Divergent themawedstrijd - opdracht 1

Nerveus gluurde ik over mijn schouders, de zoveelste keer sinds ik het gebouw van Candor had verlaten.
Op een normale dag zou ik talloze blikken moeten ontwijken om aan lastige vragen te ontsnappen.
Vragen die ik, als lid van Candor, normaal naar waarheid zou moeten beantwoorden. De talloze keren dat ik moest liegen over mijn beweegredenen lagen als een zware last op mijn schouders.
Maar gelukkig was het vandaag geen normale dag, het was de dag van de test.
Deze ochtend hadden alle zestienjarige de test afgenomen en alle leden waren nu thuis, om in stilte na te denken over hun beslissing en misschien wel te genieten van hun laatste uren met hun familie.
Het was daarom dat ik vandaag kon ontsnappen zonder opgemerkt te worden.
Toch haalde ik pas opgelucht adem toen ik de zompige grond van het moeras onder mijn voeten voelde.
Ik liet me neerzakken op een droog plekje rots en gooide mijn tas naast me neer.
Ik zakte een beetje onderuit zodat ik wat makkelijker kwam te zitten en staarde door de bomen heen naar de stad.
Van hieruit leek alles zo ver weg, en alles waar ik de voorbije weken over gepiekerd had leek zo onbenullig.
Wat was de keuze van één klein, onbelangrijk meisje in tegenstelling tot de samenleving? Wat was mijn keuze in tegenstelling tot alle organismen die samenwerkten om de natuur in balans te houden?
Mijn vingers gleden vol spijt over het opgedroogde mos. Ooit was dit moeras een prachtig meer. Een thuis voor vele dieren. En nu was het vergaan tot niets meer dan een troosteloos hoopje zompige modder.
‘Je bent zo schattig als je nadenkt.’
Geschrokken sprong ik overeind. Te snel – ik struikelde en kwam hard op de grond neer.
Ik kreunde zacht terwijl ik over de pijnlijke plek op mijn schouder wreef.
‘O sorry! Ik wilde je niet laten schrikken.’ Liam hurkte naast me neer en trok me tegen zich aan.
De warmte van zijn lichaam tegen het mijne deed mijn hart overslaan.
Genietend sloot ik mijn ogen toen zijn lippen mijn schouder raakte.
‘Je ziet er weer zo bekoorlijk uit, dat is ethisch niet verantwoord. ‘ fluisterde hij tussen zijn lippen door.
‘Wat een elegante en zedige poging om charmant te zijn. Je had ook gewoon kunnen zeggen dat ik er verleidelijk, knap en sexy uit zag.’ grinnikte ik.
Zijn handen gleden rond mijn middel en streelde zachtjes over mijn buik. ‘Dan zou ik de erudiet in mezelf geen eer aan doen, vrees ik.’
Een zucht verliet mijn lippen. Dit was waarom we hier waren. Mijn keuze, zijn keuze. Onze keuze.
‘Maar je bent geen erudiet, of tenminste niet meer voor lang. Toch?’
Liam verstrengelde zijn vingers met de mijne.
‘Dat ik morgen niet voor eruditie zal kiezen, betekend niet dat ik het niet ben. Want dat is wat ik ben. Ik ben een erudiet in hart en nieren, net zoals ik weet dat de test bij jou vandaag Candor heeft voorspeld.’
Hij had gelijk, hij had altijd gelijk.
‘Maar we zullen wel iets anders moeten worden. Ik zou nooit voor een erudiet kunnen doorgaan, net zomin als jij ooit zou kunnen aarden in Candor.’
‘Ik heb er lang over nagedacht, en ik weet al welke keuze ik morgen zal maken.’
‘Ik dacht dat we daar samen over gingen praten?’ geïrriteerd maakte ik me van hem los en stond op.
‘Ga je nu echt van me weg lopen?’ vroeg Liam afkeurend.
‘Wat is het punt van bij je te blijven als je toch al besloten hebt?’ snauwde ik.
Liam kwam overeind en liep naar me toe. Koppig sloeg ik mijn armen over elkaar voordat hij mijn handen kon pakken. In de plaats daarvan legde hij voorzichtig zijn hand tegen mijn wang.
‘Sinds de dag dat ik je voor het eerst zag heb je mijn hart gestolen. En ik durf eerlijk te zeggen dat ik de persoon ben die jou het beste kent van deze hele wereld. Je bent niet alleen eerlijk tot op het bot, of gewoon een mooi gezichtje. Je bent ook super arrogant. Je weet wat je wilt en zal daar ook voor vechten. En je bent ook dapper. Zo dapper dat toen wij elkaar leerden kennen, je de regels aan je laars lapte en me toch zoende. En toen je ouders je vertelde dat je factieloos zou worden als uitkwam dat je en relatie had met iemand uit een andere factie, was je zo dapper en vol met passie dat je me toch iedere avond kwam opzoeken. Dat is de persoon waar ik van ben gaan houden. De dappere, liefdevolle en sterke vrouw die je ooit zal worden.’
Zijn lippen raakten zacht mijn mondhoek en ik voelde mijn woede wegebben als sneeuw voor de zon.
Wat was hij toch goed met woorden. Hij wist me altijd weer te verassen.
‘Zeg je nu dat je voor Dauntless wilt kiezen?’ vroeg ik onzeker.
‘Ik zeg dat wij voor dauntless moeten kiezen.’
‘Denk je echt dat we daar thuis horen?’ vroeg ik weifelend.
‘Ik denk dat we ons nooit thuis zouden voelen in abnegation, want we zijn allebei zo egoïstisch dat we onze familie en vrienden achter zouden laten alleen maar om bij elkaar te kunnen zijn.’
‘Maar amity dan?’
‘Dat is ook een optie.’ gaf hij toe. ‘Maar ik moet toegeven dat ik liever de grens bewaak en anderen bescherm dan dat ik de rest van mijn leven het land moet bewerken. En wil je echt in een factie die altijd liegt om de vrede te bewaren? Je familie zal het je nooit vergeven als je naar amity overstapt.’
Dat kon ik niet weerleggen.
‘Denk je echt dat ik dauntless zou kunnen zijn?’ vroeg ik aarzelend.
‘Wat zie je als je naar jezelf in de spiegel kijkt?’ vroeg Liam.
‘Uhm, een klein meisje met onnatuurlijk wit haar?’
Liam lachte zacht en kwam tegen mijn rug staan. Zijn warme adem in mijn nek deed mijn hart kloppen in mijn keel.
‘Ik zie een jonge, sterke vrouw met prachtige, sneeuwblonde lokken en prachtige lippen..’ Zijn handen gleden over mijn schouders naar beneden, naar mijn heupen.
‘Ik zie de mooiste vrouw van heel Candor, en binnenkort ook van heel Dauntless.’ Zijn vingers maakten zachte wrijfbewegingen over mijn broeksrand.
‘Ik zie een vrouw die niet bang is om voor zichzelf en anderen op te komen en die een goeie rechtse kan uitdelen.’ Ik lachte om zijn woorden, ik zal nooit vergeten hoe ik ooit zijn neus bijna had gebroken nadat ik gehoord had dat hij op date was geweest met een ander meisje. Dat was natuurlijk voordat ik hoorde dat hij alleen was gegaan om zijn ouders te laten geloven dat hij me niet meer zag.
Zijn handen gleden voorzichtig onder mijn truitje.
‘Vertel je me nu de waarheid of probeer je me enkel te verleiden?’ grinnikte ik.
‘Ik moet niet liegen om jou te kunnen verleiden.’ Ik kon de jongensachtige grijns die nu ongetwijfeld op zijn lippen lag zo voor me zien.
‘Wat denk je dan wél te moeten doen om me te verleiden?’ vroeg ik lachend.
‘Gewoon mezelf zijn, ik ben onweerstaanbaar.’ grapte hij. Met een zachte beweging draaide hij me om zodat onze gezichten nog maar een millimeter van elkaar verwijderd waren.
‘Ik houd van je, Gabriëlla.’ prevelde hij tegen mijn lippen aan.
‘Gabriëlla in niet echt een naam voor iemand uit dauntless, misschien moeten we het verbasteren tot Gaby.’
‘Bedoel je daarmee dat je het een goed idee vind?’ vroeg Liam triomfantelijk.
‘Ik bedoel daarmee dat ik van je houd, en dat ik je overal zou volgen.’
Ik drukte mijn lippen op de zijne en deze keer was ik het die mijn handen over zijn lichaam liet glijden.