The man behind the door.

Ik pak een biertje uit de koelkast, en loop terug naar de woonkamer. Terwijl ik daar naartoe loop, gaat mijn deurbel. Ik slof terug en doe open. Het is mijn vriend Mark die er staat, en hij ziet er paniekerig uit. Zijn haar staat alle kanten op, alsof ie met de handen in het hoofd heeft gezeten, en hij trilt over zijn hele lichaam.
'Jezus Mark, wat is er hier aan de hand?' HIj schudt langzaam zijn hoofd, maar zegt niets. Hij stapt de hal binnen en loopt zwijgend naar de woonkamer. Verontrust loop ik mee.
'Biertje?' vraag ik dan maar. Weer schudt hij van nee.
'Hé man, vertel op. You're freaking me out.'
'Ik wist niet waar ik heen moest,' zegt Mark. 'Joe, er is iets gebeurt en ik...' Hij schud nog een keer zijn hoofd en steunt op zijn handen met zijn hoofd. Ik begin nu echt bezorgd te worden. Daarom loop ik toch naar de koelkast en pak een biertje.
'Hier, drink op en vertel. Word alles wat losser snap je.' Mark kijkt op en knikt. Hij pakt het biertje aan en neemt een grote slok.
'Man, ik word hier gek. Je weet wel, mijn oma?'

'Ze woont nu ongeveer twee maanden bij me, want je weet het gaat niet goed. Maar vorige week gebeurde het echt, en ik zweer, ik lieg niet. Ik zat beneden, en zij zat boven. Maar opeens hoorde ik van die keel geluiden, van boven. Het was geen schreeuwen of gillen, ook geen praten. Mijn oma kan dat niet meer, en dit waren vreemde keelgeluiden. Ik ging naar boven, en keek wat er aan de hand was. Volledig in paniek staarde ze naar de hoek van de kamer en ze sloeg wild met haar armen. Ik zei steeds dat ze geen zorgen moest maken en dat ze rustig moest blijven, en na een kwartier lag ze weer te slapen. Toen ik de kamer wilde uitlopen, stond de kastdeur op een kier. Ik vond het raar, want ik zit nooit in die kast. Mijn vrouw ook niet, en ze is zelfs nu op reis. Zakenreis. Maar oma kon het niet open hebben gemaakt, hij zat op slot. Dat kon gewoon niet.'

'En toen?' vroeg ik. 'Kom op zeg, heb je dat ding niet gewoon een keer opengedaan en ben je het weer vergeten?'
Heftig schudde Mark met zijn hoofd. 'Nee man, ik weet gewoon dat ik die kast met geen vinger heb aangeraakt.'

Toen twee dagen daarna zat ik weer beneden, en zij boven. Opnieuw hoorde ik die geluiden, dus rende ik naar boven. Daar zat ze weer, op het bed. Ze staarde naar de hoek van de kamer, haar ogen puilden uit van angst. Nu duurde het twee uur voordat ik haar rustig had. Ik moest zingen, voor haar. Een liedje uit haar kindertijd, dat was de enige manier. Toen ze sliep, keek ik weer naar de kast. Niet te geloven! Hij stond weer open, op een kier. Vijf centimeter. Ik heb hem meteen weer dicht gedaan, en op slot. De sleutel bovenop de kast. Ik raakte in paniek, jongen. Joe, dit was niet grappig meer.
Weer twee dagen later waren de geluiden erger geworden. Ik rende naar 'r toe, maar opeens, was het stil. Oma lag op bed, en ze was nog warm. Haar hart klopte nog. Toen ik keek, beter keer, zag ik het. Ze had haar tong doorgeslikt. Daarin was ze gestikt. Ik keek naar de kast, en de was open. Ik rukte hem open, maar zag niets. In paniek ben ik hierheen gerend. Joe, ik weet niet wat er aan de hand is, maar dit is niet fake.

Verbijsterd keek ik Mark aan.
'Kom mee, we gaan naar een psycholoog. Dit is van de gekke.'
'Ik ben niet gek, Joe! Het is waar, ik kan het je laten zien! Mijn oma ligt daar nog op bed, wil je het zien?' Woedend keek Mark me nu aan. Hij beefde nog steeds.
'Ik geloof je, echt. Maar misschien is het beter als je er gewoon over praat. Echt niet, je bent niet gek.'
Mark kalmeerde, en knikte toen.
'Ja, oké. Ik ga wel mee.'
Daar aangekomen, konden we meteen een gesprek krijgen.
'Dus, vertel me eens. Wat is er gebeurt?'
Weer vertelde Mark het verhaal, en natuurlijk stelde de psychloog betere vragen. Na een tijdje zei hij:
'Het lijkt me beter als u wat gaat rusten, en nergens aan denkt. Heeft u goed geslapen de laatste dagen?'
'Nee, ik ben kapot. Ik blijf er maar aan denken.'
'Juist, juist...' hij krabbelde wat en scheurde toen een vel af.
'Dit is een officieel recept, ik geef u wat slaappillen.' Hij haalde ze uit een kastje naast zijn bureau.
'Dankuwel, dokter.' Mark en ik schudde elkaar de hand en liepen de kamer uit. We liepen langs de kast, die op nee kier stond, maar ik was er niet mee bezig. Ik pakte het doosje met de pillen en keek hoeveel je er per keer kon innemen.
'Wacht, ik moet even wat vragen..' Ik draaide me om, maar toen zag ik iets wat ik niet wilde zien.
De psycholoog lag nog stuiptrekkend op zijn stoel. Hij had zijn tong doorgeslikt.