Season 2 Chapter 5

Met een grote groep kwamen we aan bij de muur die om de hoofdstad heen lag. De poort werd geopend en we liepen er doorheen. Het plan was duidelijk. Twee ijsmannen zouden een gesprek houden over de Bokkenrijders waardoor de Bokkenrijders boos zouden worden en op hen af zouden komen. Terwijl zouden er tussen de bomen verschillende wachters wachten, die vervolgens de Bokkenrijders zouden aanvallen. Onze verwachting was dat de Bokkenrijders op de vlucht zouden slaan, en vervolgens zouden Christopher, Geronimo en ik de achtervolging inzetten. Als deze missie zou slagen, zouden we weten waar de villa van de Bokkenrijders zou staan en zouden we een grote aanval organiseren op de villa om voor eens en voor altijd af te rekenen met de Bokkenrijders.
We namen onze posities in achter de bomen en ik gluurde tussen de bladeren door. Iedereen was verdwenen tussen de bomen en bossen, op twee ijsmannen na. Die begonnen een hevige discussie over de Bokkenrijders toen Madelief naar hen gebaarde.
‘Heb jij nog wat over dat tuig gehoord?’ vroeg de ene aan de ander.
‘Je bedoeld dat tuig de Bokkenrijders?’ vroeg hij. ‘Lafbekken zoals zij durven alleen aan te vallen wanneer ze een kleinere groep tegenover hen hebben. Of een weergaloos dorp dat zich totaal niet kan verzetten, het liefst stelen ze daar hun kostbaarheden van’.
‘Pff, ik wed dat als ze voor een grote groep ijsmannen staan, ze allemaal spontaan in hun broeken plassen’ zei de andere lachend en op dat moment gebeurde het.

De voetstappen waren al van ver te horen en de mannen draaiden zich pijlsnel om. We keken allemaal toe hoe een grote groep Bokkenrijders op hen af kwam. Tot mijn grote verbazing bestond de groep bijna alleen maar uit witte bokken en dat betekende dat ze hun sterkste strijders erop af gestuurd hadden.
‘Ze hebben ons door’ fluisterde Christopher naast mij.
‘Zo’ zei de voorste bokkenrijder. ‘We hoorde van Hugo dat jullie erg stoer over ons aan het praten waren? Laat maar is zien hoe stoer jullie zijn’.
De twee ijsmannen gingen in gevechtshouding staan en ik zette me schrap om in actie te komen. De ijsmannen haalde uit met stralen van ijs en de bokkenrijders ontweken ze met gemak. Ze stoven op de ijsmannen af en haalden, nog voordat wij in actie konden komen, uit met hun zwaarden en doorboorden hun lijven. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en sprong samen met de anderen de bossen uit. Iedereen ging ten aanval en het leek net alsof de Bokkenrijders dit precies verwacht hadden.
Echter zag ik in hun ogen, dat ze ons grote aantal niet verwacht hadden en wat ze zeer zeker niet verwacht hadden, was dat Madelief samen met haar kinderen erbij waren. Ik stond samen met Christopher en Geronimo nog half in de bossen.
Toen ineens viel mijn oog op drie Bokkenrijders die met elkaar fluisterden. De drie knikten, draaiden zich om en renden vervolgens weg van het slachtveld. Geronimo, Christopher en ik kwamen in actie en begonnen de Bokkenrijders te achtervolgen. Christopher en Geronimo vormde ijs waarop ze vervolgens konden schaatsen, zodat ze de Bokkenrijders bij konden houden. Ik besloot om mijn andere kracht te laten zien en liet mijn lichaam een klein beetje oplichten.
Ik sprong de lucht in en met een snelle vaart zweefde ik ongeveer een meter boven Geronimo en Christopher.
‘Daar kom je nu mee’ zei Geronimo lachend.
‘Ik hoef toch niet meteen al mijn krachten in één keer te laten zien’ zei ik ook lachend.
‘We moeten vaart maken’ zei Christopher. ‘Ze hebben een enorme voorsprong genomen’.

We waren al ongeveer een half uur aan het achtervolgen met ongeveer een snelheid van 100 kilometer per uur. We waren al een aantal bossen doorgegaan en er bleek maar geen einde aan te komen. Op een gegeven moment verdwenen de Bokkenrijders aan de horizon.
‘Shit we zijn ze kwijt’ zei Geronimo.
‘Geef me je hand’ zei ik en ik greep de handen van Geronimo en Christopher op en trok ze de lucht in.
‘Goed vasthouden’ zei ik. Ik versnelde mijn snelheid en ging als een speer door de lucht. Even was er een moment dat we de Bokkenrijders zagen, toen verdwenen ze opnieuw. Toen we na een paar minuten op de plaats terecht kwamen waar de Bokkenrijders verdwenen waren, daalde ik neer en zette Christopher en Geronimo op de grond. Ik zelf kwam met een soepele beweging op de grond neer.
‘Waar zijn ze nou?’ vroeg ik. ‘Er is hier helemaal niets waarin ze zich kunnen verstoppen ofzo’.
Maar toen ineens zag ik in mijn ooghoek iets op mij afkomen. Ik nam een snoekduik en trok Geronimo en Christopher mee op de grond. De bijl kwam een paar centimeter van ons vandaag op de grond. We schoten omhoog en draaide ons om.
‘We wisten wel dat jullie ons zouden achtervolgen’ zei de voorste Bokkenrijder. ‘En kijk is aan, jullie hebben de ster zelfs hierheen gebracht, wat makkelijk maak je het toch weer voor ons’.
Geronimo en Christopher doken naar de Bokkenrijders en bevochten ze met ijs. Ik pakte mijn boemerang en ook ik ging ten aanval. Het was 3 tegen 3, dus ieder had zijn eigen Bokkenrijder om te bevechten.
Plotseling werd mijn boemerang uit mijn hand gesmeten en werd ik op de grond geduwd. Ik zag hoe Geronimo een einde maakte aan het leven van de Bokkenrijder en hoe hij op de Bokkenrijder sprong die boven mij hing.

Alles gebeurde zo snel, dat ik een later moment het niet meer zou kunnen na vertellen. De Bokkenrijder en Geronimo duikelden om elkaar heen en Geronimo lag onder de Bokkenrijder. In een beweging doorboorde de Bokkenrijder de nek van Geronimo met zijn bijl.
Helder bloed stroomde over zijn nek en zijn oogleden begonnen te trillen.