01 || De verhuizing

"Naar Duitsland?" vraag ik verbaasd. "Waarom zo ver weg?" "Je vader heeft er een baan gevonden, en je weet dat we op dit moment heel goed geld kunnen gebruiken." zegt mijn moeder. Tss, Duitsland. Belachelijk. Hier heb ik al mijn vrienden, ik kan ze toch niet zomaar achterlaten? "Maar mam, dat kun je niet maken! Ik heb het eindelijk eens naar mijn zin op school, en heb de beste vrienden ooit. Dit kun je niet maken!" roep ik boos. "Schat, ik snap je heel goed. Maar jij wil toch ook niet dat we straks al ons geld kwijtraken? En in Duitsland zul je weer super snel vrienden maken, maak je nou niet zo druk. Hoe heet die band ook alweer waar je fan van bent?" "Killerpilze, watdan?" vraag ik nieuwsgierig. "Die band woont toch in Duitsland?" Dat is toch super leuk?" "Ja maar mam, je snapt het niet!" roep ik en ren de trap op. Tuurlijk lijkt het me super om Killerpilze te zien, ik heb ze tenslotte nog nooit ontmoet. Maar om daar voor altijd te blijven wonen, nee. Dit gaat te ver, en reken er maar op dat ik hier blijf. Net als ik lekker in bed lig, hoor ik zachtjes vuisten op mijn deur slaan. "Wat?!" schreeuw ik geïrriteerd. "Nou nou, niet zo puberen." zegt mijn vader lachend. "Ja lach maar, jij bent blij dat we naar Duitsland gaan. Maar je houdt helemaal geen rekening met mij! Pap, ik wil niet gaan. Ik wil hier blijven, bij mij vrienden. Er is toch wel een andere manier om aan een baantje te komen?" "Ik zou willen dat het zo was, echt waar. Maar dat is het niet. In deze tijd is het heel moeilijk om een goede baan te vinden. Schat, dit is echt belangerijk voor me, begrijp je dat?" "Ik begrijp je wel, maar ik wil het niet begrijpen. Ik kan me vrienden niet zomaar achterlaten, niet nu. Pap, ik heb ze nodig." zeg ik zacht en begin te huilen." "Het komt allemaal goed, dat beloof ik je. Het is niet de laatste keer dat je ze ziet. We komen hier heus nog wel eens terug en je vrienden mogen ook altijd naar Duitsland komen." "Tuurlijk, daar hebben ze ook echt het geld voor." zeg ik sarcastish. "Tsja, dat is dan weer een probleem. Maar daar verzinnen we wel wat op. Maar ga alsjeblieft mee, het wordt leuker dan je denkt, echt." zegt mijn vader. Ik zucht even, en vraag dan iets waarvan ik zelf nog versteld sta. "Wanneer vertrekken we?" vraag ik zacht. "Zaterdag." Over twee dagen dus. "Oke, ik ga mee. Maar alleen als je beloofd dat het super wordt in Duitsland." "Dat word het zeker." zegt mijn vader. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd, en loopt zachtjes de trap af. Pff, als ik vanavond nog maar kan slapen...

Langzaam word ik wakker, en kijk om me heen. Wat ziet het er leeg uit. Het lijkt net alsof de helft van mijn spullen weg zijn. "Maaaaam! Paaap!" roep ik geschrokken. Ik hoor hun voetstappen al op de trap. Pfoe, wat kunnen die stampen zeg. "Ja, schat? Wat is er aan de hand?" vraagt mijn vader. "Waar zijn al mijn spullen gebleven?" "In de kelder. Daar staan alle spullen die meegaan naar Duitsland." "Maar we gaan vandaag toch nog niet?" vraag ik verbaasd. "Nee, maar hoe eerder we alles klaarzetten, hoe sneller we kunnen gaan." zegt mijn moeder blij. "Wat zijn jullie erg zeg!" Schreeuw ik, en ren de trap af. "Schat, wat ga je doen?" vraagt mijn moeder. "Naar school misschien?! Mijn laatste schooldag, weet je nog? Zo super, ZO SUPER." zeg ik sarcastish, en ik sla keihard de deur dicht. Ik fiets zo snel als ik kan naar school, en kom erachter dat ik nog nooit zo snel naar school heb gefietst. Moet je nagaan, hoe graag ik naar school wil. Vermoeiend kom ik aan op school, om vervolgens naar mijn beste vriendin Tori te rennen. "Zo, jij bent blij zeg, haha!" zegt Tori. "Vind je? Nou, ik ben verre van blij." "Haha, ohw? Waarom dan?" vraagt ze nieuwsgierig. "Ik ga verhuizen, naar Duitsland..." zeg ik zacht. "Wat?! Dit is een grapje, toch?" zegt Tori geschrokken. "Was het maar een grapje." zeg ik. "Dus het is echt waar?" vraagt Tori zacht. "Jup, mijn vader moet zonodig een baan hebben in Duitsland. En met mij wordt geen rekening gehouden. Achja, ik ben het wel gewend." "En nu?" vraagt ze. "En nu wat? Ik vertrek morgen, en kom waarschijnlijk nooit meer terug. Lang leve mijn ouders, joehoe." zeg ik sarcastisch en kijk Tori recht aan. "We blijven beste vriendinnen, toch?" "Tuurlijk, wat dacht jij dan?" zegt Tori, en geeft me een knuffel. Ik kijk haar aan, en begin te huilen. "Ik kan dit niet Tori, niet nu. Niet nu ik je zo hard nodig heb." "Jenna, ik zal er altijd voor je zijn, altijd. Als er iets is, kun je me altijd bellen. Dat weet je." "Ja maar het is niet hetzelfde, ik wil met je kunnen praten. Face to face. Niet door zo'n dom ding." zeg ik boos. "Dat snap ik, ik wil ook niets liever dan dat je blijft. Maar het is niet anders. Je zult het moeten accepteren. Het is zoals het is." "Moet ik het de anderen ook vertellen, dat ik weg ga?" vraag ik. "Dat lijkt me wel verstanding ja haha, anders denken ze allemaal dat je ontvoerd bent ofzo." lacht Tori. "Hahahahaha." lach ik. Tori, ik hou van je. En je hebt gelijk, ik zal het moeten accepteren." "Ik hou ook van jou, en ik weet zeker dat het goed komt, jij redt het wel. Ik weet hoe sterk jij bent Jen." "Zullen we dan maar?" vraag ik. "Jup, let's go." zegt Tori. Samen lopen we arm in arm naar binnen, en het voelt alsof dit de laatste keer is dat ik haar zal zien...