O29 • Let me go...

Met een onbeschrijfelijk gevoel in mijn binnenste stapte ik de leerlingenkamer van Slytherin in. Het was zoals gewoonlijk schemerig en donker in de leerlingenkamer. De groene gloed die afkomstig was van het meer was het enige beetje licht, op het haard na.
'Audrey,' Draco zijn stem deed mij opkijken. Ik was er nu immers aan gewend geraakt dat Draco mij altijd leek op te wachten. Er waren geen leerlingen in de kamer op dit moment, aangezien iedereen bij het avondmaal was, dus alleen Draco was nog aanwezig en zat op zijn gebruikelijke plek bij het haard.
Ik sjokte Draco zijn kant op zonder iets te zeggen. Op dit moment voelde ik geen enkele emotie, zelfs niet die van de sneeuwblonde jongen. Op een één of andere manier had ik dat onbewust weten buiten te sluiten, net als mijn eigen emoties.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Draco mij behoedzaam toen ik naast hem neerplofte zonder iets te zeggen.
'We hebben gesproken over de mogelijkheden van Anthony zijn dood.' mompelde ik enkel zonder naar hem om te kijken. Mijn gezicht verried echter meer dan ik wilde.
Zonder enige waarschuwing greep Draco mijn bovenarm stevig vast en gaf hij daar een harde ruk aan zodat ik nu naar hem gedraaid was. Zijn grip om mijn bovenarm was pijnlijk en ik wist zeker dat deze een nieuwe blauwe plek zou veroorzaken.
'Wat vertel jij mij niet?' siste hij in mijn gezicht. De kilheid in zijn ogen deed mij huiveren en ik voelde nu pas weer een emotie opborrelen. Angst.
'Ik denk dat Dumbledore iets door had.' fluisterde ik, nauwelijks hoorbaar.
De uitdrukking op Draco zijn gezicht was onbeschrijfelijk. Uiteindelijk verstrakte zijn kaken en spande hij zijn armen aan. Zijn gezicht werd mogelijk nog bleker van woedde en zijn ogen stonden krankzinnig.
'En hoe zou dat nou komen?!' Zijn stem klonk uiterst beheerst, maar wanneer Draco zich zo beheerste wist ik dat de woedde binnen in hem veréénvoudigd was.
'H-het s-spijt me.' stotterde ik angstig terwijl ik mezelf uit zijn greep probeerde te verlossen. Ik kreeg mijn arm los en stond vlug op, waarnaar ik een paar stappen bij de sneeuwblonde jongen vandaan deed.
'Waarom ben jij toch altijd zo onvoorzichtig!' Draco was ook opgestaan en hij begon zijn stem steeds meer te verheffen, iets wat ik echt vreselijk vond wanneer hij dat deed. Draco verhief nauwelijks zijn stem, maar wanneer hij dat wel deed lijkt het net alsof de grond onder je voeten wegzakt.
'Draco,' smeekte ik, wetend wat deze krankzinnige woedde wel niet met hem deed.
'Misschien moet ik het maar eens goed duidelijk zijn.' Hij trok zijn toverstaf uit zijn broekzak en omklemde die strak in zijn hand. 'Als dit mislukt dan zijn jij en ik verdoemd, en ik laat jou het nu niet verpesten.'
Hij richtte zijn toverstaf op mij en ik deinsde geschrokken achteruit. 'Alsjeblieft,' smeekte ik terwijl de tranen al over mijn wangen begonnen te stromen. Even leek het of er iets van medelijden en spijt over zijn gezicht trok, maar die uitdrukking vervloog snel weer toen hij de woorden genadeloos uitsprak.
'Crusio.' Een rode lichtstraal trof mij, gevolgd door een helse pijn. Vanaf dat moment was ik mij niet meer bewust van de dingen om mij heen, enkel de pijn. Ik kon mij niet meer herinneren hoe ik geschreeuwd had van de pijn, Draco gesmeekt had mij te vermoorden. Ik kon mij niet eens herinneren wanneer Draco gestopt was, want de pijn leek daarna nog uren lang voort te leven in mijn hoofd.