012 || Novita Mila Motega

Mijn ogen vlogen weer open toen ik iemand hoorde praten met een sprankje paniek in zijn stem. Het leek Paul wel. Toen ik mijn eigen gedachten hoorde, vlogen mijn ogen helemaal open en keek ik geschrokken om me heen. Geschrokken keek ik om me heen en ik wilde mezelf overeind duwen. 'Ah, je bent wakker.' Een getinte vrouw van rond de vijfentwintig kwam naar me toegelopen. De helft van haar gezicht was gesierd in littekens, maar ze was nog steeds prachtig.
'Ik heb een kop thee voor je.' Ze hielp me overeind. Ik zat nu rechtop op de bank met een dampende mok thee in mijn handen. Ik zei niets, keek alleen maar om me heen. Er waren niet veel mensen bij me, alleen Jared, de vrouw en.. Paul. Dan had ik het dus toch goed gehoord.
'Ik ben Emily.' Emily schudde mij de hand en glimlachte vriendelijk naar me. 'Novita.' Zei ik met een schorre stem. 'Ik heb het gehoord ja, wat een mooie naam.' Ik glimlachte voorzichtig. 'Bedankt.'
Na enkele minuten had Jared gemeld dat hij moest vertrekken en was afgedropen, nadat ik hem had bedankt voor zijn hulp natuurlijk. Hij had alleen vriendelijk naar me geknikt en gezegd dat het geen probleem was. Er hing een stilte in de kamer, die gauw werd verbroken door Paul. 'Waarom zat je daar?' Meteen voelde ik arrogantie jegens hem in mij opborrelen. Hij moest niet denken dat ik nu ineens aardig ging doen. Hij heeft ook nooit aardig tegen mij gedaan. 'Gewoon.' Paul maakte een spottend geluidje. 'Je zat zomaar in de kou op het strand?' Ik knikte en nam een slok van mijn hete thee, waardoor ik gelijk mijn tong en keel verbrandde. Maar ik deed net of er niets gebeurd was. 'Ik geloof het niet.' Ik haalde mijn schouders op.
'Je moet zelf weten of je het gelooft of niet, maar waarom zou ik het aan jou vertellen?' Door de kou wen vermoeidheid kostte het me moeite om die hele zin te produceren, maar ik wilde me absoluut niet laten kennen. Paul bleef stil en keek me verbouwereerd aan. 'Je doet nooit aardig tegen mij, al vanaf dag een niet, dus dan gaat mijn privé leven jou ook niets aan.' Ik zag een soort gordijn van begrip over zijn gezicht heen glijden, alsof hij nu pas mijn woorden begreep.
'Sowieso snap ik niet dat je nu ineens wel aardig doet, je vrienden doen het ook al zo ineens.' Paul zei een tijdje niets, net als Emily. Die zat er maar wat bij en dronk van haar thee.
'Je moet gewoon niet met dit weer in de kou gaan zitten, straks word je ziek.' Paul leek erg zeker te zijn van zijn uitspraak, gezien zijn blik. Met een zekere, standvaste blik en opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem aan. Ik haalde mijn schouders op. Hij had dan wel gelijk, maar hij wist niet dat ik compleet ingestort was. Dat ik mezelf op dit moment liever slapend dan wakker had. Dat ik alles kon ontvluchten.
'Waarom doe je er nou zo onverschillig over?' Ik zou zweren een vleugje irritatie in zijn stem te horen. 'Paul,' Probeerde Emily nog, maar Paul tetterde er dood leuk doorheen. 'Nee, je doet alsof het niets is, je bent ook de ene keer niet op school en de andere keer wel, ik snap er niets van.' Ik was van mijn stuk gebracht.
'Nee, en weetje hoe dat komt?!' Tierde ik nu, woede was in mij aangewakkerd. 'Dat komt verdomme door jou! Ik snap er helemaal niks van, eerst had je me liever dood dan levend, je verafschuwde mij, elke rot opmerking die je ook maar kon maken, werd gemaakt en dan ga je ineens, uit het niets aardig doen zonder ook maar een verklaring te geven. Hoe denk je dat dat voor mij is?' Paul stond op en liep zo het huisje uit, waardoor een schuld gevoel plaatsnam in mijn lichaam. Maar waarom voelde ik me schuldig?