18

Ondanks dat ik zo moe ben kan ik nog steeds niet slapen. Uren lig ik wakker in het donker voor me uit te staren. Ik hoor mijn vader en Alexandra al thuis komen. Ik kijk op mijn wekker, het is inmiddels al 03:00 u. Ik pak mijn mobiel en kijk hopeloos op whatsapp of er al iemand wakker is. Niemand. Een steek van eenzaamheid bekruipt mijn maag, maar ik wil niet huilen. Ik wil het niet meer. Ik moet sterk zijn. Er moet een manier zijn om het hier te overleven. Ik weet niet hoe, ik weet niet met wie maar ik weet wel dat het moet. En dat we er het beste van moeten maken. En met die gedachtes val ik toch langzaam weg in een diepe slaap.

Voor eventjes maar. Na 4 uurtjes word ik alweer wakker. Doodmoe dat ik ben en toch klaarwakker. Ik besluit om mijn hardloopkleren weer te pakken en loop naar buiten. Een frisse ochtendloop zou me goed doen. Het liefst belde ik Tjez nu op voor een goed gesprek, maar die heeft vast nu geen tijd. Als ik buiten kom start ik de muziek op mijn iPod en begin te rennen.

De frisse wind suist langs mijn oren. Ik ben ongeveer een kwartier onderweg als ik word gebeld. Ik zie dat het Tjez is. "Hey!" Neem ik vrolijk op en ondertussen begin ik verder te lopen. "Hey! Wat doe je?" Ik vertel wat ik aan het doen ben, wat ik gister heb gedaan. Wat ik vandaag ga doen en zo belanden we in een gesprek. Die voor mij nog wel uren verder mag gaan, maar helaas moet Tjez naar school. We hangen weer op en ik loop nog wat verder. Steeds langzamer, omdat het gevoel dat ik naar huis moet steeds dichterbij komt..

Thuis gekomen neem ik een douche. Ruben had zich ondertussen al gedoucht en maakt nu het ontbijt klaar. Onder de douche merk ik pas hoe moe ik ben. De warme stralen geven altijd iets van ontspanning in mijn spieren waar ik vandaag echt moe van word. Na het douchen sta ik voor de spiegel, ik zie dat de wallen onder mijn ogen flink toenemen. "Britty kom je nog?" hoor ik Ruben van beneden schreeuwen. Ik zet mijn gedachtes snel weg en kleed me aan.
Eigenlijk heb ik totaal geen honger, maar om dat niet teveel te laten opvallen neem ik een crackertje en een kopje thee. "Wat zullen we vandaag gaan doen Britty?" vraagt Ruben. Ik haal mijn schouders op. Bedenkelijk staar ik naar buiten. Eigenlijk wou ik naar Londen vandaag, het weer is er ook prima bij. Maar ik heb er echt geen zin in. Zayn wou misschien ook nog mee, bedenk ik me opeens. Eerlijk gezegd is die naam me nog geen seconde uit mijn hoofd geweest. Ik kijk op mijn mobiel en zie dat Zayn me al heeft gewhatsapped.
Ik besluit maar om hem te bellen als Ruben straks naar boven is ofzo.

Na het ontbijt ruimen we alles op en loop ik naar mijn kamer. "Ben er zo weer" meld ik Ruben. Hij knikt en ploft op de bank voor de tv.

"Hey!" hoor ik Zayn's stem vrolijk als ik hem bel. "Hey, ik had niet even zin om op whatsapp te reageren dus ik dacht; ik bel je even!" begin ik het gesprek. "Ga je nog naar Londen vandaag?" vraagt hij. "Ik weet niet, ik wil het wel voor Ruben, maar mijn hoofd staat er niet echt naar ofzo." vertel ik een beetje ongemakkelijk. "Snap ik." reageert hij kalm. "Zal ik anders aan Niall vragen of hij met Ruben naar Londen wilt. Dan kun jij iets voor jezelf doen ofzo?" "Ik weet niet Zayn, ik wil hem niet tot last brengen! Echt niet. Ik snap dat het voor jullie onhandig is enzo." "Nee Britty! Wij doen het met plezier, vooral Niall die vind Ruben echt geweldig!" Even twijfel ik. "Je mag het wel aan hem vragen, het zou wel fijn zijn. Dan weet ik ook zeker dat Ruben het leuk vindt." Ik hoor Zayn met Niall overleggen en nog geen minuut later heb ik Niall al aan de lijn. "Hey! Dus ik ga met Ruben naar Londen vandaag?" "Als je dat zou willen ja" antwoord ik voorzichtig. "Tuuurlijk!" reageert hij enthousiast. Ik zucht opgelucht. We bespreken nog even hoe we het gaan doen en besluiten maar dat Niall Ruben ophaalt en ze samen naar Londen rijden.
Ik hang op en loop naar beneden. "Ruben, weet je wat jij gaat doen vandaag?" begin ik enthousiast. "Nou?" vraagt hij verbaasd. "Je wordt zo opgehaald door Niall en dan gaan jullie naar Londen." Zijn ogen worden groot. "Serieus Brit!? Die ene stad waar jij altijd al zo graag heen wou?" Mijn gezicht vertrekt. Precies, die stad waar ik het altijd met Ruben over had om heen te gaan. Ik knik. "Precies ja! Maar ik ga niet mee Ruben. Je gaat gezellig samen met Niall." Zijn gezicht vertrekt. "Waarom niet?" "Je gaat gezellig met Niall, wij gaan nog wel een keer! Geloof me, en dan mag je me alles van Londen laten zien, want dat weet jij dan natuurlijk allemaal al." reageer ik negerend op zijn vraag. Hij knikt bedenkelijk en voordat hij antwoord kan geven spoor ik hem aan om zijn spullen te pakken want Niall zou zo snel mogelijk komen.