002

Isabella Hastings pov

''Pardon'', zeg ik en met grote ogen kijk ik hem aan. Zijn blik verandert en het lijkt nu net alsof hij nóg bozer is.
''Wat nou pardon, sta op en kom mee. Ik doe dit niet voor mijn lol'', zonder me nog een kans te geven om iets te zeggen draait hij zich om en loopt hij richting de gang. Snel sta ik op, pak ik mijn tas en met gehaaste passen loop ik hem achterna.
''Zeg, je kunt ook best wat rustiger lopen hoor!'', snauw ik hem toe als ik naast hem loop. Het enige wat hij doet is een klein, sarcastisch lachje laten horen. ''En waarom zou ik dat doen. Omdat jij dat wil?'', met een opgetrokken wenkbrauw kijkt hij me aan en puur om mij te ergeren begint hij nog sneller te lopen. Een geërgerde kreet floept uit mijn mond en ik probeer hem bij te houden door ook mijn passen te vergroten.
''Is dit nou echt nodig?!'', roep ik hem na als hij nog sneller begint te lopen. ''Ja'', is het enige wat hij terug roept. Ik rol met mijn ogen, maar loop hem toch achterna. Als ik dat niet zou doen, zou ik hoogstwaarschijnlijk verdwaald raken. Fijn.

''Nou, hier is blijkbaar je kluisje, jammer genoeg zit die van mij ernaast, maar daar valt nu niets aan te doen'', zijn stem begint me langzamerhand echt te ergeren en ik moet moeite doen om hem geen klap in zijn gezicht te verkopen. De hele rondleiding lang heeft hij zitten zeuren en ik zou haast denken dat hij de vrouw is en nu zijn maandelijkse periode heeft.
''Kun je alsjeblieft vijf seconde stoppen met zeuren?'', zeg ik. Zijn hoofd schiet mijn kant op, zijn wenkbrauwen staan gefronst en zijn blik is vol ongeloof. Alsof hij niet kan geloven dat iemand net kritiek op hem leverde.
''Kun jij alsjeblieft voor altijd je kop houden'', snauwt hij. Met open mond staar ik hem aan. ''Pardon, wie denk je wel niet dat je bent?'', boos kijk ik hem aan. In middels waren de gangen al helemaal leeg en iedereen was al naar zijn of haar les toe. Iets wat ik ook had moeten doen.
''Luister eens bitch, ik kan je leven een hel maken hier, dus pas op met wat je zegt'', hij zet een stap dichterbij en als antwoord zet ik een stap naar achteren waardoor mijn rug tegen de koude kluisjes aankomt. Ik moet eerlijk zijn, zijn toon en blik maken me wel bang. Deze jongen is duidelijk niet iemand die je tegen je wilt hebben, maar zoals altijd kan ik het niet laten om mijn mond open te trekken.
''Oh ja, wat ga je doen, je mammie erbij halen'', zeg ik spottend, maar ik val meteen stil als ik zijn blik compleet zie veranderen. Zijn ogen staan een stuk donkerder en het eens heldere groen is nu een donkere groen geworden. Ik krim in elkaar als een vuist hard naast mijn hoofd neerkomt, tegen de kluisjes aan wat een galmend geluid door de gangen laat horen. ''Spreek nooit meer over mijn moeder ja'', sist hij waarna hij zich omdraait en met grote passen wegloopt. En ik, ik kan hem alleen maar verbaasd nastaren. Nou, dat ging goed.