keek me nog steeds twijfelend aan. 'Echt niet?' Ik schudde mijn hoofd van nee. 'We zijn het wel van elkaar gewend, toch?' Ik zei dit maar, omdat ik nog steeds geen verklaring had gekregen van zijn plotselinge switch van zijn gedrag richting mij. 'Eh, ja, over dat gesproken,' Hij stopte even met praten en leek naar woorden te zoeken. 'Kunnen we daar niet beter mee stoppen?'
'Met ruzie maken?' Vroeg ik, niet zeker wetend wat hij bedoelde. Paul knikte en ik zou toch zweren wat onzekerheid in zijn ogen te bespeuren. 'Graag.' Mompelde ik vervolgens. Ik vond het namelijk echt niet leuk dat wij zo tegen elkaar deden. Alsof ik er op kickte om ruzie te maken, nou echt niet. Ik vond het verschrikkelijk om iedere pauze alleen te zitten en ruzie te maken met Paul.
Eerst was het niet zozeer dat ik het vervelend vond omdat het Paul was, maar meer omdat ie me niet met rust kon laten. Als ik er nu naar zou kijken, dan zou ik het juist verschrikkelijk vind omdat het Paul is. Omdat ik nu eerder leuk met hem omging dan ruziënd.
Een zwaai voor mijn ogen trok me uit gedachten. 'Sorry.' Mompelde ik een beetje beschaamd. Paul lachte een oogverblindende glimlach, waardoor mijn maag even in de knoop lag. Waar kwamen deze verdomde gevoelens toch vandaan? Ik moest toegeven, nu we aardiger deden voelde ik me minder slecht en ziek over deze gevoelens dan toen we elkaar nog haatten. Of nou ja, toen ik dacht dat ik hem haatte.
'Wat zei je?' Vroeg ik daarna maar. 'De bel is gegaan.' Toen ik om me heen keek zag ik dat inderdaad de bel was gegaan en dat alle leerlingen richting de school liepen. 'Zullen we maar naar binnen gaan?' Ik knikte en glimlachte nog twijfelachtig voordat we samen richting de ingang van de school liepen.